I can't sleep [Starlingkit]

Een koel briesje waaide door de nursery. Het maakte Sassykit wakker. Het was midden in de nacht, dat zag ze aan de sterren en de maan die boven in de hemel schitterden. Haar moeder zat op één van die sterren, zeiden alle warriors altijd. Ze keek omhoog en glimlachte. Ze keek een beetje zoekend of ze haar moeder zag, maar dat was niet het geval. Waarom zou iedereen dan toch zeggen dat haar moeder daar wel ergens was? Warriors.. Die dachten veel te moeilijk, vond ze. Je moeder was er toch altijd, tenminste zo'n gevoel had ze. Haar moeder zag alles wat ze deed, zei haar vader Whitestorm altijd, dus ze moest haar trots maken. Net zoals haar goede beslissingen maken en goed op haar broertjes en zusjes letten. Haar staartje ging heel zachtjes heen en weer, tegen het lijfje van Starlingkit, die heel langzaam begon te bewegen. "Starling?" fluisterde Sassykit vrolijk, hopend dat ook zij wakker werd.

Alleen Starlingkit
OOC: Kort D:

'Met een zegevierend gezicht keek de Apprentice naar haar gevangen prooi. De eekhoorn stribbelde tegen, maar sloeg een pijnkreet toen ze haar nagels in zijn bruine vacht sloeg. Haar glimlach werd wat duisterder toen ze het bloed zag lopen over haar klauwen en beet met misschien wat mee kracht dan ze bedoeld had zijn nekje door. Het krakende geluid leek door haar kop te galmen, maar deed haar niets. Een geluid achter haar deed haar verstijven en toen ze achterom keek verdween haar grijns meteen. In plaats daarvan vertrok haar gezicht van woede. Gravel. Hoe had ze gekund?! Grommend draaide de grijze poes zich om, haar haren schoten overeind en ze stapte op het mormel van een zusje af. Maar toen ze wilde gaan spreken werd alles ondergedompeld in een dikke duisternis en het laatste wat ze zag was een grijnzende Gravelkit.

Hijgend werd de kitten wakker geslagen door een staart en direct richtte ze haar blik naast zich. Nee, het mormel lag nog te slapen. Maar wie had dan gewaagd haar wakker te maken? Met een wat furieuze uitdrukking draaide ze zich om, maar kalmeerde toen ze zag dat het Sassykit was. De enige kat waar ze ook maar vertrouwen in had. Maar toch, ze was moe, misschien sacherijnig. "Wat?" Vroeg ze nors, maar niet op de manier waarop ze altijd tegen andere katten sprak. Ze voelde zich altijd wel op haar gemak bij Sassy en daarom zat er een hint van vrolijkheid in haar stem.