Silver water drops. {OPEN}

Zachtjes kraakte de grond onder haar poten. Ze was hier niet echt naartoe gekomen om te jagen. Maar tijdens de weg naar hier. Waren haar gedachten langzaam verandert. Deels omdat het niet moeilijk was hier te jagen. Het water was vers en ondiep en ook al zat er niet te veel vis in. Er was genoeg prooi om te kunnen vangen. Deels waren haar gedachten ook veranderd omdat ze anders toch niets te doen had. De laatste dagen waren traag voorbij gegaan. Het leek alsof ze elke dag weer het zelfde aan het doen was. Dus had ze besloten het vandaag weer wat anders aan te pakken. Daarom was ze hier naartoe getrokken. Denkend aan de rust die hier heerste. Een vrije dag hebben. Hellaas Moonshine was niet echt een kat die veel rust nodig had. Meestal dacht ze wel na over eens rusten. Maar meestal eindigde ze op weer iets heel anders te doen. Een zucht vulde de stilte. Even bleef ze staan. Haar ogen keken heen en weer. Haar staart mooi gekromd en alleen het puntje tikte zachtjes. Haar oren gingen langzaam heen en weer. Ze nam het stille geluid van het water op. Het was al laat op de dag en de zon zou niet lang meer nodig hebben om onder te gaan. De zilverpels zou al snel aan de hemel verschijnen. Ze rekte zich langzaam uit. Ze dacht er niet eens over na om terug te keren naar het kamp. Nu toch niet. Het was te leuk om deze toch nu al stop te zetten. Dus liep ze langzaam verder. Richting het riviertje dat ze langzamerhand beter en beter kon horen. Zachtjes en soepel liep ze voort. Tot ze het water kon zien. Weer stopte ze even. Waarna ze haar mond opende om de geur van de omgeving op te nemen. Er leek genoeg prooi te zitten. Ze rook het verse water. Misschien zou een slok koel water wel eens deugt doen. Voor ze zich concentreerde op het vangen van een arme vis die toevallig langs zwom. Het was een leuke gedachte en zachtjes liep ze verder. Aan de kant bleef ze even zitten. Ze draaide haar kop langzaam van links naar rechts. Haar licht groene ogen volgden het water oppervlakte. Een rilling liep over haar rug toen een frisse windvlaag over kwam. Maar dat hield haar niet tegen. Ze boog zich over de kant tot haar neus het water raakte en begon snel te drinken. Het voelde koud maar vertrouwd aan. Natuurlijk hoe veel keer was ze hier al in haar leven naartoe gekomen? Vaak genoeg om te weten hoe het zat. Terwijl ze dronk keek ze met haar licht groene ogen door het water. Klaar om toe te slaan als ze de kans had. Maar hellaas het water was rustig en voor nu kon ze geen vis zien. Ze ging weer normaal zitten. Een beetje teleur gesteld. Maar ze had genoeg tijd om nog een vangst te hebben. Langzaam zakte ze door haar porten. Haar staart ging langzaam heen en weer. Nu ruste ze toch een beetje. Haar oren waren geconcentreerd op elk geluid. Maar haar blik was op het water gericht. Haar nagels gingen langzaam in en uit. Terwijl ze zo naast de rivier lag kon ze even vergeten waar ze was. Heel even haar gedachten laten gaan. denkend aan alle dagen die ze hier al had doorgebracht. Aan alle goede herinneringen die ze aan deze plek had. Maar er waren zo veel plekken waar ze al zo veel goede dingen had meegemaakt. Al snel liepen haar gedachten terug naar het frisse water.


