[Leadership Ceremony] It's time to face my fears

F I R E H E A R T

De zon was al onder de horizon verdwenen, toen hij afscheid nam van zijn vrienden. Hij wist dat hij moest opschieten, want hij had alle tijd bij de moonstone nodig die hij maar kon krijgen. Dus stapte hij snel de tunnels in, na een korte 'Tot straks'. Fireheart voelde zich niet erg prettig in de donkere tunnel. Er scheen geen licht, waardoor zelfs zijn zicht hem ontnomen werd. Het enige wat hij kon doen, was vooruit lopen, voorzichtig, terwijl hij de wanden aan weerszijden van hem gebruikte als navigatie. Na iets dat leek op een uur, maar waarschijnlijk enkele minuten geduurd had, was er weer licht te zien. Meteen snelde hij zich voort richting de bron en kwam uit in een ronde kamer. Een opening in het plafond die boven de moonstone zat, liet de ruimte volstromen met sterrenlicht. De rode kater keek even omhoog, naar de sterrenhemel. Toen het licht van de maan door de opening scheen, verlichtte de hele grot nog meer. De grote steen voor hem, lichtte op in een zilverachtige gloed. Fireheart slikte even, voor hij naar voren stapte, ging liggen en zijn neus tegen de koude rots aanduwde.

Hij opende zijn groene ogen weer. De bekende omgeving van StarClan verwelkomde hem en hij merkte op dat hij zich bij fourtrees bevond. Meteen stond hij op en terwijl hij dat deed, verschenen er katten. Hun pels versierd met kleine twinkelende sterren, als douw druppels verlicht door de zon op een vroege ochtend. Fireheart keek rond, zoekend naar bekende gezichten. Zoekend naar Bluestar, maar vooral naar Icestorm.

WORDS ###  TAGS StarClan NOTES None

F I R E H E A R T

Fireheart keek toe, hoe de open plek zich vulde met katten, als een regen van sterren die neerdaalde op het gras. Eens het ophield, stapte er een grote zwart witte kater naar voren. Hij herkende hem direct, hoewel het vooral uit verhalen was. Toen Tallstar nog leider was van WindClan, was hij zelf nog maar net Firepaw. De toon waarop de kater sprak, kalmeerde hem wat. Het was alsof zijn angsten met de seconde weglekte uit zijn lichaam, zodat er niets meer dan bewondering overbleef. Fireheart knikte even. De pijn die kwam met de aanraking van Tallstar's neus, was een pijn die hij niet had verwacht. Het schoot door zijn hele lichaam en de beelden die hij erbij ontving maakte het niet beter. Hij bedacht zich dat het Tallstar's laatste herinnering moest zijn, toen hij de kitten wilde redden uit het ravijn. Eens hun neusjes het contact verloren, voelde hij ook de pijn wegebben. Zoals in Tallstar's herinnering, de rust na alle wanhoop. Fireheart knikte opnieuw naar hem, uit respect en uit bewondering. Moed. Zijn groene ogen gleden de groep langs, wachtend op de volgende.

WORDS ###  TAGS StarClan NOTES None

F I R E H E A R T

De volgende kat herkende hij ook, alleen deze keer was het wel iemand die hij zelf had mogen ontmoeten. Iemand waar hij naast had gezeten op gatherings en wiens dood hem als een schok was gekomen. Ooit had hij erop gerekend dat hij op de rots naast Inkstar zou staan, maar het lot had anders bepaald en hier was hij dan, hem een leven gevend. "Inkmask" sprak hij ter begroeting. Zijn mondhoeken nu iets opgekruld in een klein glimlachje. Het was goed om bekende gezichten te zien, veel beter dan hij zich had kunnen voorstellen. Ook hun maakte contact en opnieuw was er die pijn. Fireheart spande zich in om zich niet neer te laten duwen door de kracht die vrij kwam. Het was alsof hij de wond zelf voelde, die de tweebeen had achtergelaten in Inkmask's lichaam. Het was echter niet de enige herinnering die hij deelde. Bij het zien van de poes en de kittens, raakte hij wat verward, maar het deed hem denken aan Icestorm en zijn eigen nestje. De pijn ebde opnieuw weg, zodat alleen dat laatste gevoel over bleef. Rechtvaardigheid. "Tot ziens, Inkmask" zei hij terwijl de kater terug stapte naar de menigte.

