Do I have to? {Nevermind + Kittens}

Aangezien ze niet voor eeuwig het bestaan van haar kittens kon ontkennen was ze toch ingetrokken in de Nursery. Ze had een veels te comfortabel nest en was omringt door veel te zorgzame moederpoezen. Hier hoorde ze niet tussen, ze was een warrior en hoorde niet tussen deze hopen vriendelijkheid. Natuurlijk, die kittens waren best schattig, vooral als ze naar haar toeliepen en haar ´Mevrouw´ noemde. Maar ze kon gewoon niet leven met de gedachten dat haar eigen kleintjes hier zouden lopen. Haar buik was nu opgezwollen en ze hadden haar zowat gedwongen om in de Nursery te blijven. Steeds moest ze de woorden over ´Je eerste nestje´en ´Toekomst van de clan´ over zich heen laten gaan. Toch negeerde ze het meeste advies en liep regelmatig door het kamp richting de uitgang tot iemand haar stopte en terug stuurde.

Dat was haar wederom gebeurt en nu liep ze terug naar haar mosnest. Wat moedeloos liet ze zichzelf erin zakken en legde haar kop neer waarna ze haar goude blik over de andere liet glijden. Sommige moeders sliepen met hun kittens en andere keken toe hoe hun kleintjes aan het spelen waren. Ze wist dat ze nooit een goede moeder kon worden, de andere om haar heen wisten dat ook. Deze praatte met haar niet over de tijd waarin ze haar kittens al droeg en ze hadden het ook niet over de naderende bevalling. Met een beetje geluk zou ze daarin naar Starclan gaan en bleven die kittens bij een andere queen. Maar aangezien je daarop niet mocht hopen legde ze haar hoop op hetgeen dat iedereen deed; een gezond nestje. Ze legde haar gestreepte staart naast zich weg en staarde wat naar de spelende kittens met hun balletje mos.

{Eerste posts voor Never, daarna kunnen de kittens komen. Als je hebt gepost mag de leeftijd op 1 moon ^^}

Ze had zelfs nog eerder gedacht dat Starclan zelf zou neerdalen in de Nursery dan om het bekende zwarte gestalte te zien. Wat moest hij hier? Haar verder uitlachen? Vernederen? Nadat ze van de verbazing was herkomen spande ze haar spieren aan, niet dat ze met haar gezwollen buik nog enigszins zichzelf zou kunnen verdedigen. Om haar heen keken ook wat queens op in de verandering van de stemming. Sommige leken de aankomende drama wel te waarderen, andere riepen hun kittens terug om wat dichter bij het nest te gaan spelen. Ze zag zijn houding, schaamte, en ze wenste hem ook niks anders toe. Toen hij naderde veranderde haar houding niet, al stond ze ook niet op vanuit haar nest. "Lone-one," Haar goude blik bleef de zijne priemend vasthouden. Ze keek niet weg ookal wou ze de kater niet meer zien, verbetering; ze wou de kater weer zien, minstens als vriend maar ze wist dat het beter was van niet. Daarom had ze een grote hoeveelheid woede voor hem verzameld om de pijn te verdoezelen, de haat wegens hem was beter dan het verraad. "Niet boos worden, ik wil enkel praten," Bij de woorden liet ze haar gespannen houding wat varen. ‘Goed, ik kan toch nergens heen’ sprak ze wat afstandig. Haten was zo veel makkelijker dan vergeten. Ze volgde ze zijn blik en bij het zien van de leegte erin kon ze zichzelf ertoe krijgen ook de laatste spanning te laten varen "Ik... Het spijt me," Spijt hielp niet, ze moest dit alleen doen, zo verdomd alleen. Ze liet een muur van woede voor het medelijden vallen, het zou voor beiden zo veel beter zijn om gewoon te vergeten. "Ik wil gewoon dat je weet dat je een goede moeder zult zijn voor hen..." Hij werd even stil. "Onze kits," Dit raakte haar hard, ondanks dat ze die pluizebollen niet wou waren ze nog steeds háar pluizebollen. Leuk, bij al die gevoelens die ze al in zich had kwam moederinstinct er ook nog bij, yeey voor hormonen. "Maar ik moet toegeven dat ik nooit echt van je gehouden heb, het spijt me," Kon hij haar niet gewoon slaan? Dat zou minder pijn doen. "Mijn hart behoort aan iemand anders..." Ze schudde langzaam haar hoofd. ‘Daar kan je geen sorry om zeggen, het was mijn schuld.’ Bij die woorden ging ze rechtzitten, hierbij kromp ze wat ineen bij een steek bij haar onderbuik. Toch vervolgde ze; ‘Wie is het?’ Wou ze weten. Niet dat het zou helpen. "Ik gun je veel, Lone-one, maar niet mijn liefde, die is al lang aan iemand geschonken," Ze kreeg tranen in haar ogen, niet van de woorden maar van de pijn in haar onderbuik. Was tres tijdens de zwangerschap nou echt zo slecht voor je? ‘N-Never…’ kreeg ze tijdens een diepe kramp eruit. ‘Het spijt mij ook, maar er is iets ergers op het moment’ Goed, adem in, adem uit. Ademen is goed, dan ga je niet dood, blijven ademen, kittens komen er vast niet uit met alleen ademen. Wat dan? Persen? Nee, niet persen, liggen, liggen is vast wel goed. Waarom is er geen instructie bij bevallen? ‘Ik denk dat de kittens komen’ Ze keek hem kort aan, waarna ze ging liggen. Nou, ze is in ieder geval niet alleen. Dat was een voordeel. Weer een sterke kramp die haar ademhaling van zijn baan afsloeg, ze hapte naar zuurstof toen de kramp stopte waarna hij later weer terug keerde. Ze wist niet wat te doen dus liet ze zich maar leiden door de hormonen die zeiden rustig te blijven en adem te blijven halen, die dingen waren nog ergens goed voor. Vanuit haar ooghoek keek ze Never aan, ze had nu geen partner nodig, geen vader van haar kits en misschien zelfs geen echte vriend. Ze had nu enkel iemand nodig die haar hier doorheen kreeg. Dit was een moment dat ze iemand nodig had, hoe kwaad ze er ook op was, hoeveel haat ze ook voor degene voelde.

