You'll get through this..

[Kon even geen betere titel bedenken ^^"]

Hij zag dat Emberstorm af en toe moeite had haar balans te bewaren, maar gelukkig kon ze zich goed redden. Als ze viel, zou hij het zichzelf niet makkelijk vergeven; ze was immers aan zijn zorg toevertrouwd. Waarom hij zo overdreven beschermend wilde doen was hem nog een vraag, maar hij nam aan dat het bij het vak hoorde. Straks werd hij net zo'n zwakkeling als Littlecreek.. Leopardstrike negeerde het, dat was verleden tijd. Een verleden tijd die hem nog achtervolgde.. Hoewel het nog maar Groenblad was, had hij het aangenaam warm. Deze warmte leek alleen niet van buiten te komen, het leek eerder alsof het ergens binnenin hem oorsprong vond. Hij keek even opzij naar Emberstorm, die een koele blik in haar ogen had. Het masker, concludeerde hij vrij snel. Ze kon of wilde haar echte, geweldige persoonlijkheid nog niet laten zien en als hij het haar nu vertelde zou ze hem niet geloven. Bij poezen als Emberstorm moest je rustig en vriendelijk zijn, niet in één keer schreeuwen dat ze zich verkeerd gedroegen. Het had hem al verder gebracht en hij vond het niet erg. Bij Emberstorm zijn was totaal geen probleem! Ze vond het goed als ze het kamp uitgingen. Leopardstrike knikte en liet zijn poten de richting bepalen. Al snel bleek dat de Grote Steen in de gekozen richting lag, dus voerde de reis daarheen. Hopelijk had Emberstorm daar geen problemen mee? 'Als je ergens anders naartoe wilt, zeg het maar,' miauwde hij, toen hij nogmaals naar de calico poes omkeek. 'Of als je wilt rusten.' Hij kon een pauze ook wel gebruiken, maar als Emberstorm niet wilde.. Op de één of andere manier zou hij het met iedere keuze van haar eens zijn, hoe eng dat ook mocht klinken. Hmm.. een van die dingen die je voor jezelf moest houden.. Hij glimlachte naar Emberstorm en zocht haar prachtige groene ogen even met zijn blik terwijl hij op een antwoord wachtte.

Nog steeds was Emberstorm onwennig over het gebruiken van haar poot, de pluizige calico poes had de poot al voor een tijdje niet meer gebruikt en dat was nog steeds lastig om aan te passen in haar gedachten. Dit was ook duidelijk te zien aan de manier waarop ze liep. Al liet ze geen greintje zwakte zien, haar ogen zo hard als stenen, al glansden ze nog altijd groen als smaragden. Haar houding was statig en haar kop hield ze hoog. Haar staartpunt bewoog nerveus heen en weer, wat haar angst voor de kampclearing verried. Achter Leopardstrike aan, wankelde ze de doorntunnel door. Het duister kwam haar even tegemoet en de doornen trokken aan haar vacht, dat was een tijd geleden dat ze dat gevoeld had. Ze grinnikte eventjes, in haar gedachtes klonk ze nu net als een elder. Al bleef ze zich stijfjes gedragen, een zorgvuldig uitgezet toneelspel waarmee ze zichzelf probeerde te beschermen. Zwijgend liep ze achter Leopardstrike aan, ze was nog best wel moe en slaperig, ze voelde zich bijna als een windclan kit in shadowclan territorium. Maar dat wou ze niet toegeven. Ze keek even naar de witte kater en voelde eventjes warmte van binnen, al kon ze dat niet plaatsen. Ach, hij was gewoon zo vriendelijk, dit was gewoon het gevoel van vriendschap. Hij was de enige in de clan die eigenlijk echt vriendelijk tegen haar deed. In die paar weken was ze eigenlijk zeer afhankelijk van hem geworden, eigenlijk, meer afhankelijk dan dat normaal was. Maar goed, als je haar vertrouwen eenmaal won, had je bijna haar hele doen en laten in je poten. Zoals Leopardstrike nu had. 'Nee.. 't gaat prima,' Miauwde ze door op elkaar geklemde tanden, ze voelde zich vreselijk vermoeid, en het was fijn dat de grote steen in zicht kwam. 'Kunnen we eventjes rusten Leopardstrike?..' Miauwde ze zachtjes, haar oren platgelegd.

