learn,learn,learn!

'Volg me dan maar.' zei Wintersong. Lightpaw trippelde achter haar aan. Er was een knellend gevoel in haar buik ontstaan. Ze slikte. Nee, ze was niet ziek, ze was níét ziek. Het was gewoon door de spanning, probeerde ze zichzelf te sussen. Wat ook waar was. Het was gewoon niet zo lekker. 'Vanaf hier zullen we stil moeten zijn, want anders is de kans dat we prooi tegen zullen komen zeer klein' waarschuwde ze. Lightpaw knikte opgelaten zonder een geluid te maken. Haar hoofd zwaaide van links naar rechts. Misschien zag ze wel iets. Nu het zo stil was, hoorde ze ook de bosgeluiden.

Lightpaw volgde de blik van haar mentor.  Na een paar seconden turen kon ze het muisje zien. De kleine apprentice stond een beetje te drentelen, wat moest ze nu doen? Wintersong wenkte haar met haar staart en wees in de richting van het muisje. Lightpaw knikte als teken dat ze het begrepen had. Ze liet zichzelf in sluiphouding zakken. De sneeuw maakte een natte plek op haar buik. Voorzichtig sloop ze er naartoe. Net toen Lightpaw wou springen draaide het diertje zijn hoofd naar haar. De apprentice liet een scheve grijns zien en sprong, te laat, dat was overduidelijk. Boos keek ze het diertje achterna. Zonder helemaal te beseffen wat ze deed sprintte ze het achterna. Lightpaw wist wel dat het niet goed was, ze had geen enkele kans om het weer te vangen, maar toch zette ze haar poten in beweging. Al snel kwam de bruine poes weer tot stilstand, blij dat haar gezond verstand het weer had overgenomen keek ze om haar heen. Waar was ze nu weer? En belangrijker, waar was Wintersong? Ze zou zo snel mogelijk terug moeten gaan en haar excuses moeten aanbieden, als ze maar wist waar naartoe.

'Zullen we anders nu iets gevechtstraining gaan doen?'vroeg Wintersong.  'Oke' antwoordde ze een beetje overbodig. Ze had totaal geen idee wat er zou gebeuren als ze protesteerde. De gedachte om het te doen en te zien wat er dan gebeurde kwam even bij haar op. Maar ze durfde het niet. De zon stond al hoog aan de hemel. Toch was het nog niet echt warm. Het licht scheen tussen de takken door en weerkaatste op de sneeuw. Lightpaw keek twijfelend naar de muis die ze net gevangen had. 'Wat gebeurd er hiermee? Moet ik het laten liggen of meenemen? Of brengen het we eerst terug naar het kamp?' vraagde ze Wintersong uit. De apprentice hield abrupt haar mond toen ze doorhad dat ze een stormvloed van vragen aan het maken was.

'Je mag je muis nu wel onder de sneeuw begraven en kom daarna de zandkuil in.' zei haar mentor. Blij dat ze de geur van verse prooi niet meer in haar mond hoefde te hebben liet ze de muis vallen. 'Oke!' zei ze opgewekt. Lightpaw voegde daad bij woord en begon te graven. Even dacht ze iets vreemds te ruiken maar ze schudde het vlug van zich af. Ze had gewoon grote honger. Al snel trippelde ze achter Wintersong aan, de zandkuil in. In haar hoofd zag ze zichzelf een overwinning maken afgewisseld met veel vallen en struikelen. Faalangst kwam bij haar opzetten. De bruine apprentice bleef even staan en haalde diep adem. Ze prentte zichzelf in dat ze het goed zou doen en zette er stevig de pas in. Met een rechte rug ging ze voor Wintersong zitten.