I wanna see you be brave!

Vrolijk trippelde Melodypaw richting de waterval. Ze had met haar zusje afgesproken om daar heen te gaan. Gewoon om samen even te praten over meiden dingen. Zonder dat hun broers er even vrolijk tussen kwamen springen en de boel verpeste. Het geraas van de waterval werd als maar duidelijker, hoe dichter ze in de buurt kwam. Het was nou niet bepaalt haar lievelingsgeluid, ze had liever het gekabbel van een beekje. Dat was een heel stuk minder luidruchting. Bij de gedachte hier aan droomde ze een beetje weg. Waardoor ze bijna naar beneden viel aan de rand van de waterval. Geschrokken stribbelde ze een stukje achteruit. Iets wat zwaar haalde ze adem bij een blik op de diepe afgrond. Daar had ze even geluk gehad. Melodypaw bleef langs het water zitten datt een paar meter verder naar beneden viel. Wachtend op haar zusje die er zo zou moeten zijn.

{Sorry voorlopig even voor alleen Melodypaw en Symphonypaw later mogen er wel andere bij, dan zal ik het wel even melden}

Al snel kwam haar zusje vrolijk aangerend. "Heeeeeeey," riep ze vanaf een afstandje. De wat serieuze blik op Melodypaw’s kop maakte plaats voor een vrolijke lach. “Heeeeeyyyy zussie” riep ze terug. "Wat zullen we gaan doen?" vroeg Symphonypaw zodra ze voor Melodypaw stond. "O, fishy." Begon haar zusje al te zingen voordat ze ook maar antwoord kon geven. "Why do you tast so good? I always come in a happy mood. When I have ea-ten you." zong ze verder. De twee apprentices schoten tegelijkertijd in de lach. "O, fishy. Just like meee, you want to be wild and free. Swim-ing in the stream." maakte Symphonypaw de ode zachtjes af. Vrolijk en nog half lachend trippelde Melodypaw een rondje om haar zusje heen. Fi-fa-fish, you make me smile when you’re my dish! zong Melodypaw nu ook mee. Symphonypaw en zij hadden dat wel vaker, van die spontante zang uitbarstingen. Sweeeeeeet fish, ooohhh fish. Lovely lovely fish. So sweet and nice for meal, that you’ve got to smile. zong zij nu ook weer verder. Waarom ze in StarClan’s naam over een vis aan het zingen waren bleef haar een misterie. Het maakte haar ook eigenlijk niet zo veel uit. Het ging er om dat ze vrolijk met haar zusje kon zingen.

OOC: Ik ook niet hoor X’D

Het duurde niet lang of de twee zussen lagen beide lachend op de grond. "Maar wat zullen we doen?" vroeg Symphonypaw na een tijdje weer redelijk serieus. Het duurde even voordat Melodypaw kon antwoorden aangezien zij nog aan het lachen was op dat moment. "En hoe gaat het met jou en de katers?" vroeg ze als antwoord. Eigenlijk betekende dat gewwon dat ze wilde praten over meiden dingen, maar geen zin had om dat eerst te zeggen. Melodypaw rolde op haar rug en keek haar zusje op z'n kop nieuwsgierig aan. Haar pluizige staart zwaaide een beetje over de grond terwijl ze rustig op het antwoord van haar zusje wachtte.

Een giechel kwam van Symphonypaw's kant, zoals verwacht. Maar deze werd opgevolgd door een neutrale blik met een net zo neutraal antwoord. "Hoe bedoel je? Want als je het over knappe apprenticen hebt, ik ken er gewoon nog niet allemaal," Meloypaw verwachtte wel iets meer van haar zusje en wachtte dus ook geduldig af op haar volgende zet. En ja hoor daar kwam het al. "En jij? Nog verliefd geworden?" Deze vraag ging samen met een ondeugende lach en een knip ook. Even liet Melodypaw haar kop hangen terwijl een net zo ondeugende lach als die van haar zusje ook haar kop sierde. Al snel ging ze weer netjes recht zitten en sloeg haar staart over haar poten. Met een serieuze blik keek ze haar zusje even aan. "Ik moet u mededelen dat het bij mij op liefdes oppervlak nog steeds mijn eigen staart is." sprak ze op een serieuze toon. Melodypaw probeerde de serieuze blik vast te houden, dit lukte echter niet lang. Al snel barstte ze in lachen uit.