Little burning flame

Al snel werd het regen steeds meer en verdween de zon nu achter de dikke laag wolken. Fawnstep vroeg of ze ergens konden gaan schuilen. "Dat lijkt me een strak plan," stemde hij snel in waarna hij in beweging kwam. "Het kamp redden we niet zonder een nat pak, dus we kunnen het beste iets dichtbij zoeken," miauwde hij waarna hij met zijn staart zwaaide en begon te zoeken, met het idee dat Fawnstep hem volgde.

Het begon steeds harder te regenen en dat ging op een snel tempo. Zijn ogen gleden over zijn omgeving en stopte bij een boom, waarvan de wortels een perfecte schuilplek vormden, groot genoeg voor een aantal katten, dus zeker groot genoeg voor Fawnstep en Thrushdive. "Mevrouw, de perfecte schuilplek is gesignaleerd door, moi!" Miauwde hij met een grijns.

Fawnstep keek op toen de gestreepte kater stopte naast een boom, en volgde zijn blik in de richting van de wortels. Een kleine grijns kwam op haar gezichtje te liggen bij de woorden van Thrushdive. "Altijd zo'n gentlemen," zei ze plagerig en stootte hem zacht aan met haar schouder, waarna ze hem voorging en onder de wortels van de boom kroop. Het was er inderdaad droog, en het mos dat de grond bekleedde voelde aangenaam aan. "Schuilplaats goedgekeurd," mauwde ze met een kleine grijns en keek in de richting van de gestreepte kater.

En de gestreepte kater had dé perfecte schuilplek gevonden. Hij wuifde met zijn poot als teken dat Fawnstep voor mocht gaan waarbij hij zei dat hij dé perfecte plek had gevonden voor madame. "Altijd zo'n gentlemen," klonk haar stem. Thrushdive grijnsde. "Ik weet het, schat," zei hij, voor hij over zijn woorden na kon denken. Niet nieuw voor Thrushdive, maar was het woordje 'schat' wel gepast? Intussen was Fawnstep al binnen en ging Thrushdive haar achterna. "Schuilplaats goedgekeurd," miauwde Fawnstep met een kleine grijns waarbij ze naar hem keek. Hij glimlachte. "Gelukkig maar, anders had ik verder moet zoeken. Wat ik wel voor je over heb, trouwens," miauwde hij liefelijk.

Hij wou ergens niet toegeven aan al die gevoelens die hem ineens overrompelde, gevoelens voor Fawnstep. Onderdrukte gevoelens, gevoelens die onderdrukt waren voor moons, vele moons. Er was altijd al iets geweest en dat wist hij, dat maakte ook dat die ruzie was ontstaan in het verleden. Die was nu voorbij en dat maakte plaats voor dit.
"Ik kan wel een kacheltje gebruiken, trouwens," haalde Fawnstep hem uit zijn verwarrende gedachten. Maar die toon, die sprankeling in haar ogen. Hij zette zijn flirterige grijns op zonder er bij na te denken. "Dan verwacht je zeker van mij dat ik jouw kachel ben, of niet soms..?" Klonk zijn flirterige stem waarbij hij dichter naar haar toe kwam. "Niet liegen," fluisterde hij charmant en uitdagend tegelijk.

~Negeer maar als Wind niet binnen mocht vallen (a)~

De regen gutste uit de hemel, en het duurde niet lang voor de tabby helemaal doorweekt was. Het was niet zozeer dat ze dat erg vond, nee ze hield wel van een beetje regen - het enige probleem was dat het zo koud was. Haar anders zo pluizige vacht plakte tegen haar lichaam, waardoor haar spieren duidelijk zichtbaar waren, maar waardoor je ook zag dat ze deze Leaf-bare niet al te veel prooi binnen gekregen had. Ze was zo blij dat het weer New-leaf was, ook al ging dat gepaard met veel regen. Het was in ieder geval beter dan Leaf-fall... Ze wou eerst even gaan schuilen in de buurt, en dan naar het camp gaan als het gestopt was met regenen, want ze wou echt niet nog langer in de regen blijven rond lopen. Al snel zag de grote poes een hol in tussen de wortels van een boom. Het zou groot genoeg zijn om meerdere katten in te laten schuilen, dus ook groot genoeg voor haar. Op een klein drafje liep ze ernaartoe, alleen om uit te vinden dat het al bewoond was. Maar ze glipte toch binnen, waardoor ze nu met drie katten erin zaten. Eén van de anderen was haar vader, Thrushdive, en de andere een poes die ze herkende van haar kittentijd, Fawnstep. Ze zaten knus bij elkaar, waarschijnlijk om elkaar op te warmen. "Euhm, hey.", zei ze, zachtjes rillend. "Vind je het erg als ik hier ook even schuil?"

"Dat is toch wat gentlemen doen?" Vroeg Fawnstep op zijn antwoord. Zijn charmante grijns werd breder. "Dat is niet het antwoord waar ik om vroeg," reageerde hij, haar recht aankijkend. "Ik vroeg niet om een vraag terug, maar een antwoord," miauwde hij, waarbij hij langzaam ging zitten. Toen hij zat, kwam op dat moment iemand anders binnen. Goed, de prest was over. Hij draaide zich nuchter om en keek naar zijn dochter. Er was, Starclan zij dank, nog niets gebeurd. "Euhm, hey." Thrushdive glimlachte vaderlijk en nam wat afstand van Fawnstep en liep naar Windpaw toe. "Hallo, dochter," reageerde hij. "Vind je het erg als ik hier ook even schuil?" Thrushdive glimlachte. "Ik zou niet willen dat je kou vat, dus natuurlijk," miauwde hij, als of er net helemaal niks bijna gebeurd was. Fawnstep zou het wel begrijpen.

Ze snorde zachtjes en gaf haar vader een zacht kopje ter begroeting. "Dankjewel", zei ze zachtjes ter antwoord, ondertussen de zwarte poes aankijkend. Om de één of andere reden kreeg ze het gevoel dat ze ergens tussen gekomen was, maar tussen wat dan? Ze wist dat haar vader trouw zou zijn aan haar moeder - of dat was toch wat ze dacht - dus het kon niet zoiéts zijn.. Misschien was het gewoon een gevoelig gesprek. "Ik kom toch niet ongelegen binnenvallen?", vroeg ze daarom, al was het meer lachend uitgesproken dan echt serieus.

Was Windpaw nou de verstoorder of de redder geweest? Dat wist de cyperse kater niet zo goed. Hoe dan ook, er was niks gebeurd. Misschien was dat maar goed ook, misschien was Windpaw toch de redder, misschien wist hij het wel. Toch verlangde een groot deel van hem naar de zwarte poes met ijsblauwe ogen. "Dankjewel," miauwde Windpaw. "Hé, natuurlijk. Ik zou wel de meeste slechte vader zijn als ik jou buiten liet staan in de regen," reageerde hij, waarna hij naar haar toe liep en Windpaw een lik langs haar oor gaf. Hierna vroeg zijn dochter of ze stoorde. "Ik geloof van niet," miauwde Fawnstep tegen Windpaw. "Nee, je stoort helemaal niet, Windpaw," miauwde hij, waarna Fawnstep aan Windpaw vroeg hoe het met haar trainingen ging. Thrushdive drong tussen de twee poezen door om te kijken hoe het met het weer was. Het regende nog steeds en niet zo'n beetje ook. "We zitten hier nog wel even, gezellig," miauwde hij met zijn altijd nuchtere lach op zijn gelaat. Wauw, het leek wel als of de kater twee gezichten had. Als het bestond onder de katten, zou Thrushdive een top acteur zijn.