WORDS ###  TAGS StarClan NOTES None

Fireheart voelde zijn ogen prikken toen de volgende kat naar voren stapte. Honeyfeather zag er precies zo uit als hij haar altijd herinnerde. Zij was een van de apprentices geweest met wie hij bevriend raakte toen hij de Clan in kwam als Firepaw. Ook zij was veel te vroeg gestorven, ook zij had kittens achtergelaten. Het was Darkfire's schuld, dat wist hij nu. Rond zijn lippen stond een glimlach, maar de pijn in zijn ogen was duidelijk te zien. "Het is ook goed om jou te zien, Honeyfeather" zei hij, voordat ze haar neusje op de zijne drukte. Ze straalde altijd zo veel warmte uit, dat hij schrok toen hij ook nu de pijn door zijn hele lichaam voelde gieren. Voor zijn groene ogen speelde zich de beelden af van haar gevecht tegen Darkfire. Hoe de zwarte kater haar vermoordde. Zijn ademhaling stokte even, maar de opluchting was niet ver. De beelden van de zwarte kater vervaagde en maakte plaats voor haar kittens en Ravenwing. Een enkele traan rolde vanuit zijn ooghoek over zijn wang, toen ze haar neusje van de zijne haalde. "Ik beloof het je, ik zal op ze letten" zei hij, terwijl ze zich omdraaide om weer bij de rest te gaan staan. De bezorgde glans in haar ogen was hem niet ontgaan. Ik zal mijn best doen, vriendin..

Het was een apprentice die uit de menigte stapte. Haar vrolijke houding en twinkelende amberkleurige ogen zou hij overal hebben herkent. Opnieuw een vriendin uit de tijd dat hij slechts een apprentice was, dat men hem nog steeds pestte om zijn kittypet verleden. "Spottedpaw!" zei hij met een glimlach. Een bitterzoete glimlach, want zij was al gegaan voor ze medicine cat had kunnen worden. "Hallo, Fireheart," sprak ze plechtig. "Ik ben blij dat je mijn waarschuwing zo serieus hebt genomen" vervolgde ze. Hij keek even naar de grond en ze lachte even, waarna ze haar neusje tegen die van hem duwde. Opnieuw de pijn. "Met dit leven," sprak ze plechtig, "Geef ik je energie. Stop deze energie in het zorgen voor je Clan en je kittens, zodat je nooit uitgeput bent wanneer ze jou nodig hebben." Terwijl ze sprak, zag hij hoe er een monster van de weg week, een onvermijdelijke klap volgde. Dat beeld vervaagde, waarna hij kruiden zag, de dagen in het kamp met hem, Shadowpaw, Graypaw en alle anderen. Fireheart opende zijn ogen weer, om Spottedpaw te zien glimlachen. "Je hebt niet gefaald Fireheart, ik ben trots op je" zei ze terwijl ze zich omdraaide en weg stapte. "Dank je, Spottedpaw" zei hij zacht, terwijl er opnieuw een traan over zijn wang rolde.

WORDS ###  TAGS StarClan NOTES None

Ook de volgende kat die op hem af stapte was hem dierbaar. Fireheart slikte even, toen hij de witte poes aankeek. "Winterstorm" begroette hij haar. Als zij en Sunpaw er niet waren geweest, dan had hij hier niet gestaan. Winterpaw, nu Winterstorm, één van de eerste twee Clankatten die hij had mogen ontmoeten. Ze waren hem zelfs nog op komen zoeken bij zijn tuin, tot grote ergernis van Bluestar en Ravenwing. Het was moeilijk hier zo te staan, wetende dat zijn vrienden uit die tijd nu hier waren. Ze hadden evenveel recht om nog te leven, om net als hem nog beneden rond te lopen, maar dat was hen ontnomen. Eens ze haar neusje tegen die van hem zette, voelde hij opnieuw de schok. Weer moest hij aanzien hoe Darkfire hem aanviel. Hij was zo veel verloren door de zwarte kater, maar dat besef was pas later gekomen. Al die tijd had hij niet geweten wie het gedaan had, wie zijn vrienden had vermoord. Daarna volgde er kittens en een kittypet kater. Zijn ogen nog altijd gesloten. De pijn hield op, en hij bedankte haar, waarna ze wegliep.

