{ S P T } We're timeless { T i m e r o s e }

Met lome passen liep de grijs witte poes verder. Haar staart draaide even een slag naar rechts waarna ze haar groene ogen op het glanzende water legde. Haar poten hadden haar helemaal naar hier gedragen. De kattin neeg haar kop en sloot haar ogen. Een bries droeg de kilte die op het meer dartelde tegen haar snuit. Het was verkoelend. Langzaam opende de Riverclanner haar ogen terug en richtte ze zich op. Nu pas zag ze dat er een andere kat was... Maar de wind kwam vanuit haar richting, dus kon de warrior niet ruiken van welke clan... Zonde.

De poes kwam op haar af en Time bleef gewoon zitten, rechtte zelfs niet haar rug toen de kat bijna voor haar stond. "Hi..." Een voorzichtige stem. "Ik ben Honeyblossom. Ik kom uit de WindClan. Jij komt uit de RiverClan.. t..toch?" De warrior kreeg een klein staaltje van haar geur naar binnen en tilde nu een beetje haar kop op. "Inderdaad," zei ze. "Jij bent van de Windclan," bevestigde ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen de ander. Haar blik raasde zo langs de poes heen recht op het glinsterende oppervlak van het meer . "Timerose," zei ze vervolgens op een soort van afgeleidde toon, alsof ze aan iets anders dacht.

In haar ooghoek zag ze hoe de poes knikte... Haar naam was Honeyblossom, best een mooie naam eigenlijk. "Aangenaam!" Daarna keek Time terug naar haar en zag ze de uitdrukking die ze bij sommige zag, maar ze negeerde die volkomen. "Aangenaam," zei Time op een minder enthousiaste toon, toch was de inhoud even waardig, maar de afwerking minder mooi. Dat liet de poes soms onelegant overkomen of zelfs lomp. Maar ze was een dromer en dat was nu eenmaal wat ze deed. "Hoe is de jacht?" Vervolgde de grijs-witte poes, een normaal gesprek kwam eraan.

"Goed, goed. Ach ja, zo goed als het kan zijn in deze tijd van het jaar, toch?" Haar ogen dwaalden van de schaduw terug naar het glimmende meer. Het zwakke maanlicht werd weerspiegeld in het heldere water. Er waren ook kleinere stippels, maar het licht van de maan trok haar aandacht toch het meest. "Bij jou?" Ze haalde haar schouders op. "De vis is er," zei ze. "Ze zijn niet zo groot, maar... Het lukt wel," Ze kneep haar ogen tot spleetjes en daar in het zwakke, zilveren maanlicht, kon ze de schubben van een gouden vis zien glimmen. De grijs witte kattin sperde haar ogen open. "Wow!" Zei ze op een opgetogen toon. Daar in het licht, het verste van de oever, zwommen goudkleurige vissen rond. Hun schubben gaven een prachtig patroon en lieten iedereen omkijken. Zo mooi...