Indringer

Mazepaw voelde zich nutteloos. Hij zat maar wat suf aan de rand van het kamp toe te kijken terwijl de twee krijgers daar hun levens voor dat van de clan op het spel zette. Wat moest hij anders doen? Hij zou in het gevecht met de das meer een last dan echt behulpzaam zijn. Stomme gekneusde poot. Waarom had die das juist hùn kamp binnen moeten sluipen? Het luide geschreeuw van de gestreepte poes naast hem trok hem ruw uit zijn gedachte. Even was hij bang dat Blackkit zichzelf in de strijd had geworpen. Al snel begreep hij wat er aan de hand was wanneer hij de rode vlek op Dauntrose's pluizige vacht ontdekte. Waar waren alle andere warriors eigenlijk? Er was een das in het kamp en maar vijf katten hadden hem op gemerkt. Dat kon toch niet? De gestreepte apprentice zocht naar woorden die Blackkit gerust zouden stellen. "Het komt wel goed", op dit moment geloofde hij dat zelf al niet helemaal. Tallshadow zag er ernstig verwond uit. "Beloof me dat je dat je van die das weg blijft", miauwde Mazepaw vervolgens. Hij wilde niet dat ze gewond raakte.

Ze was er enkel op uitgeweest met een grote patrouille om de prooistapel bij te vullen, gezien die leger was dan ooit. Haar warriors waren verzwakt door de honger, en dat mocht niet erger worden. Ze had nooit verwacht dat dit voor problemen zou zorgen. Het kamp was nog redelijk beschermd geweest. Enkele apprentices en enkele warriors waren achter gebleven om een oogje in het zeil te houden, zodat de extra jacht patrouilles hun werk konden doen. Daarbij moesten de grenzen ook goed bewaakt blijven.
Innerghost was direct snel met haar patrouille terug gekeerd naar het kamp toen ze de geur van das had geroken. Wat een das in het barre land van Shadowclan moest, wist ze ook niet. Maar goed, de das was er, en die moest weg gejaagd worden. Het beeld dat ze tezien kreeg toen ze het kamp binnen kwam was vreselijk. Allemaal gewonde katten, Tallshadow, Mazepaw... Ze aarzelde geen momen. Tallshadow leek de kop van de das nog met moeite laag te houden, wat maakte dat de nek open was van de das. Innerghost zette af met haar achterpoten en sprong naar de das toe. Meteen ontblootte ze haar nagels, en sloeg die fel in de nek van de das, om de nek vrijwel meteen zo open mogelijk te halen. Het was moeilijk. Dassen behoorde tot één van de grootste bedreigingen van katten. Een grote patrouille van vijf hadden vaak ak veel moeite met het doden van een das.

OOC: Ik heb alles zo goed mogelijk door gelezen x
Mogelijke spelfouten zijn te danken aan het feit dat dit een iPad post is.

Het lukte, maar ze moest al snel loslaten. Geschreeuw drong vaag haar oren binnen. "Ze mag je niet verliezen," Dauntrose keek Tall eventjes aan. Haar vijandschap verdween nu helemaal. Misschien moest ze stoppen met iedereen op een haatlijstje te zetten. Ze draaide haar kop naar Blackkit die zich nu ontfermd had over Littlestream. "Ik ben nu toch al zoveel bloed verloren, houd hem liever op de grond dan doe ik dit wel," Dauntrose keek hem dankbaar aan, al woedde er een tweestrijd in haar. Ze sprong terug naar de poten. De das gromde nu al zwakker, maar het domme beest wilde niet dood. Ze voelde ogen prikken in haar nek dus keek ze op. Tallshadow keek haar vragend aan. "Als je de poten niet wilt doen kan je ook wel helpen met het doden," Even twijfelde ze. Maar in zijn ogen zag ze een plan. Meteen sprong ze naar het onbeschermd stukje nek. De das bleef door het gewicht van twee katten op de grond, maar nu maalden zijn poten om zich heen. Een zwarte flits kwam naast haar staan. Innerghost. Dauntrose gebruikte nu haar klauwen en haar tanden tegelijk. Doordat ze naar Innerghost keek zag ze op tijd de grote poot op de deputy afrazen. Ze stond te dichtbij om over haar te springen dus zwaaide ze alarmerend met haar staart. "Poot.", gromde ze tussen het vlees en de vacht door.