Een zwarte kater maakte zich los uit de menigte. Op zijn borst een witte vlek, zijn ogen een helder groen. Fireheart schrok van wat hij zag, maar ergens had hij het al verwacht. Ze hadden Ravenwing nooit gevonden, enkelen dachten dat hij weg was gegaan, maar de rode kater wist dat hun oude deputy hen niet zomaar zou verlaten. De schok op zijn gezicht liet de kat voor hem enkel lachen. "Het is goed Fireheart. Je hebt het ver geschopt" zei hij lachend. Ravenwing wist als geen ander hoe hij was geweest als kittypet. De oud ThunderClan deputy had hem en zijn vrienden nog eens op hun kop moeten geven, omdat ze allemaal rondhingen bij Fire's tuin. De kater boog voorover om zijn neus tegen die van Fireheart te drukken. "Met dit leven, geef ik je het mentorschap. Wees een goede leraar voor zowel jouw apprentices als de hele Clan" zei hij kalm. Er flitsten beelden door zijn hoofd, beelden van een plek die hij niet kende, en water, verstikkend water. Deze werden opgevolgd door herinneringen aan Honeyfeather en hun kittens. Toen het over was, nam Ravenwing zijn plaats tussen de andere katten weer in. "Bedankt voor het vertrouwen." Fireheart voelde zich moe worden, maar stond nog altijd stevig op zijn poten. Hij zou niet laten zien dat het zijn tol begon te eisen, zoals het ongetwijfeld bij iedereen deed.

WORDS ###  TAGS StarClan NOTES None

Respect was ook wat hij voelde voor de poes die nu op hem af liep. Zij was medicine cat geweest in de tijd dat hij de Clan in kwam. Als er iemand hem had geleerd wat voor een belangrijke rol een medicine cat speelde, dan was zij het wel. Hij had haar vaker gezien, samen met Spottedpaw en later ook met Jaypaw. Ze had Icestorm toen der tijd nog verzorgd, na haar eerste aanvaring met Scourge. "Doveheart" zei hij ter begroeting. Dit maal kwam de pijn gemixt met beelden van katten in de medicine cat den. Geboortes en overlijden. Het een zo mooi, het ander zo hartverscheurend. Medicine cats waren erop aangewezen het allemaal aan te zien. Ze herinnerde hem eraan hoe moeilijk het af en toe kon zijn voor hen, en hoe sterk ze wel niet moesten zijn om een kalme houding te bewaren. Hun neusjes verloren het contact weer, waarna ze hem nog wat moed toesprak. "Dankjewel, Doveheart" zei hij met een kort knikje. Het was alsof zij onbewust wisten dat hij dit nodig had, een extra zetje in de rug, omdat het begin niet al te makkelijk was gebleken.

