As cold as Ice

Zodra ze Lionroar zag landen op de grond en door zijn rechterschouder zag zakken, sprong ze naar hem toe. Ze probeerde de kater weer overeind te helpen en keek hem even aan in zijn blauwe ogen, waarna ze haar blik op de vos richtte die ondertussen van de twee katten wegvluchtte. Een opgeluchte zucht gleed uit haar keel, maar zodra ze de wonde van Lionroar weer bekeek wenste ze dat ze die zucht nooit geslaakt had. "Gaat het?" vroeg ze op een paniekerige toon, maar voordat de kater er een antwoord op kon geven zei ze nog iets. "Je moet onmiddellijk naar Brindlepool!" bracht ze uit, waarna ze hem doordringend aankeek. Ergens kreeg ze een steek van medelijden, maar ze voelde zich aan de andere kant ook weer schuldig. Als zij niet beter had opgelet was het nooit gebeurd! Paniek stond te lezen in haar zachte oranje ogen toen ze terug dacht aan wat er met Blowsoul was gebeurd. Wat als Lion haar hierna ook probeerde te ontwijken? Wat als hun contact ook zou verwateren totdat er niks meer van overbleef...?

De manier waarop Lionroar haar aankeek deed haar best schrikken. Waarom was hij in StarClan's naam zo rustig? Ze slikte even de krop in haar keel door en bleef de kater aankijken, niet zeker zijnde wat te doen of wat te zeggen. "Rustig maar, Spottedleaf. Ik heb wel eens ergere wonden gehad," Ze knikte ietwat schokkerig, maar wist toch een schraal lachje op haar gelaat te plaatsen. Al was de lach die afgetekend stond op haar snoet niet heel erg groot, het gaf wel aan dat ze al iets gekalmeerd was. "Nou, help me naar het kamp, het kon heus wel weer goed." Weer knikte ze, en gaf ze de kater de steun die hij nodig had. Met niet zo'n ruime passen bewoog ze zich voort, rekening houdende met de gewonde Lionroar die naast haar liep. Weer borrelde gemengde gevoelens in haar omhoog. Ze wist heus wel dat de wond niet zò ernstig was, maar alsnog kon ze er niks aan doen dat ze best paniekerig was. Het hele gebeuren deed haar denken aan wat er gebeurd was met de kater genaamd Blowsoul, die haar nadat ze hem een tweede kans had gegeven, gewoon liet stikken. Dus nu vroeg ze zich af of Lionroar dat ook ging doen...

"Bedankt dat je me helpt," zei de flame-pointed kater welke ze op dit moment steunde. "Ik zou het nooit over mijn hart krijgen je daar helemaal alleen achter te laten." miauwde ze zachtjes met een bescheiden glimlach sierend rond haar lippen. Hierna schudde ze zachtjes haar kopje zodat het geen invloed zou hebben op Lionroar die ze terug naar het kamp hielp. "Ik vind dat we het goed hebben aangepakt, die vos zal zeker niet snel terugkomen." grinnikte ze flauwtjes. Ze wist dat ze de situaties waarin ze nu zaten serieus moest aanpakken, maar af en toe wat humor in het spel helpen kon geen kwaad, toch?
Toen de bekende geuren van het kamp haar neusgaten binnendrongen, vernauwde ze haar amberkleurige ogen even en tuurde ze naar voren. En zoals ze al had verwacht kwam de kamp ingang al snel in zicht. "Ik hoop maar dat Brindlepool aanwezig is." beaamde ze toen een sidderende ademzucht over haar lippen rolde.