[Voor wie zin heeft ^^]

De pluizige staart hing in haar bek. Haar staken in haar tandvlees. Eekhoorns waren de harigste prooi in hun territorium. Van een goede jacht had ze al veel terug naar het kamp gebracht. Alleen nog deze eekhoorn. Met normale stappen stapte ze langs het water. Ze ging zitten. Misschien konden een paar visjes ook geen kwaad? Ze begroef haar eekhoorn. Ze ging naast de over liggen. Wachten. En wachten. Geen vis. Zo ging het niet werken. Ze waadde het water in, en stond in de kleverige modder. Het water voelde fijn, voor deze tijd van Leaf Fall. Ze had al een tijdje niet gegeten, en had nog steeds geen honger. Een vis sprong uit het water en ze aarzelde geen moment. Ze ging met haar kop naar de beweging en hapte de vis. Ze beet even door, en de vis spartelde nog steeds. Ze gooide hem op de over, waardoor de klap met doodde. Ze begroef hem en ging het water weer in. Er was niet al te veel vis in deze stroom, wist ze. Maar toch was er minder dan anders. Ze moest er niet aan denken als het Leaf Bare was. Dan was de rivier bevroren... Haar worden gleed uit over het ijs, en verdronk.. Ze moest er niet aan denken wat ijs niet kon doen. Haar vader had ze nooit gekend. Goede herinneringen had ze dus niet veel. Alleen maar dat ze Apprentice en Warrior werd. Ze klom op de oever en schudde haar vacht. Ze was een van de weinige kortharige in de RiverClan, dus haar vacht was nooit zwaar. Ze pakte haar buit op, en liep verder. Ze zag een kat aan de oever liggen. Ze liep dichterbij, en herkende Moonshine. Ze liet haar buit vallen. "Hallo Moonshine," Zei ze vrolijk.

Het geluid van het water drong dieper door haar door. Haar staart zwiepte ondeugend heen en weer. Wachtend op een kans. Helaas er leek geen vis in dit stroompje te zitten. Toch wist ze dat er, er zat. Ze kwam hier vaker jagen. Misschien was het gewoon een slechte dag om te jagen? Toch bleef ze liggen. Terwijl ze wachte op iets wat er kon gebeuren. Moonshine was één van de weinige katten die kot haar had. Ze vond dat, dat wel gemakkelijker was dan lang haar. Die katten moesten zich toch zwaar voelen wanneer ze in de rivier zwommen? Niet dat ze zich dat kon voorstellen. Hoe dan ook. Ze wachte geduldig. Iets wat ze wel goed in was. Geduld hebben. De vis naar jou toe laten komen. Dan toeslaan. Maar hoe kon je wachten op een vis als er geen was? Ze zuchte en ergens leek het er op dat ze ontspannen was. Maar haar gedachten gingen heen en weer. Denkend aan onnozele dingen die ze eigenlijk mocht vergeten. Maar soms was het moeilijk om juist die herinneringen te vergeten. Zoals de dag dat ze in de rivier gevallen was. Terwijl ze op een muis jaagde. In plaats van een muis mee te nemen. Had ze dan maar een paar vissen gevangen. Dat was ook goed genoeg geweest. Toch had ze de rest van de dag er mee ingezeten dat ze die muis niet had kunnen vangen. Maar nu deed dat er allemaal niet meer toe; nu lag ze hier. Terwijl de lucht boven haar steeds donkerder werd. Misschien was het tijd terug te gaan naar het kamp. Eens goed uit te rusten na de zware dag. Maar ze was niet moe en ze hield van de nacht. Vooral van de maan. Misschien kwam dat deels omdat de maan ook in haar naam zat. Maar ze had altijd al veel van de maan gehouden en ook van de zilverpels. De sterrenclan en als die verhalen. Ze waren zo prachtig en ze zou er nooit genoeg van krijgen. Ze rolde een keer om en keek naar de hemel. Nu was de zilverpels er nog niet. Maar lang zou dat zeker niet meer duren. Neen misschien zou ze hier wel blijven wachten tot die uitkwam. Daarna kon ze wel terug keren naar het kamp. Niemand zou er iets van zeggen dat ze nu zonder prooi terug kwam. Ze had vandaag veel gevangen en daar mochten ze blij mee zijn. Weer zuchte ze even. Terwijl ze zich terug omdraaide en naar het water staarde. Wachtend op een beweging. Of wachtend tot het water zilver zou worden. Dat was ook altijd zo mooi om te zien. En geluid trok haar aandacht en ze draaide haar kop. Ze kon een kat zien naderen. Ze herkende Wolfeye. De poes kwam dichter en liet haar buit vallen voor dat ze sprak. “Hallo Moonshine.” De poes sprak de woorden vrolijk uit. Ze zwaaide even vriendelijk met haar staart. ”hallo Wolfeye, hoe gaat het met je?” Vroeg ze vriendelijk. Toen zag ze de buit. ”Goeie jacht gehad.” Sprak ze vrolijk. Ze keek de poes vriendelijk aan. Het was altijd leuk om eens een goed gesprek te hebben. Zeker met een kat uit je eigenclan. Daar konden ze namelijk niets van zeggen. Wat soms wel heel anders was.