WORDS ###  TAGS StarClan NOTES None

F I R E H E A R T

Fireheart's groene ogen werden rond als de maan, toen hij haar schitterende verschijning zag tussen de menigte. Als hij haar niet had gekend voor haar aanvaring met Scourge, had hij haar misschien niet meer herkend. Icestorm was niets zoals haar laatste dag op de wereld beneden. Haar witte vacht straalde even helder als de sterren in de nachtlucht. Haar houding zonder angst, haar wonden dicht en oh haar ogen. Haar gouden ogen twinkelde zoals ze eens hadden gedaan, misschien nog wel helderder. Toen hij haar warme glimlach zag, smolt zijn hart ter plekke. Zonder het door te hebben schoten zijn eigen mondhoeken omhoog, in zijn ogen kleine pretlichtjes bij het zien van haar kalme houding. Nadat ze zijn naam had gebracht als een fluistering, kon hij het niet laten hetzelfde te doen. "Icestorm." De warmte in haar blik, de liefde die ze hem zonder woorden toestuurde, zorgde ervoor dat hij moeite had om te blijven staan. De tranen begonnen zich steeds sneller in zijn ogen op te hopen en hij wist niet zeker of het nu van geluk was of verdriet. Waarschijnlijk een mengeling van de twee. "Ik jou ook," hij ademde de woorden haast uit, nauwelijks hoorbaar. Haar woorden warmde hem op van top tot teen. Toen ze zijn neusje aanraakte met de hare, verwachtte hij bijna de pijn die hij eerder had gevoeld. Maar die pijn bleef uit. Enkel warmte en liefde vulde zijn lichaam. Haar woorden herhalend in zijn hoofd, sloot hij zijn ogen. Voor haar, voor haar zou hij alles doen en voor hun kittens en de Clan. Het was hem te kort, toen ze haar kop alweer terug trok en hem weer aankeek. Fireheart opende zijn ogen en merkte dat ook zijn tranen over zijn wangen bleven stromen. Haar volgende woorden staken hem recht in zijn hart. Zijn ademhaling versnelde wat. Hij gaf haar een lik terug over haar stralende witte wang, waarna hij haar met schuldbewuste ogen aankeek. "Het spijt me zo, Icestorm.. Het spijt me zo" snikte hij. Hij deed al lang geen moeite meer zijn tranen te bedwingen. Hoe graag had hij haar zo willen zien daar beneden. Dat verdiende ze meer dan wie dan ook. Maar zijn partner was gedoemd om haar rust pas te vinden in StarClan. Hoe graag had hij haar dit geluk willen schenken in een wereld die hij nog met haar kon delen. Een machteloos gevoel bekroop hem en hoewel hij nog altijd het geluk voelde nu bij haar te zijn, kwam haar verschijning met een evengrote hoeveelheid pijn. Ze was precies zoals ze hoorde te zijn, maar hier. Dat ene kleine detail, alsof het lot voor haar had besloten dat ze nooit had mogen leven. En hij had haar nodig. Hoe vaak had hij gedroomd over haar glimlach en nu zou hij haar voor een compleet leven moeten missen. Haar en die prachtige glimlach van haar, die hij maar veel te weinig had mogen zien. "Ik mis je zo.." kwam er zacht achteraan.

WORDS ### TAGS blah NOTES blah

F I R E H E A R T

Hij wist dat het niet eerlijk was wat hij deed. Zij had er natuurlijk net zo veel verdriet van, maar ze hield zich sterk voor hem. Fireheart zag de glans van verdriet in haar ogen, zoals kleine details in haar houding hem eerder ooit nooit waren ontgaan. De warmte die ze uitstraalde, terwijl ze zich naar hem toe boog en zijn wang likte, lieten hem wat rustiger ademen. Hoe ze hem vertelde dat ze er altijd voor hem zou zijn. De kater keek op, haakte zijn groene ogen vast in haar gouden en liet die woorden tot hem doordringen. De lichte glimlach op haar lippen bracht ook zijn eigen glimlach terug, hoewel zijn tranen nog altijd over zijn wangen stroomden. Hij verbrak het oogcontact even toen ze hem plaagde. Een kleine lach ontsnapte hem, terwijl hij even naar de grond keek en vervolgens weer naar haar. De witte poes begon weer te spreken en hij luisterde naar haar, elk woord voorzichtig opbergend in zijn geheugen, zodat hij ze nooit meer zou vergeten. Haar laatste aanmoediging bracht de glimlach terug op zijn gezicht. Zijn ogen kort twinkelend met nieuwe moed en kracht, hoewel het verdriet niet volledig verdwenen was. Ze had gelijk, hij moest door, hij mocht niet opgeven en haar teleurstellen. Ze begon al terug te stappen en hij moest zich inhouden niet naar haar uit te reiken en haar tegen te houden. Er was geen tijd om hier eeuwig te blijven praten. Dat zou pas kunnen als het zijn tijd was om zich bij StarClan te voegen.. Haar laatste woorden bereikte zijn oren, waarna ze echt terug begon te stappen. De kater stond stevig op zijn poten, met nieuwe kracht die door zijn lichaam stroomde, hoewel zijn ogen verraadde hoeveel het hem deed haar weer te zien gaan. Al die tijd was hij zo stil geweest, maar zijn expressies hadden haar genoeg gezegd. "Ik hou van je, dat zal ik altijd blijven doen!" riep hij achter haar aan, totaal niet gegeneerd terwijl vele hem aankeken. Het was tijd voor zijn laatste leven. Hij had al een idee van wie hij die zou krijgen, maar hij durfde niet te veel te hopen. De jonge leader keek toe hoe zijn partner, met haar vacht vol sterrenlicht, haar weg terug baande naar de katten in de groep.

WORDS ###  TAGS None NOTES None