Het deed hem goed dat het lopen van Emberstorm veel beter ging. Niet alleen kon hij zich zo aan zijn belofte houden, maar het maakte ook dat zij zich beter, zelfverzekerder en sterker voelde. Iets wat belangrijk was voor hem, al wilde hij dat nog niet helemaal inzien. Dit beroep speelde hem echt parten.. Hij keek even in haar ogen, die geen emotie lieten zien en zo hard als groene edelstenen glansden. Hij kon haar vermoeidheid eerder in haar lichaamstaal dan op haar gezicht zien; Emberstorm zou nooit toegeven dat ze moe was. Hij ging wat meer naast haar lopen, zichzelf vertellend dat het was omdat hij op haar moest letten. Toch.. Het was fijn om bij haar in de buurt te zijn, sowieso al de eerste reden dat hij haar mee had genomen, het kamp uit. Ze verdiende het na de slag die ze had moeten leveren door stil te blijven liggen en met haar wandelen was zeker geen straf. Was dit.. Leopardstrike focuste weer op Emberstorm en op de grond onder zijn poten, niet van plan om een geniale uitschuiver te maken. De grote steen verscheen aan zijn horizon en kort daarna volgde Emberstorms stem. Leopardstrike knikte. 'Natuurlijk,' zei hij simpelweg, terwijl hij ging zitten in de buurt van de grote steen. 'Het ziet eruit dat je snel geneest,' zei hij met een lach en een knik. 'Met nog wat oefenen denk ik dat je snel weer zo kunt bewegen als je altijd deed.' Leopardstrike ging liggen en begon zijn poot te likken. Als er iets was waar hij een hekel aan had, dan was het een vieze vacht, hoe erg dat ook mocht klinken.

Emberstorm klemde haar kaken letterlijk en figuurlijk op elkaar. Haar poot begon te branden van vermoeidheid. Maar toegeven? Nee, dat zou de sterke, koppige poes nooit doen. Haar veelgekleurde gevlekte vacht zwierde iets in de wind, zo nu en dan lieten een paar haren los en dreven ze weg op de eeuwige bries van het windclan territorium. Haar staart zwiepte heen en weer in ongeduld terwijl ze doorliep, nou ja, echt lopen kon je het niet meer noemen. Misschien was dit teveel geweest voor haar pasgenezen poot? Misschien wel. Af en toe opende haar kaken zich om zachte pufjes lucht naar buiten te laten, gewoon omdat door haar neus ademen niet meer genoeg was om haar van genoeg zuurstof te verstrekken, nou ja, daar leek het op. Ze luisterde naar Leopardstrike's woorden, zijn lach, zijn knik, elke beweging van hem leek wel perfect. Waarom had de kater een medicijnkat willen worden? Hij was altijd een goede warrior geweest? Ze vond het gezellig toen hij nog in de den sliep. Oke, hij kon wel eens chagrijnig zijn, maar wie was dat niet als je dromen uiteen gescheurd werden? Zij zou dat ook zijn, dat gaf ze eerlijk toe. 'Zijn..We...Er...Al..Bijna?' Miauwde ze tussen opeengeklemde kaken door, waardoor het een beetje een sissende, vermoeide toon kreeg. Eventjes bleef ze stil staan, gewoon om even op adem te komen. In rafelige ademhalingen werd de lucht in haar luchtwegen geperst en weer terug. Haar borstkas bewoog vermoeid heen en weer.