”hallo Wolfeye, hoe gaat het met je?” Moonshine zwaaide vriendelijk met haar staart. ”Goeie jacht gehad.” Sprak ze vrolijk. Ze keek Wolfeye vriendelijk aan. Wolfeye knikte, en ging zitten. Ze keek omhoog. Langzaam aan zou het donkerder worden. Ze hield van de nacht. Daarom sliep ze meestal nooit in het kamp. "Heb jij ook weinig vissen gezien? Dit is de enige die ik kon vangen." Sprak ze. Ze wees met haar poot naar de vis. Hij was best wel klein. In dit tijd van Leaf Fall. Zou immers nog steeds wat grote vis moeten zitten. Ze schubben glansden een beetje. Ze keek weer naar Moonshine. Zij was ook een kortharige. Alle Riveclan katten aten vis, dus elke kat in de Clan had een glanzende vacht of stevigere vacht na het zwemmen. Voor Moonshine en haar was het natuurlijk gemakkelijker. Tenminste, zo voelde het. Wolfeye krulde haar staart netjes om haar poten. En keek naar de rivier. Het zwartje puntje van haar staart ging heel langzaam heen er weer, vanwege rust. Ze had rust. Dit was een aardige kat om mee te praten. In feite was dit een van de langste gesprekken die ze tot nu toe ooit gemaakt had. De andere was met Stormstar, maar dat gesprek duurde niet al te lang. Het werd al wat donkerder. Ze zag al wat witte sterren aan de hemel staan. De Zilverpels kwam. Ze keek omhoog en wist dat haar ouders daar waren. Ze sloot haar ogen, en dacht aan alle katten die daar nu naar hen keken. Een paar krekelgeluiden doorklonken haar oren. Ze groef een gat en begroef haar buit. Ze sprong in een hoge boom. En sprong van tak naar tak naar boven. Tot ze op de hoogste zat. Ze wenkte met haar staart dat Moonshine er ook bij mocht. Ze zat op die tak. Zo met vol uitzicht naar de Zilverpels. Nog een goede boom gevonden, dacht ze. Ze maakt plaats op de tak voor Moonshine, als ze erbij wou komen. De tak was dik genoeg voor twee katten. De derde kat moest maar een tak lager zitten. Hoewel er geen derde kat was. Ze keek hoe donkerblauw de lucht werd, en de maan kwam. Haar gedachten gingen verloren in de pracht van de hemel.

