That wasn't so graceful

De rode kattin liep over de taken van de boom. Haar staart hield haar in evenwicht, sierlijk zette ze haar pootjes op de tak en liep ze steeds verder. Een glimlach sierde haar gelaat en het ging haar steeds beter af. Omdat het zo goed ging verloor ze haar voorzichtigheid en danste ze over de tak. Tot ze bij een glad stuk kwam en met een licht -lees, mega luide- gil van de tak viel. Geschrokken kwam ze met een bonk op de grond, ze beet op haar lip. Hopelijk had niemand dat gezien

››Helemaal open!

De konijn die in zijn bek bungelde smaakte taai in zij bek... Waarom Starclan waren ze zo... Ieuwl. Hij zuchtte even zachtjes, maar toen hij opeens een bekende leeuwenpels zag, keek hij op en maakte hij zich klein. Toen hij de kattin zag dansen over de takken van een boom, vernauwde hij kort zijn ogen. Wat deed ze dat elegant. Toen ze echter uitgleed en even luid schreeuwde, plooide hij kort zijn oren in zijn nek, maar toch voelde hij geen spot voor haar zoals hij bij andere zou doen. Toen ze neerkwam op de grond, kwam hij zuchtend overeind en loste hij het konijn kort. Met rustige stappen kwam hij dichter. "Gaat het, Vonkje?" zei hij terwijl hij even kort zijn neus tegen haar schouder duwde.

Starclan moest haar op een of andere manier toch niet mogen! Een bekende stem vroeg hoe het ging en haar bijnaam kwam haar bekend voor. Een zachte snuit werd kort tegen haar schouder gedrukt. "Het had beter gekunnen." Grijnsde ze. "Dat was niet echt sierlijk hé." Glimlachte ze ten teken dat ze zich niet echt pijn gedaan had. Haar rechterschouder bonkte een beetje, maar voor de rest leefde ze nog.

"Het had beter gekunnen." zei ze met een grijns op haar lippen. "Dat was niet echt sierlijk hé." Hij haalde zijn schouders op. "Ik vond van wel," zei hij kort als antwoord. Maar als ze anders dacht zou hij haar niet gaan overtuigen, zo was hij immers niet. "Ben je zeker dat je in orde bent? Heb je ergens pijn? Anders ga ik wel dat demonisch schaap gaan halen," Toen besefte hij kort dat zij niks wist van de bijnaam van de Medicine Cat. "Ik bedoel Acefray," zei hij met een zucht.

Ze was druk bezig met haar vacht proper maken, zand kriebelde altijd zo. "Ben je zeker dat je in orde bent? Heb je ergens pijn? Anders ga ik wel dat demonisch schaap gaan halen," Ze grijnsde, waarschijnlijk bedoelde hij daar Acefray mee, haar vermoedens werden even later ook beantwoord. "Met mij is alles prima, maar waar heeft hij die bijnaam aan te danken?" Miauwde ze terwijl ze haar vacht probeerde te fatsoeneren, niet dat dat echt lukte.

Al snel leek ze door te hebben dat hij niet zoveel van Ace hield. YOU DON'T SAY. "Met mij is alles prima, maar waar heeft hij die bijnaam aan te danken?" Hij knikte even kort en zuchtte toen hij de vraag moest gaan beantwoorden. "Hij is mijn mentor geweest, vroeger en nog voordat hij medicine cat en warrior was, dus apprentice, mocht ik hem niet -nog steeds niet eigenlijk-. Ik noemde hem altijd schaap, dus naja, daar komt het vandaan," zei hij terwijl hij even zachtjes zuchtte. Wat een verhaal zeg.

"Hij is mijn mentor geweest, vroeger en nog voordat hij medicine cat en warrior was, dus apprentice, mocht ik hem niet -nog steeds niet eigenlijk-. Ik noemde hem altijd schaap, dus naja, daar komt het vandaan," Ze lachte, wat een verhaal. Persoonlijk kende ze de kater niet zo goed, dus oordelen kon ze niet. "Dan moet ik er maar voor zorgen dat je me mag, anders krijg ik ook zo'n ijzingwekkend bijnaam." Miauwde ze glimlachend terwijl ze de kater aanstootte met haar goede schouder.

Ze lachte om het korte verhaal, dat eigenlijk een hele mond vol was, maar dat kon niemand schelen eigenlijk. "Dan moet ik er maar voor zorgen dat je me mag, anders krijg ik ook zo'n ijzingwekkend bijnaam." Hij knikte even naar haar. "Anders benoem ik je tot doodsvonk," zei hij terwijl hij even beide wenkbrauwen optilde, maar dat zou hij niet doen. Daarvoor was Vonkje eigenlijk te lief. Toen hij een stootje kreeg van haar, keek hij kort naar haar, alsof hij zich afvroeg wat ze wilde.

