Full

Voor de zoveelste keer lag Tumblekit languit op de grond. Voor de zoveelste keer duwde ze zichzelf geïrriteerd grommend overeind en voor de zoveelste keer nam ze niet de moeite om haar slordige vacht wat op orde te brengen. Ze struikelde nogal veel. En ze haatte het. Met een neutrale uitdrukking op haar gezicht, begaf ze zich richting de prooistapel en koos een konijn uit. De poten van het bruine diertje, dat bijna oven groot was als zijzelf, sleepten over de grond. Normaal gezien koos ze niet zo'n grote prooien uit, maar normaal gezien had ze ook niet zo'n grote honger. Daarbij, het was greenleaf, prooi was er in overvloed. Het was acceptabel om jezelf vet te mesten.

Bij nader inzicht, leek het toch niet echt een goed idee om zulke grote prooien proberen binnen te werken. Tumblekit was nog niet eens halverwege door haar konijn, en kreeg al geen hap meer door haar keel. Ze probeerde nog een hap door te slikken, aangezien je geen prooi mocht verspillen.

eerst Raptorkit

Daar waren vrienden voor, toch? Om elkaar in de gaten te houden. Maar waarom kreeg hij er dan een gemengd gevoel bij? Echt vriendelijk naar andere kittens had hij Tigerkit niet zien doen. Het verbaasde hem daarom ook dat Tigerkit zo vriendelijk tegen Tumblekit deed, zij was klunzig en daar mee kon je haar makkelijk belachelijk maken. Maar er zal wel iets in haar karakter zijn dat het weer op één lijn trok en haar dus niet belachelijk maakte. Net als bij Mousekit, Mousekit was geweldig, slim en grappig. Maar ze was veel ziek. En doordat ze meer coole eigenschappen had dan domme was ze echt leuk en mocht Raptorkit haar heel graag. Hij noemde haar graag zijn beste vriendin. Had Tigerkit nu ook een beste vriendin gevonden? Hij besloot op te staan en te onderzoeken wat Tumblekit zo speciaal maakte dat Tigerkit normaal tegen haar deed. "Hé? Ik dacht al dat het niet ging lukken die konijn op te eten, deze is zowat groter dan jijzelf bent," miauwde hij met een grijns op zijn gelaat terwijl hij ging zitten en aan het beest snuffelde. Zonder te vragen nam hij een hapje die hij doorslikte. "Ik kreeg toch al het idee dat jij genoeg had gehad," miauwde hij, waarna hij zijn lippen aflikte. "Goede keuze."

Ze herkende de kater voor zich als Raptorkit, al herinnerde Tumble zich enkel de naam omdat ze het echt een vreemde vrond. Je had heel erg veel Tigerkits - al was er maar één die ze écht kende, en ze had in haar hele leven maar van één Raptorkit gehoord. "Ik kreeg toch al het idee dat jij genoeg had gehad," miauwde hij, nadat hij een hapje van haar konijn had binnengewerkt. De langharige poes rekte zich uit. "Neem maar zo veel je wilt", ze had geen zin om aan Everstar uit te moeten leggen wat dat halfopgegeten konijn midden in het kamp deed. Of erger, aan Whitelion. De witte deputy gaf haar altijd een onveilig gevoel. "Jij bent een vriend van Tigerkit, niet?", ze was niet echt mee met hoe de vriendengroepjes in de clan op dit moment gevormd waren.

Raptorkit was brutaal en misschien wat asociaal, maar de ergste was hij niet. Alleen mocht hij anderen niet zo snel, de eerste indruk moest goed zijn anders was het meteen verkeerd bij hem. Mousekits eerste indruk was perfect, die van Tigerkit ook, Quietkit had ook een prima indruk, althans, die verbeterde heel snel. Foxkit, Flowerkit, Magpiekit, de vrouwelijke Tigerkit, Oceankit en Lizardkit hadden een verrotte eerste indruk afgegeven en daar gingen ze niet snel vanaf komen. Raptorkit creëerde zo wel snel een hoop vijanden, het was allang niet meer op één poot te tellen. Toch had hij ook genoeg vrienden achter zich staan, genoeg katten die zijn kant kozen. Hij vond het geweldig. "Neem maar zo veel je wilt." Kijk, dit was een reactie die een plus punt bij hem creëerde. "Dankjewel," miauwde hij met een grijns. "Jij bent een vriend van Tigerkit, niet?" Vroeg Tumblekit. "Ja, dat klopt, dat ben ik," miauwde hij waarna hij een geïnteresseerde blik op het poesje richtte. Daar kwam het onderwerp waar hij op gewacht had.

"Ja, dat klopt, dat ben ik", Tumblekit knikte, stiekem trots als een pauw omdat ze het juist had. "Waar wil je met mij over praten?", vroeg de langharige kitten, waarbij ze zich uitrekte. Tumblekit had lang geleden besloten dat het erg handig was om gewoon to-the-point te zijn. Het maakte alles veel minder ingewikkeld, al was het soms waarschijnlijk wel eens nodig om een leugen te vertellen. Vermoedelijk had het met Tigerkit te maken. Waarom zou een van zijn beste vrienden, die ze amper kende, haar anders benaderen en aanspreken?