Ze luisterde naar de woorden van de poes. En keek naar het kleine visje. Wolfeye had geluk dat ze iets ad gevangen. [b]”Je hebt geluk dat je die vis hebt kunnen vangen.”[/b] Sprak ze vriendelijk. Ze keek de poes recht aan en ging recht op zitten. Ze lachte. [b]”Ik heb vandaag nog geen vis kunnen vangen.”[/b] Zei ze daarna. Het was de waarheid. Ze had wel al veel muizen kunnen vangen en zo. Ook een eekhoren die in haar blikveld was gekomen. Maar vis neen. Niet dat ze echt naar hier was gekomen om een vis te vangen. Ze zag hoe Wolfeye haar vangst begroef. Terwijl haar blik weer naar het water werd getrokken. Het was stil; maar geen onaangename stilte. Het was een stilte die goed voelde. Het zachte geruis van het water. De hemel die donkerder werd. De zilverpels die langzaam kwam opdagen. Al gouw zou de maan ook komen opdagen. Ze keek wel al uit naar die gebeurtenis, dat leek altijd zo bijzonder. Het was elke keer de zelfde maan. Maar elke nacht was het wel wat anders. Ze hoorde hoe dat Wolfeye weg sprong. Ze volgde de poes met haar blik. Die sprong handig een boom in. Natuurlijk dat was één van de beste plekjes om naar het spektakel te kijken die er aankwam. Wolfeye wenkte haar met haar staart. ze stond op en liep rustig op de boom af. Waarna ze ook van tak naar tak sprong. Daarna lande ze zachtjes naast Wolfeye. De tak was stevig genoeg om hun te houden.  Haar blik was op de hemel gericht. Het voelde goed om samen met iemand naar de zilverpels te kunnen kijken. De lucht werd donkerder en donkerder en langzaam kwam de maan er ook bij. Moonshine haar blik wet geleid naar de rivier. De nu zwart was geworden. Maar je kon de waterdruppels op zien vliegen. Wanneer het water een steen raakte. Die water druppels waren helemaal niet zwart. Die waren zilver en leken licht te geven. Ze lachte, neen de stilte wilde ze niet verbreken. Ze richtte haar licht groene blik terug naar de hemel. De zilverpels kwam langzaam helemaal te voorschijn. Ze vroeg zich af hoeveel katten er daar nu ook naar hun zaten te kijken en hun beschermde. Haar ogen waren groot van bewondering. Het bos werd stil, en de nachtelijke dieren kwamen tot leven. Het leukste wat er was, was de nacht die kwam en daarna de ochtend. Het gaf altijd een goed gevoel. Nu was de zilverpels zo helder. Alsof ze extra licht op haar en de poes naast haar wilde schijnen. Haar ademhaling was rustig en langzaam kwamen de zachte woorden uit haar mond. [b]”Prachtig nietwaar.”[/b] Terwijl ze de woorden uitsprak richtte ze zich naar Wolfeye. De poes leek ook helemaal weg gezonken te zijn in de nachtelijke hemel. Ergens vond ze het nu erg dat ze de stilte had doorbroken. Maar een gezellig gesprek onder een nachtelijke hemel was ook altijd leuk. Vooral in het zachte maanlicht.

”Prachtig nietwaar.” Sprak Moonshine zacht. Ze keek Wolfeye aan. Wolfeye keek haar aan, en knikte. Ze richtte haar kop op haar poten. Haar nagels ingetrokken. Ze stond op en ging een stuk achteruit, op een wat dikker gedeelte. Daar ging ze liggen, met haar blink nog steeds naar buiten. Ze sloot haar ogen. Niet omdat ze wou slapen, maar denken. Een extra ziel erbij zorgde alleen voor meer rust. Ze waste even snel haar poten, en ging daarmee over haar gezicht. Haren blauwe ogen waren erg opvallend in het donker, daarom deed ze haar ogen meestal dicht of tot spleetjes. Ze dommelde een beetje in. Net voor dat ze haar gedachten aan slaap overgaf, hoorde een geluid. Haar ogen en oren schoten op. Ze stond op en liep naar de uiteinde van de tak. Ze keek naar beneden, en zag een vos rondlopen. "Net wat we nodig hebben," Siste ze kwaad. Ze sprong een paar takken naar beneden. Het was waarschijnlijk de prooigeur die de vos aantrok. Net buiten bereik van de vos zat ze op een lage tak. Ze blies. De vos keek haar richting uit. Hij had haar eekhoorn in zijn mond. Ze sprong op de grond. Het was een jong mannetje, zag ze. Hij was niet volgroeid, en ongeveer even groot als haar. Ze blies, zette al haar haren op en haalde uit. Ze deed haar ogen flink open, wat meestal prooien afschrok. Of het bij vossen werkte? De vos keek haar recht in de ogen, maar bleef staan. Hij verroerde geen vin. Hopelijk was dit de enige, dacht ze. Vossen was niet het beste teken met verse prooi in de buurt.