"Anders benoem ik je tot doodsvonk," Theatraal hief ze haar poot voor haar hoofd. "Jemig." Hij keek haar even aan na zijn stoot en ze trok een wenkbrauw op. "Nog nooit gehoord van vriendschappelijk stootje?"

"Jemig." zei ze en hij keek haar kort aan, alsof hij nog iets verwachtte. Natuurlijk kwam er nog. "Nog nooit gehoord van vriendschappelijk stootje?" Hij zuchtte zachtjes. "Tuurlijk wel," zei hij terwijl hij even kort naar de grond keek. Hij was niet raar... Nee... Nee... Toch?

"Tuurlijk wel," Miauwde hij terwijl hij naar de grond keek. Verbaasd keek ze hem aan, was er iets? Ontzettend subtiel miauwde ze, "Is er iets?" Vooraleer ze tegenover hem ging zitten. Vragend hield ze haar kopje schuin.

Het duurde niet lang of ze had al door wat er aan de hand was. "Is er iets?" Of naja, ze wist dat er iets was. Hij keek op en zag hoe ze tegenover hem ging zitten en hij schudde gewoon zijn kop. "Nee er is niks hoor, maar het is gewoon dat het soms wel lastig is dat katten denken dat ik niks weet over sociaal zijn enzo," zei hij vervolgens met een zucht. "Sommige doen gewoon niet eens de moeite en oordelen mij gewoon als... Emotieloos," Het was een scheldwoord geworden in zijn oren.

"Nee er is niks hoor, maar het is gewoon dat het soms wel lastig is dat katten denken dat ik niks weet over sociaal zijn enzo," Medelevend duwde ze haar snuitje tegen zijn vacht. "Sommige doen gewoon niet eens de moeite en oordelen mij gewoon als... Emotieloos," Haar oortjes schoten verbaasd overeind, dat was hard! "Als die katten geen moeite doen zijn zij emotieloos. Iedereen verdient een kans!" Miauwde ze verbaasd, waarom zouden katten iemand zo in een hokje duwen? Dat was ronduit gemeen!

"Als die katten geen moeite doen zijn zij emotieloos. Iedereen verdient een kans!" zei ze opeens. Hij keek haar strak aan. Juist ja. Ze had haar medeleven laten merken door haar snuitje tegen zijn vacht te duwen en dat hielp wel wat, maar het drong niet echt door. Hij knikte dus even naar haar. "En dan zijn ze verbaasd dat ik soms wat koud uit de hoek kan komen..." vervolgde hij. Hij zuchtte even zachtjes bij die gedachte.

"En dan zijn ze verbaasd dat ik soms wat koud uit de hoek kan komen..." Ze grijnsde, waarna ze terug op de tak sprong. Ze moest het kunnen zonder te vallen, even sierlijk als net danste ze over de tak. Tot ze bij de gladde plek aankwam, daar zette ze zachtjes haar poten neer en zocht ze houvast met haar klauwen. Nadat ze daar voorbij was sprong ze met een vreugdekreet van de tak. "Het is gelukt!" Toen zag ze dat de kater precies niet zo lekker in zijn vel zat. Daar waren vrienden voor, om je op te vrolijken, of op andere gedachten te brengen. "Heb je zin om iets leuks te gaan doen?" Stelde de rode kattin dus maar voor.

Ze lachte even kort en probeerde toen opnieuw te dansen op de tak. Even keek hij naar de grond, denkend aan Black. Eigenlijk was dat ook een heel verhaal. Heel Shadowclan was dat eigenlijk al geworden. Kort zuchtte hij zachtjes. "Het is gelukt!" Snel keek hij op. Hij wiebelde even met zijn oortjes en knikte naar haar. "Goed zo," zei hij kort tegen haar, een kort geprijs was dit wel waardig. "Heb je zin om iets leuks te gaan doen?" Hij knikte kort en schudde zijn pels even uit. "Klinkt goed, wat wil je doen?"

"Klinkt goed, wat wil je doen?" Ze haalde haar schouders op. "Ik weet niet, misschien wat jagen ofzo?" Miauwde ze vragend. Haar oortjes draaide rond, opzoek naar het geluid van prooi. Het getrippel van een muis kwam haar oren binnen, het was achter hen en had hen nog niet gezien of geroken.