Emberstorm was koppig, ze zou nooit opgeven. Een sterke poes, iemand die zijn respect in de laatste dagen zeker verdiend had. Leopardstrike kon het niet laten naar haar te kijken, naar haar bewegingen en de manier waarop de kracht uit haar ogen straalde, al was haar blik nu wel vermoeid. Ze had er alle recht toe. Misschien had hij wel teveel van haar geëist.. Bezorgdheid was te zien in zijn blik. Hij liep al wat voor, maar hoorde haar stem achter zich. Ze had het zwaar, dat hoorde hij. Haar ademhaling ging sneller en ze klonk vermoeid. Zelfs haar woorden waren in stukjes gehakt, alsof ze geen zin meer uit kon spreken. 'We kunnen hier prima stoppen,' zei Leopardstrike, die zich omdraaide en naar Emberstorm toeliep. 'Je poot kan nog niet in één keer zoveel aan,' miauwde hij bezorgd, terwijl hij naast haar ging lopen voor het geval ze ondersteuning nodig had. 'Laten we hier stoppen, na wat rust gaat het vast beter,' probeerde hij haar te overtuigen. Als haar wat overkwam, dan.. Ja, wat dan? Leopardstrike slikte onhoorbaar. Wat dan? Kon hij het toegeven? Dan zou zijn hart bij wijze van spreke scheuren. Ze had meer dan alleen zijn respect verkregen in de afgelopen dagen. Maar wist ze dat ook? Misschien moest hij het haar vertellen.. Maar eerst moest ze rusten; wat hadden ze eraan als hij het zei en ze stortte daarna in?

Ze zag er moe uit, maar gaf zoals gewoonlijk niet toe aan de signalen die haar lichaam haar gaf. Het dwong respect bij hem af, maar ook bezorgdheid. Waar kwam die bezorgdheid toch de hele tijd vandaan? Leopardstrike bleef bij Emberstorm in de buurt en was voorlopig nog niet van plan haar zomaar alleen te laten. Niet alleen omdat haar wat kon overkomen; het was fijn om bij haar in de buurt te zijn. Zijn hart klopte niet zozeer sneller, maar hij was zich wel meer bewust van het feit dat het in zijn borstkas zat. Hij miste bijna haar vraag en vertaalde die toen naar iets begrijpelijks voor zijn hersenen, die totaal met haar bezig waren.. maar niet met haar woorden. Daar was schaduw.. Leopardstrike wees, een paar passen verderop. Dat kon ze nog wel, met haar ijzeren wilskracht. 'Daar is schaduw en vast koelte,' voerde hij direct aan als argumenten. Bij poezen als Emberstorm had je wel overtuigingskracht nodig. Die gedachte, aan haar, bezorgde hem een inwendige glimlach. Het was goed om met haar buiten het kamp te zijn, waar ze zich niet bespied hoefde te voelen, niet gepest of ongeliefd. Hier kon ze zichzelf zijn, een poes die hij maar al te graag mocht. Waarom dacht hij zo.. veel aan haar? Bij iedere stap die hij zette dacht hij wel iets over haar.. Was dat wat ze.. liefde noemden? Kon dat, mocht dat? Het kon ja, het mocht niet, maar.. Het was zo. Leopardstrike slikte en ging snel zitten, likte zijn poot om haar niet in zijn ogen te laten kijken. Dat kon nooit goed aflopen. Maar.. het mocht niet, hij kon het haar niet vertellen, dan brak hij een eeuwenoude regel. Één ding was zeker; ze had meer dan zijn respect verworven de afgelopen dagen. Leopardstrike slikte opnieuw en probeerde de impact van dit inzicht in te zien. Vervloekte Starclan! Ze moesten het op hem hebben.. Maar dit was nog niet zo erg. Hij had al eerder regels gebroken, kon dat niet opnieuw..? 'Hoe voel je je? En hoe voelt je poot?' vroeg hij, om zijn gedachten weer op Medicine Cat Track te krijgen.

