Can you forgive me? (Softvoice)

De poes was verschrikkelijk zenuwachtig, en ze trilde toen ze dichterbij de nrusery kwam. Kom op Fox, je kan dit. Met onzekere, gejaagde passen kwam ze dichterbij de nursery, uitkijkend voor de kittens die verstrooid lagen in de den. En zo, zo kwam Foxlfare uit bij een rode moederpoes; Haar zusje Softvoice. Onzeker schuifelde ze heen en weer, en wierp een blik op de kittens die rond Soft dartelde. "Ze zijn prachtig, Sis." Ze zei het zacht, om niemand te storen. Voordat haar zusje haar weg kon jagen, opende de rosse poes opnieuw haar mond. "Het spijt me verschrikkelijk, het was mijn schuld." Foxflare zuchtte. "Als ik zie hoe jij zo gelukkig bent met hem, dan voel ik me- en dan weet ik- dat ik een monster ben." Foxflare ontmoette de ogen van haar zus, en maakte aanstalten te gaan zitten. "Maar ik heb mezelf verbetert, echt waar." Het laatste was bijna onhoorbaar gemurmel. "Soft?" Ze keek haar zusje hoopvol aan. "Kan je me vergeven?"

Haar ogen vernauwde zich vrijwel meteen toen de bekende geur van Foxflare haar neus inkroop. Beschermend sloeg ze haar staart om haar kittens terwijl ze met een verontruste blik naar de ingang van de nursery keek. Ze had inmiddels gemerkt hoe haar zus uit haar slof kon schieten, misschien had ze er ook een rede voor, maar niet hier en nu! Tot haar grote schrik zag ze daar dan toch ook echt Foxflare naar binnen wandelen en de laatste hoop dat ze niet voor haar kwam vervloog snel daarna ook, ze kwam op haar aflopen. Demonstratief wende ze haar ogen af. Wat moest Fox hier bij haar? "Ze zijn prachtig, Sis." Ze wilde haar mond al opentrekken om 'ga weg' te sissen maar Foxflare ging snel verder. "Het spijt me verschrikkelijk, het was mijn schuld." Foxflare zuchtte. "Als ik zie hoe jij zo gelukkig bent met hem, dan voel ik me- en dan weet ik- dat ik een monster ben." Verbaasd keek de rossige poes omhoog, wat? "Soft?" Zenuwachtig schraapte de poes met haar poot over de grond. "Kan je me vergeven?" He wat? Kon ze dat? Kon ze haar zusje vergeven? Als ze nu ja zei, zou alles dan weer goed zijn? Was het wel zo simpel? Al die vragen kwamen voorbij, waarna een kleine zucht uit haar bek verdween. Waarom was alles zo ingewikkeld. "Ik.. Het is.." Stamelde Softvoice wanhopig. "Ik weet het niet."

De rosse poes hield nog steeds haar oen hoopvol op Softvoice, wachtend op antwoord. "Ik.. Het is.." Haar zusje leek wanhopig, wat Foxflare begreep. Het was wel veel om in een keer te verwerken. "Ik weet het niet." Fox kon zich zelf wel voor de kop slaan. Ze had niet zo happig meoten doen. Ze had het langzaam moeten opbouwen. Mousedung! Ze liet haar oortjes een beetje hangen, maar ging toen bij haar zus zitten. Wel lette de warrior er op dat ze niet te dichtbij Soft kwam, wat deze misschien vervelend kon vinden. "Ik zal jou, of je kittens, geen pijn doen. Haar gele ogen prikte in haar eigen poten, zodat ze de queen niet aan hoefde te kijken. "Zullen we anders er over praten?" Fox keek op. "Zodat we elkaar kunnen begrijpen? Hopelijk werkte dit, ze was hier immers om het goed te maken.