Tallshadow hield de as in bedwang, Dauntrose hielp haar met het openrijten van de nek. Dassen waren sterk, en dat was ook zeker te merken. De das leek te worstelen om los te komen, maarwas al aardig vezwakt. maar dit gold niet alleen voor de das, de twee jonge warriors zelf leken ook zeer vezwakt. Innerghost zelf was nog wel op haar sterkst. Ze haalde meerdere keren uit met haar klauwen, en beet in de nek van de das, Bloed begon vrij te komen, en vulde haar bek. Op dat moment waarschuwde Dauntrose voor de poot van de das die op haar afkwam. Innerghost ontweek, en Tallshadow haalde d poot bij haar vandaan. Innerghost sloeg naar de kop van de das, en sprong opnieuw op de das. Ze boorde haar tanden diep in de nek van de das, en sloeg haar poten verder om het lichaam van de das, waarbij ze haar nagels in de huid stak, er moest nu een einde aankomen, want de das begon moeizaam te ademen.

De zwarte kater had de schreeuw om hulp gehoord. Een indringende geur kwam meteen zijn neus in toen zijn zwarte ogen open schoten. Een das! De kittens moesten veilig gesteld worden! De zwarte kater schoot de warriors den uit om te gaan kijken. Het grote monster viel hem meteen op en Raven keek rond, de kittens leken veilig te zitten. Hij zag Blackkit nog wegglippen. Hij moest ze beschermen, zeker ook om dat Blackkit zijn dochter was. Toen keek hij naar de das. Verschillende katten waren al bezig me de aanval. Tallshadow, Dauntrose, Innerghost! Ravenheart aarzelde geen moment en sprintte naar de vijand toe.
Zowel katten als das waren al verzwakt en moe, hij kon het zich goed voorstellen. Hij beet en krabde overal waar hij bij kon. Even schoten zijn blauwe ogen naar Innerghost en hoopte contact met haar te maken, hij wist niet goed wat het plan was. De das hier ombrengen? Dan kregen ze hem nooit meer het kamp uit. Ravenheart klemde zijn nagels goed in de rug van de das, die nu wild begon te schudden. "Innerghost! Hij moet het kamp uit komen!" schreeuwde hij haar toe. Het schudde werd teveel en Ravenheart werd van de das af geslingerd. Hij veegde een paar pootlengtes over de grond voordat hij weer overeind kwam en voor de das zijn kop ging staan. Misschien kon het domme beest hem het kamp uit volgen?

Innerghost kon de poot nog ontwijken en Tallshadow sprong erop. Ondertussen vulde Dauntroses mond zich met bloed. Haar wang begon te prikken nu de adrenaline wegzakte. Ze schudde het van zich af en liet los met haar bek. Er was een groot gat ontstaan in de brede kop. De calico poes stak haar klauwen in het gat om het dieper te maken. Innerghost en Tallshadow deden hetzelfde. "Innerghost! Hij moet het kamp uit komen!" Haar ogen flikkerden naar Ravenheart. Hij... Ze vernauwde haar ogen. Nu moest ze niet kleinzerig doen. Met haar poten nog in de nek richtte ze zich tot haar deputy. "Hij heeft gelijk. Dood krijgen we hem sowieso het kamp niet uit."