Misschien was het een vals trucje van het lot, misschien mocht het niet en zou het ook nooit kunnen zijn.. het voelde heerlijk. Het was niet zoals wat hij voor zijn zusje voelde, voor Risingvoice, het was anders. Ook warm en comfortabel, maar zweverig en veel sterker. Zeker nu hij het niet meer ontkende. De Turtoise Shell poes naast hem was het enige wat zijn aandacht vasthield. Het was verkeerd.. maar zo goed. Zij zou toch niet van hem houden en hij mocht het niet.. Hoe lang zou hij het voor zich kunnen houden? Leopardstrike was daar niet goed in; zijn emoties moesten er altijd uit. Net als bij Littlecreek. De woede had een weg gevonden naar zijn klauwen. Hij miste compleet dat Emberstorm het met hem eens was en merkte pas dat ze al bij de schaduw waren toen zij er neer plofte. Hij wachtte tot Emberstorm goed lag en ging toen naast haar liggen, dicht bij haar en in de buurt van haar poot, zodat hij die nog even kon checken. Al was dat niet de enige reden.. De witte kater knikte en evalueerde het helingsproces van haar poot. 'Dat betekent dat je poot weer helemaal zal genezen,' deelde hij haar mee, denkend aan de dag dat hij haar had moeten vertellen dat ze in zijn Den moest blijven. De blik in haar ogen.. nee, hij wilde haar gelukkig zien. Met een lichte glimlach keek hij op naar de prachtige poes. 'Je zal snel weer van alles kunnen doen,' meldde hij totaal overbodig. 'De Den wordt weer leeg,' verzuchtte hij grappend, verwijzend naar het feit dat Emberstorm nu niet meer langs zou hoeven komen.

Hun vachten streken langs elkaar; een gebeurtenis waar hij normaal geen enkele aandacht aan zou besteden, waar hij niet op zou letten. Een momentopname, niets belangrijks.. als je hart er niet van op hol sloeg. Het feit dat haar warmte al voelbaar was, dat haar geur rond hem dreef en dat er een zachte aanraking van haar weliswaar lange vacht bij kwam, bracht zijn gedachten op hol. Hij kon er niet veel tegen doen, het voelde gewoon.. Hypnotizing. Zou hij genoeg door haar schild heen gebroken zijn om haar te vertellen wat hij voelde? Zou ze dan niet opnieuw zichzelf afsluiten, zwerend niemand bij haar ziel in de buurt te laten komen..
De taak waar hij zo naar verlangd had, waar hij een leven voor gegeven had.. Het voelde zo onbelangrijk vergeleken bij de manier waarop zijn hart klopte. Als hij zich aan de regels gehouden had, had hij van haar kunnen houden. Dan was er geen probleem geweest. Maar als hij dat gedaan had.. was hij haar dan ooit tegengekomen? Ja, met patrouilles, hij had haar een keer gered van verdrinking.. maar dat had niets losgemaakt. Het was pas sinds ze bij hem in de Den gelegen had dat dit begonnen was. De regels.. hadden haar gebracht en namen haar net zo hard weer terug. Leopardstrike slikte, maar bleef glimlachen, zeker toen Emberstorm ook naar hem lachte. Hij had de regels eerder weerstaan en dat had hem dit gebracht; de taak van Medicine Cat. Niemand was erachter gekomen, niemand. Was er dan geen kans dat.. dat hij de regels opnieuw kon breken? Right now it was what he wanted most..
Emberstorm stelde voor dat ze misschien langs kon komen, als antwoord op zijn opmerking. Een blik van blijdschap verscheen in zijn ogen toen hij voorzichtig knikte. 'Dat zou heel fijn zijn.. Het wordt toch heel anders als je niet meer zou komen. Dat merkte ik de laatste keer dat je weg was al,' antwoordde hij. Te veel gezegd.. misschien zocht ze er niets achter en zat hij voor niets moeilijk te doen. Dit kon hem misschien helpen haar gevoelens te peilen.

[Now that the world isn't ending.. it's love that I'm sending to you.. It isn't the love of a hero and that's why I fear it won't do..]