En de held op sokken was weg, Littlestream halen. Wat geweldig toch, kon hij zich nog ergens nuttig in maken. Ondertussen kon ze niks anders doen dan ademen, pijn hebben en doelloos liggen. Dat afhankelijk zijn zat haar nog het meest dwars, al kon ze daar enkel over mokken in de tijd dat de weeën stopte. Aangezien dat ze dan ook nieuwe kracht moest verzamelen kwam het erop neer dat het klagen over de omstandigheden verzet moesten worden tot na de bevallen. Na nog een tijd drijfweeën te hebben gehad werd te pijn heftiger, en je hoefde geen medicine cat te zijn om die hint te begrijpen Littlestream en Nevermind waren nog niet terug, kom op, zo’n eind naar de Nursery was het toch ook weer niet? Als ze zou kunnen lopen zou ze in die tijd wel twee keer op en neer kunnen lopen, een pauze houden en misschien nog een prooi meenemen ook. Ja, klagen hielp je niet aan de pijn te denken maar voor ze aan een ander onderwerp kwam om haar torn van ongenoegen op te richten zag ze twee katten in beeld komen. Nou, nu ze die lange reis hadden overleeft kreeg ze hulp.

Ze kreeg een hoopje, nu het haar opviel, zeer onsmakkelijk uitziende kruiden toegeschoven. "Eet op," Dat doel leek haar nogal duidelijk van die planten. Diep van binnen was ze dankbaar voor de hulp maar ze was te koppig om eraan toe te geven. Gelukkig leek haar lichaam er zich niks van aan te trekken en bleef doorgaan pijn te produceren. Met een flinke tegenzin werkte ze de kruiden naar binnen en slikte ze snel door. Dit leek niet zo’n goed plan te zijn aangezien ze zich bijna verstikte bij het nieuws dat de eerste kitten kwam. Toen ze een sterke persdrang kreeg kneep ze haar spieren samen om daarna weer lucht te verzamelen en zich weer klaar te maken op de volgende beurt. Nevermind had ondertussen de stok gebracht maar hieraan gaf ze niet toe, de kruiden hielpen en ondanks dat de bevalling al haar kracht innam bleef ze doorgaan. Ze had misschien in de draagtijd meer moeten eten, en slapen, en meer geluisterd moeten hebben naar het advies van andere. Nu was het te laat maar het idee leek simpel genoeg, persen, ademen, afvragen hoe dik die kittens wel niet waren aangezien het zo pijn deed en herhaal. De laatste stap werd meerdere keren overgeslagen. Uiteindelijk kwam er een kleine uit, ze gaf het wat likken en duwde het poesje naar haar buik toe. ‘Heatherkit’ bracht ze troebel uit. Tot haar geluk werd het makkelijker, nou ja, net iets minder slopend. Een tweede, tevens een tabby poes maar nu met meer wit; ‘Wanderkit’ Ze schonk geen aandacht meer aan Littlestream of Nevermind. Waar de kater was, Starclan mocht het weten. Maar het leek haar duidelijk dat ze zelf de kittens zou benoemen. Nog een kitten, kleiner dan de rest kwam bij een harde pers uitdrijven. Ze nam het kleintje vluchtig in zich op, deze keer geen tabby, geen weerspiegeling van haarzelf of haar familie. Starclan verveelde zich vast, haar zo