De das was al flink aan het verzwakken, en nu Ravenheart er ook bij was gekomen kreeg de Deputy de indruk het dier nu onder controle te hebben. "Goed, het idee van Ravenheart lijkt mij het beste, we moeten hem het kamp uit zien te krijgen," besloot Innerghost zonder aarzeling. Wie wist wat voor ziektes zo'n uitgemergelde kleine das met zich mee droeg. Tevens was het vlees veel te taai om goed op te eten. Dassen eten was niet iets wat katten gewoon zouden doen en Innerghost werd al misselijk van het idee. De zwarte poes sloeg haar klauwen in het lichaam van de nog levende das, en begon zo druk richting het kamp uitgang te geven. Ze moesten het dier vechtend het kamp uit zien te krijgen, wat er daar met de das gebeurde maakte niet uit.

OOC: Sorry voor mijn late reactie.

"Zou het niet handiger zijn om het hier te doden, en het vlees te verdelen onder de gewonden?" Ze duwde haar klauwen verder in het vlees en draaide haar kop naar Blackkit. Er kwam een kleine glimlach op haar gezicht. "Het vlees is walgelijk, maar het blijft beter dan geen enkel vlees. En ze zullen het straks hard nodig hebben om aan te sterken." Ze probeerde nu met al haar macht naar de keel te grijpen, het bot. "Goed, het idee van Ravenheart lijkt mij het beste, we moeten hem het kamp uit zien te krijgen" De deputy begon het dier te slepen, al vechtend. Dauntrose begon het zelfde te doen. De das was erg verzwakt, waarschijnlijk lukte het hen wel.

Zijn idee werd goed gekeurd door zijn moeder, Innerghost. En hij voelde eventjes een momentje van trots. Hij vertrouwde die das niet, hij kon ziektes hebben of het kon andere dassen aantrekken en ervoor zorgen dat die het kamp binnenvielen. Dat was niet iets wat ze moesten riskeren. Als er katten waren die zo graag dassenvlees wouden hebben konden ze het buiten het kamp ook wel halen. Dassen smaakte vast goor. Ravenheart walgde al bij het bijten in zo'n beest.
Innerghost begon al slepend de das weg te trekken en Ravenheart zag dat Dauntrose hetzelfde begon te doen. Goed, dan maar volgen. Er kwam eindelijk beweging in het beest en langzaam maar zeker kwam hij richting de kampuitgang.

Al vechtend probeerde Innerghost en haar mede warriors de das weg te krijgen van het kamp. Dit moest lukken met z'n vieren tegen een verzwakte das. Tallshadow vroeg waar ze de das naar toe moesten brengen. "Zo ver mogelijk van het kamp. Ergens waar we geen last meer van het beest zouden hebben," klonk haar stem. "We vechten hem naar de dichtstbijzijnde Thunderpath," klonk haar stem. Dat leek haar het beste. Daar zouden ze geen last hebben van het dier, gezien de das sowieso dood zou gaan. En een rottend lijk in hun territorium was ook niet verstandig. Er zou van gegeten worden door hun prooi, waar hun prooi waarschijnlijk dood aan zouden gaan. De das was in beweging gekomen, en het leek stukje bij beetje sneller te gaan. De das was flink toegetakeld.

"Waar buiten het kamp willen we hem precies hebben?" Haar ogen gingen naar Tallshadow. Tja, ze moesten niet allemaal naar een andere kant uitgaan. "Zo ver mogelijk van het kamp. Ergens waar we geen last meer van het beest zouden hebben," Ze keek naar de moeder van Ravenheart. Nu de das af een toe een pijnlijke grom gaf was het haar pas opgevallen dat hij een groot litteken over zijn neus had. Hoe zou hij daar aan komen? "We vechten hem naar de dichtstbijzijnde Thunderpath," Ze knikte en begon nu nog harder te sleuren. Thunderpath was een eindje en de das was zwaar. Hij werd vast nog zwaarder als hij ging sterven. Dus haalde ze haar klauwen uit zijn nek en haakte die nu achter zijn oren. Zo ging het sneller.