Hij wendde zijn blik geen seconde echt van haar af, alleen af en toe omdat hij de omgeving in de gaten hield. Als haar nu iets zou overkomen zou hij zichzelf het niet vergeven.. en Starclan evenmin. Gelukkig leek dat niet te gebeuren. Wel gebeurde er iets anders. Die paar seconden, momenten, dat hij niet oplette, was Emberstorm opgestaan om haar mooie vacht te wassen. Ze moest er veel aandacht aan besteden, anders hield je zo'n vacht niet schoon. Het was een redelijk lange vacht met een mooi patroon. Al keek hij liever in haar ogen dan naar haar vacht..
Leopardstrike keek weer terug en zag dat Emberstorm ondertussen op probeerde te staan. Niets aan de hand. Opnieuw schoot zijn blik de omgeving rond, op zoek naar mogelijke gevaren. Hij stelde zich aan, maar dit hield zijn aandacht tenminste vast. Als hij naar haar bleef staren zou ze niet blij zijn.. Een plots gewicht op zijn rug liet hem omkijken. Geschrokken keek hij het iets wat hem 'aanviel' aan.. Emberstorm. '..Geeft niet,' antwoordde hij, geschrokken van de plotse gebeurtenis. Hij had al zo op gevaar zitten letten.. maar van haar was het niet erg.
Ze leek niet erg zeker te zijn over zijn antwoord, dat bleek wel uit het antwoord dat ze gaf. Leopardstrike knikte en slikte toen. Nu moest hij zijn moed bij elkaar rapen, anders zou hij het nooit zeggen of toegeven en was hij haar kwijt. Als hij nu niets deed voelde ze zich vast achtergesteld, vergeten.. Voorzichtig leunde Leopardstrike naar haar toe en gaf haar een zachte lik over haar neus. 'Echt waar,' verzekerde hij haar. 'Je bent een speciale poes voor mij, Emberstorm,' voegde hij er zacht aan toe. Hij moest het zeggen, dat moest gewoon..

Dit was één van die dingen die hij nooit gedaan had en waarvan hij had gedacht dat hij ze nooit zou doen. De nervositeit straalde gewoon van hem af; volgens hem dan. Die van Emberstorm merkte hij nauwelijks op, hij was bezig met het ontcijferen en doseren van zijn eigen gevoelens, ook al kostte dat soms veel moeite. Hij wilde zijn vriendschap met Emberstorm niet verpesten, al wist hij heel goed dat hij méér wilde. Meer dan alleen haar vriend zijn, haar buddy, die haar beter kende dan de rest. Hij wilde meer zijn dan dat alles; iemand die voor haar net zoveel betekende als zij voor hem betekende. Leopardstrike slikte onhoorbaar en luisterde naar Emberstorm, die miauwde dat ze blij was dat het niets uitmaakte. Zij kon met alles wegkomen bij hem. Kon hij dat bij haar ook? Hij zou haar niet kunnen vertellen dat hij Littlecreek wat aangedaan had.. ze zou het hem kwalijk nemen en net nu wilde hij haar niet verliezen. Nu niet, nooit niet. Hij was nog nooit zo verlegen geweest, zo onzeker. Toch had hij zichzelf tot die actie gezet.. maar Emberstorm trok haar kop terug. Ze keek ongelovig. Leopardstrike voelde bijna een scheur in zijn hart ontstaan. Nee.. het kon niet. Hij had het moeten weten. 'Sorry.. ik had niet.. het spijt me..' hakkelde hij, terwijl hij wegkeek. 'Het hoort niet, sorry..' Zijn staart krulde om zich heen, alsof hij zich wilde beschermen tegen de pijn die hij voelde. Hij had het kunnen weten. Starclan speelde weer eens een spelletje met hem; een spel dat hij niet kon winnen.