kwellen, het zwarte pelsje zou haar steeds herinneren aan haar stommiteit. Toch gaf ze het poesje geen naam zoals; Hatekit. ‘Littlekit’ sprak ze uit, zeer orgineel maar tegen niemand in het bijzonder. Ook deze kitten duwde ze tegen haar aan en ze wachtte op meer, tevergeefs. Ze had drie kittens op de wereld gebracht en deze moest ze nu verzorgen en opvoeden. Dit ging nog heel wat worden. Bij de geboorte had ze ze alle drie wel wat likken gegeven maar nu begon ze ze schoon te maken en de resten van hun vorige verblijfplaats te wissen. Haar blik zocht Nevermind, niet wetend of ze hoopte om de kater te zien of niet.

De naamloze kitten had geen controle over alles wat om haar heen gebeurde. Ze kon de woorden van haar ouders niet horen, de zorgen van haar moeder niet behelpen. Enkel voelen. Ze was toeschouwer van hetgeen dat de kattin gebeurde, als een toeschouwer van een schouwspel. Alleen geen beeld, geen geluid. Enkel gevoelens. Wanneer in de buitenwereld de zwarte kater kwam, de Nursery in voelde ze wederom veel. Het hart van haar moeder begon harder te kloppen en de mengeling in gevoelens was duidelijk te merken. De ongerustheid haalde het fijne en veilige gevoel van haar weg, niet dat het altijd aanwezig was. Met het ontkennen van de bruine tabby en zich niet gedragen als een Queen was de draagtijd moeilijk, de kittens kregen niet genoeg eten, de moeder viel samen met hun af. Was dat geen mooie gedachten? Dat je zelfs in de tijd van aankomende oorlog verbonden kan zijn? In de term van ‘Als je de een raakt, zal de ander bloeden’. Mooie woorden, maar de kitten kende ze niet. Later wel, dan zou ze ook leren lopen, iets wat ze zou leren fijn te vinden. Als je het zo hoorde stond de kitten buiten een leerzame wereld te wachten. Misschien waren er nog goede dingen tussen het kwaad van de relatie van de ouders. Dat zou de kitten ook nog leren, leren om verdriet te hebben en je te verwonden aan een onzichtbare kracht. Ook slechte dingen moest je leren, en je zou nooit uitgeleerd zijn. Dingen zouden steeds veranderen, en de eerste verandering van haar nog ongeboren leventje kwam eraan. Wanden verkleinde en ze voelde een van haar zusje wegglippen. Ze voelde haar moeder bewegen en het trillen van haar stembanden bij het uitspreken van de naam. Weer verkleining, het doorgeven van angst en het onvermogen iets eraan te kunnen doen toen ze weggevoerd werd. Ze landde op de koude ondergrond, gevolgd door een warm gelik en de meerzoete geur van melk. Daar werd ze naar toe geduwd, weer werd er een naam uitgesproken. Alleen was de band verbroken en waren er geen trillingen meer. Geen gevoel meer van verbonden zijn. De kitten stond er alleen voor, ookal keken verschillende katten toe. Later zouden die weggaan, zou zelf moeten kiezen. Ze zou niet kunnen vluchten onder een naamloos wezen. Haar zonden en geluk werden geschreven op een naam. Een naam die Wanderkit luidde.