Ze haalde kort haar schouders op. "Ik weet niet, misschien wat jagen ofzo?" zei ze. Net als je het over zoiets had, gebeurde het. Hij hoorde ook de pootstapjes op de achtergrond en even liet hij zich door zijn poten zakken. Hij snoof even langs de bosgrond en zijn zintuigen waren al snel geprikkeld met de geueren en kleuren van het muisje. Hij vernauwde zijn ogen en begon met sluipen, soepel en stil. Hij wist waar hij zat. Zijn kleur bende natuurlijk alleen niet zo goed met de boskleuren. Hij haalde even zachtjes adem toen wind langs zijn neus bewoog en hij de geur sterker begon te ruiken. Toen flitste zijn blik naar rechts. "Cinder!" Riep hij snel waarna hij rechtsprong en wel meteen naar voren sprong. Uit het struikgewas sprong een das en zonder er echt bij na te denken sprong Lurkie voor Cinder en ving hij de eerste klap van het beest op, waardoor hij even wat naar achter werd gegooid.

Ook de kater had de muis geroken en beide slopen ze er in volle concentratie op af. Ze zag de muis voor haar trippelen en net toen ze wou springen ging er een kreet door de lucht. "Cinder!" Kwaad legde ze haar oren naar achter, ze wou net wat beginnen grauwen over hoe hij de jacht verpeste. Een das sprong uit de struiken, maar Lurking was eerder. Hij ving de eerste klap voor haar op, als die haar had geraakt was ze waarschijnlijk dood geweest. "Foxdung." Grauwde ze, ze kreeg de tijd niet om te kijken hoe het met de kater ging, maar vloog direct de das aan. Met haar grote gestalte was ze al intimiderend, maar dankzij haar dik opgezette vacht leek ze drie keer zo groot. Ze sprong op de rug van de das en zette haar klauwen diep in diens nek, haar tanden boorde zich in het oor van de das en krijsend van de pijn wierp de das zich opzij om haar ervan af te krijgen. Maar zo snel zou ze niet opgeven. "Alles oké, Lurking?" Miauwde ze voor ze weer op de das afdook, dit keer ging ze onder zijn poten door en zette ze zich vast aan zijn kwetsbare buik.

Even kreunde hij zachtjes terwijl hij kort zijn poot tegen zijn voorhoofd zette. Hij voelde net echt ergens een snijdende pijn, aangezien die nagels hem niet hadden geraakt. Het had wel een hevige klap tegen zijn kop gegeven, waardoor hij nu erg duizelig was. "Alles oké, Lurking?" Hij gromde even zachtjes toen de pijn in zijn kop niet wegebde en hij schudde zijn kop dan ook kort. Toen opende hij zijn ogen, hij was duidelijk niet geamuseerd, ook deels omdat hij nu barstende koppijn had. Met een luid gesis stapte hij naar voren, de das was nu afgeleid door Cinder. Dus nu had hij een kans. Zonder echt op zijn defensief gebied te letten spande hij zijn spieren aan en sprong hij zo naar voren, waarna hij op het beest sprong, zijn nagels priemend in de grijze pels van het wilde dier. Hij sloeg zijn achterpoten de lucht in en sloeg ze naar de andere kant waardoor zijn nagels een hele grote snee maakten op het beest. En zo vervolgde hij steeds hetzelfde en hetzelfde. Daarbij deed hij het erg snel en ook nog eens erg krachtig. Al snel drupten parels bloed van de rug van het dier af en luid gromde Lurk naar het grijze dier toen hij lande en even een tweede poot uit de weg moest gaan. Hij dook weg en sprong toen naar de kop. Als een verwilderd dier greep hij de snuit van het dier vast en klamde hij zich eraan vast waarna hij zijn nagels overal gooide waar hij kan. Dit was niet zijn gewoonlijke vechtstijl, meestal was hij rustig, goed en precies... Niet zoals nu. Niet ruig en gevaarlijk. Maa met risico's kwamen voordelen en nadelen. Een ervan was dat hij een tweede klap ving, maar een voordeel was dat hij een oog meehad. Hij vloog naar achter. De oogbal nog steeds in zijn klauw geklampt. Even brulde de das waarna hij kort en woest begon te snuiven. Woest en trillend kwam Lurk overeind, deze keer wel een wond hebbend van het beest. Een grote snee liep van zijn kop over de zijkant van zijn lijfje heen en liet bloed zien. Hij vernauwde zijn ogen en gromde luid waarna hij voor een laatste keer naar voren sprinte en toen opsprong. Echter dook hij in elkaar en sprong hij nu naar de blinde kant van het dier. Daar vernauwde hij zijn groene oogjes en sprong hij tegen diens nek aan. Waarna hij zijn tanden in zijn vlees liet zakken, zijn benen naar voren sloeg en zich afzette, waardoor hij nu een grote, gapende wonde had gemaakt door de kracht. Hij lande wat instabiel door de grote snee en keek hijgend naar het dier. Hij moest zich wegscheren, anders leefde hij zo niet meer en daar zou Lurk zelf wel voor zorgen.