Waarom kon hij niet één keer normaal doen, niet één keer zichzelf in bedwang houden en de dingen laten gaan zoals ze moesten gaan? Net nu het goed ging, net nu hij zich nergens zorgen over had hoeven maken behalve over zijn hart.. Hij wierp nog één blik op Emberstorm en zag hoe verschrikt ze keek. Hoe de zon op haar vacht glansde. Hoe haar groene ogen opnieuw zijn hart stalen.. en braken. Hij keek weg, kon het nu even niet aan. Niet opnieuw. Hij kon haar niet meer aankijken, dan brak zijn hart nog meer..
Vaag hoorde hij haar woorden, die maakten dat hij opkeek. Meende ze het? Nee, ze wilde hem gewoon geen pijn doen. Zo was Emberstorm; altijd lief en zorgzaam naar hem toe geweest, misschien niet naar iedereen, maar wel naar hem. Zo had hij haar leren kennen. Ze wilde gewoon vrienden zijn ofzo, of ze wilde hem niet meer zien.
Zijn gedachtestroom werd onderbroken toen Emberstorm stopte met hakkelen en - voor hem ongezien - naar voren leunde. Naar voren leunde, net zoals hij, en hem.. een lik gaf. Het was een klein gebaar, zo klein dat het nauwelijks langer dan een miliseconde duurde. Maar toch heelde het zijn hart. Leopardstrike knipperde verdwaasd met zijn ogen. Meende ze het? Hij keek haar recht aan en zuchtte toen opgelucht. 'Ik dacht..' Hij maakte zijn zin niet af. Woorden konden nu niets. Hij gaf haar een lik terug en voelde zich gelukkig, zo gelukkig.. Kon hij het geloven? 'Ik had nooit gedacht dat ik iemand als jou zou vinden..'

Was dit hetgeen wat hij als onbereikbaar beschouwd had? Natuurlijk was het onbereikbaar, volgens de regels, maar hij had nooit gedacht dat hij.. haar zou vinden. Toch was ze hier, haar ogen wijd opengesperd, zodat hij haar groene ogen goed kon zien. Haar prachtige groene ogen.. Hij was blij dat hij gedurfd had, dat hij de woorden gesproken had, zijn hart vrijgegeven. Voor één keer was het geen slechte zaak geweest, want nu.. nu had hij haar. Het zachte gespin van Emberstorm drong maar langzaam tot hem door. Hij kon het gewoonweg niet geloven. Leopardstrike kreeg een glimlach op zijn gezicht en begon bijna ongemerkt ook te spinnen, zonder dat hij er opdracht tot gegeven had. Hij kon liegen, hij kon acteren.. maar dat was allemaal niet nodig. Niet met Emberstorm in de buurt. Voor haar zou hij liegen, maar tegen haar nooit. Lieve.. lieve kater? Dacht ze dat echt? Zijn aandacht werd echter afgeleid toen ze tegen hem aan ging liggen. Zijn hart bleef snel kloppen en leek niet van plan dat op te geven. Hij was niet van plan dit ooit nog op te geven. Nooit niet. Het was alsof het hart dat hij verloren had hier tegen hem aan geleund lag. Voorzichtig legde hij zijn kop tegen haar aan, zodat hij ook een beetje op haar leunde. De warmte van de zon streelde en verwarmde zijn vacht, hoewel zijn innerlijke warmte door zijn aderen pulseerde. Zijn hartslag leek gelijk te lopen met die van Emberstorm. Deze stilte wilde hij even niet verbreken door te spreken; hij wilde nu Emberstorm naast zich voelen en weten dat ze er was. Weten dat hij iemand had om van te houden. Weten dat ze er zou zijn, ondanks dat het niet mocht.
Na een tijdje gelegen te hebben begon dat wel aan hem te knagen, naast iets anders. Hij zou nooit zeggen wat er met Littlecreek gebeurd was.. zelfs niet tegen Emberstorm. Zeker niet nu; hij wilde haar niet verliezen. Maar.. 'Hoe moeten we de regels zien?' vroeg hij voorzichtig. Hij gebruikte onbewust nu al de 'we'-vorm, omdat hij niet van plan was haar op te geven, hoeveel regels er ook waren. Blind door de liefde, maar wel gelukkiger dan hij ooit was geweest.

{<3}