Ze kon zien hoe Wolfeye zachtjes knikte. Ze voelde zich rustig en ging gemakkelijk gaan liggen. Haar evenwicht bewaren was niet zo moeilijk en ze zag dat ook Wolfeye ging liggen. Ze lachte. In stilte samen genieten was nog niet zo slecht. Want soms zei de stilte zo veel meer dan dat woorden konden doen. Haar licht groene ogen straalden een beetje op door het licht van de maan en de zilverpels. Moe was ze niet, dus bleef haar blik op de hemel gericht. Wachtend op wat zou veranderen. Toch zou ze zo in slaap kunnen vallen van al de rust die er was. Maar haar blik gleed weer over de rivier en tot haar verrassing. Kon ze de glinsterende schubben van een paar vissen ontdekken. Heel even had ze zin er op af te gaan en aan te vallen. Maar ze bedacht zich. De rust die er nu was. Die moest ze niet verstoren. Haar staart zwiepte rustig heen en weer. Haar oren gespitst. Woorden waren nu niet nodig. Dus bleef ze zwijgen. Haar oren vingen de nachtelijke geluiden op. Die haar zo bekend waren. Maar iets in de schaduwen verstoorde die geluiden. Ze deed haar bek open om de geur op te vangen. Maar hellaas, er was hier geen wind en ze nam alleen de geur van prooi, water, frisse lucht en Wolfeye op. Ze schrok op toen ze de woorden uit Wolfeye haar mond hoorde komen. ”Net wat we nodig hebben.” Ze volgde de blik van Wolfeye. Daar nu had ze hem gevonden. Een vos. Haar korte haren gingen recht staan. haar staart zwiepte nu gevaarlijk heen en weer. Ze zag hoe Wolfeye naar beneden sprong en kwaad siste. Zelf sprong ze ook een paar takken naar beneden. Haar wit zilveren haren glinsterden in het licht van de zilverpels. Haar nagels kwamen in en uit. Terwijl ze wachte. Ze zag hoe de ogen van Wolfeye oplichtte. Maar de vos leek er niet van onder de indruk. Vossen konden gevaarlijk zijn en Moonshine haar aandacht was niet alleen gericht op de poes die voor de jonge vos stond. Die konden ze gemakkelijk aan met z’n tweeën. Ze maakte zich zorgen over de mogelijke andere vossen die in de buurt konden zijn. Ze grauwde ook eens en ging naast Wolfeye staan. Ze zou haar clangenoot met poot en tand verdedigen. Ook om dat ze Wolfeye zag als een vriendin. De vos bleef even stil staan. Toen zag ze hoe hij zijn tanden ontblote. Zijn haren gingen recht staan. maar het leek er niet op dat hij de eekhoren los zou laten. Dat was tenminste een zorg minder. Als hij de eekhoren niet zo los laten. Moesten ze geen vrees hebben voor zijn tanden. Maar nog, zijn klauwen zagen er ook gevaarlijk uit. Toch voelde ze geen angst. Wetend dat ze niet alleen was. Ze vertrouwde op Wolfeye. Ze vertrouwde op de sterrenclan en de kracht van de maan. Ze haalde uit naar de vos. Die een beetje achteruit ging. Misschien had deze jonge vost helemaal geen zin in een gevecht met twee katten; en zou hij gaan lopen met de buit. Misschien was dat het beste ook. Het zou jammer zijn van de vangst. Maar misschien wel beter voor hun twee. Trouwens als ze wilden konden ze nog altijd op wis gaan jagen. Met het maanlicht waren hun schubben goed zichtbaar in het water en zou het nog een makkelijke opgave worden. Ze grauwde weer eens. Wachtend op wat de vos of Wolfeye zou gaan doen. Teamwork dat was altijd belangrijk. Niet dat deze jonge vos een bedreiging vormde.