Haar blik werd nog wanhopiger na het zien van de reactie van haar zusje en stiekem was ze dan ook blij toen ze toch naast haar kwam zitten. "Ik zal jou, of je kittens, geen pijn doen." Softvoice knikte. "Dat dacht ik ook niet," verdedigde ze zichzelf tevergeefs, het was overduidelijk geweest hoe beschermend ze haar staart om haar kittens had geslagen toen Foxflare naar haar toe was gekomen. "Nu niet meer, in elk geval." Verbeterde ze zichzelf. "Zullen we anders er over praten?" Foxflare keek op en Softvoice keek haar recht in de ogen. "Zodat we elkaar kunnen begrijpen?" De rossige poes schudde haar kop heen en weer, hoe kon ze nou een gezellig gesprek met Foxflare gaan houden terwijl ze het nog niet hadden uitgepraat. "Nee, ik wil het nu dan ook echt uitpraten." Sprak ze beslist. Zogenaamd om even te kijken of alles goed was keek ze met een schuine blik naar haar kittens, eigenlijk creëerde ze zo tijd voor zichzelf om haar woorden zorgvuldig te kunnen kiezen. "Weetje Foxflare, je moet begrijpen dat een ruzie van twee kanten komt. Het is echt niet alleen jouw schuld. En je bent al helemaal geen monster!" Ze keek haar zusje doordringend aan. "Begrijp je dat?"

"Dat dacht ik ook niet," Probeerde haar Zus zich te redden, maar het signaal van de staart om haar kittens was te duidelijk. Fox schudde zachtjes haar kop, en ging zitten. "Nu niet meer, in elk geval." "Zullen we anders er over praten?" De poes keek de queen recht in de ogen. "Zodat we elkaar kunnen begrijpen? Ze hoopte op een ja, want Foxflare verlangde hevig naar de gezellige gesprekken met Softvoice. Net zoals vroeger. Tot de grote teleurstelling van de rosse poes was dit niet het geval. "Nee, ik wil het nu dan ook echt uitpraten." Soft klonk vastbesloten, dus er was weinig tegen in te brengen. De warrior vauwde haar oortjes in haar nek. Over dit onderwerp wou ze niet praten. Het ging waarschijnlijk wel gebeuren, maar het deed nog steeds pijn, elke keer als ze er aan terug dacht. Ze was zelf zo verbaast geweest over Frostfang die haar aanviel, maar hoe zat het dan met haar? De poes had haar bloed eigen zusje aangevallen. Tussen al die gedachte had ze echter wel door dat Soft een steelse blik wierp op haar kittens. Ze vertrouwd me niet. "Weetje Foxflare, je moet begrijpen dat een ruzie van twee kanten komt. Het is echt niet alleen jouw schuld. En je bent al helemaal geen monster!" Fox schoot bijna omhoog van schrik. De rosse warrior had verwacht dat Soft haar de huid vol zou schelden, en haar vertellen wat ze allemaal fout had gedaan. Maar natuurlijk zou Softvoice dat niet doen. Soft. Lieve Soft. Haar lieve zusje zou, anders dan zijzelf, altijd aardig zijn, al was het nog zo erg. "Begrijp je dat?" De ogen van haar zus boorde in de hare, waardoor ze enkel braaf kon knikken. "En alles wat ik daar zei, bij the sunningrocks.... Dat meende ik niet."

Even beet de rossige poes op haar lip, het was soms pijnlijk je eigen fouten toe te geven. "En alles wat ik daar zei, bij the sunningrocks.... Dat meende ik niet." Weer knikte Soft en glimlachte smalletjes naar haar zusje, weliswaar met alleen haar mond, in haar ogen was de pijn aan deze herinnering te zien. Foxflare was te ver gegaan met haar aan te vallen, maar zij had ook dingen gezegd die.. misschien niet helemaal aardig waren. Maar Fox had haar eerst aangevallen, toch? Ja, maar zij had het natuurlijk weer alleen maar erger gemaakt. "Ik had het moeten zeggen toen ik begreep... toen ik begreep dat Rush niet jou maar mij bedoelde." Ze haalde even diep adem. "Dan was het misschien allemaal anders gelopen, als ik eerlijk was geweest. Daarvoor ook." Een traan verscheen in haar linkerooghoek maar ze knipperde hem snel weg. Oh, het is allemaal zo erg Fox. Waarom toch? Waarom moest het nou zo lopen?" Sprak ze schokkerig, haar ogen waren nu echt vochtig.