Lets dance!

Viperpaw kwam terug van een training met Ashdrizzle. Hij had gevechtstraining gehad en kreeg het idee morgen flinkte spierpijn te hebben. Ashdrizzle was echt geen zwakke kater, hij was super tof! En of hij trots was op zijn mentor. Viperpaw trippelde over de open plaats naar de prooistapel. Tot hij een stem achter zich hoorde. "Wat denk jij te doen?" Vroeg een warrior. "Euh... prooi pakken om te eten? Ik heb net heel hard getraind!" Miauwde hij met een grijns op zijn gelaat. De grote warrior vroeg wie hem toestemming had gegeven en hij zei daarop niemand, want niemand had hem toestemming gegeven en als hij zou zeggen dat zijn mentor hem toestemming had gegeven, zou de warrior het navragen. Dus dat werd 'm niet. "Goed, wacht dan tot vanavond, net als ieder andere kat." Viperpaw rolde met zijn ogen en liep bij de prooistapel vandaan, lekker dan.

OOC: Swiftie eerst.

Met pretlichtjes in haar ogen had ze toegekeken hoe een leerling wat te eten wou pakken maar werd tegengehouden door een andere krijger. Hij was al aan het wegwandelen toen Swiftkit plots opsprong en naar de prooistapel toe paradeerde, haar staart hoog in de lucht. Diezelfde krijger wierp haar een vragende blik toe maar nog voordat die de kans kreeg iets te zeggen had Swiftkit al een excuus uitgesproken. "Snowynight heeft honger!" Miauwde ze snel, waarna ze een dikke muis van de stapel griste. Een grijns sierde haar lippen toen de krijger slechts zijn schouders ophaalde en aanstalten maakte om het kamp te verlaten, waarschijnlijk jagen. Ze bleef hem nakijken tot ze er zeker van was dat hij echt weg was voordat ze naar de kater van daarnet toesprong. "Hiewr!" Miauwde ze, hem de muis toegooiende.

Met een nukkige blik staarde Viperpaw de warrior na, dungbreath dat het was. Viperpaw wierp vervolgens een licht hongerige blik op de prooistapel. Het mocht dan greenleaf zijn, Shadowclan territorium was nog steeds het territorium met minder prooi dan de andere territoria's. Bij het zien van Swiftkit met een dikke muis in haar bek vernauwde hij haar ogen. Swiftkit was een moon jonger dan hij was en zou dus bij de volgende ceremonie apprentice worden. Swiftkit trippelde met de muis in haar bek naar hem toe en smeet het diertje voor zijn poten neer. "Hiewr!" Viperpaw trok een wenkbrauw op en grinnikte. "Hé, thanks!" Miauwde hij met een grijns terwijl hij zijn tanden in de muis sloeg. Met volle mond grinnikte hij. "Wat een mousebrain, hé?" Miauwde hij.

De vriendelijke reactie die ze terugkreeg deed haar breed glimlachen terwijl ze toekeek hoe hij de muis naar binnen werkte. Op diens opmerking knikte ze even, haar staart om haar poten heen slagende. "Viperpaw is de naam, toch?" Ze had hem al wel eens vaker gezien en het was haat natuurlijk niet ontgaan dat diens koppie toch wel .. uhm .. knap was. Dat was dan ook de reden waarom ze hem nog nooit eerder had aangesproken. Wat onhandig begon ze met haar pootjes over de grond te wiebelen. Echter schoot het haar toen te binnen dat verlegenheid niets voor haar was. Haar blauwe ogen priemden zich in de zijne terwijl ze naar een gespreksonderwerp zocht. "Hoe is het om Ashdrizzle als mentor te hebben? Is hij niet wat .. raar?" Vroeg ze terwijl ze een wenkbrauw optrok, doelende op het feit dat de kater op .. ja, katers viel.

"Viperpaw is de naam, toch?" Viperpaw grijnsde bij het feit dat ze vroeg naar zijn apprentice naam, gezien hij nog geen quarter moon apprentice was. "Ja, nu wel," grinnikte hij. "En jij bent Swiftkit," concludeerde hij. Hij wist het wel, de nieuwe kittens kennen was een stuk makkelijker dan de kittens kennen die ouder waren én dan was hij nu apprentice. Het viel hem op dat Swiftkit wat vocht tegen verlegenheid, maar dit keer maakte het hem niks uit, ze toonde geen zwakte, dus dat was goed. Niet zoals Snowykit deed, zij was één en al angst, gadverdamme. "Hoe is het om Ashdrizzle als mentor te hebben? Is hij niet wat .. raar?" Vroeg Swiftkit. Viperpaw moest hier om lachen, ze lachte haar niet uit, maar hij vond de vraag gewoon grappig. "Jawel, het is wel raar en ik hoop niet dat ik een les over geaardheid ga krijgen, maar het feit dat hij een goede warrior is, dus goed in vechten, jagen en gerespecteerd is maakt het helemaal goed," miauwde. "Bij de volgende ceremonie wordt jij apprentice, toch?" Miauwde hij, waarna hij nog een hap nam van zijn muis. "Wil je ook?"

De donkerrode poes knikte bij het horen van haar naam. Ze kon niet wachten tot die kit erachter verdween en paw diens plaats innam. Haar toekomstige mentor, wie het ook mocht zijn, kon zich maar al beter voorbereiden! Opnieuw keek ze op en ontmoette haar ondertussen al felblauw geworden blik de zijne. Ze greens bij zijn woorden, om vervolgens opnieuw breed te glimlachen toen hij vroeg of ze bij de volgende ceremonie ook apprentice werd. "Tuurlijk, ik kan niet wachten! De nursery is veel te klein geworden en nu met die piepende kits doe je amper een oog dicht 's nachts." Ze wierp even een geïrriteerde op het warme, knusse maar toch redelijk kleine hol waarin ze verbleef. Toen hij vervolgens voorstelde of ze ook van de muis wou eten knikte ze opvallend en boog ze zich voorover om gretig een grote hap ervan te nemen. Het malse vlees was algauw naar binnen gewerkt en met stralende ogen keek ze Viperpaw aan. "Dit is veel beter dan melk," Greens ze, terug denkende aan de tijd dat ze nog melk als voeding kreeg.

"Tuurlijk, ik kan niet wachten! De nursery is veel te klein geworden en nu met die piepende kits doe je amper een oog dicht 's nachts." Viperpaw moest hier om lachen. "Ja, dat weet ik maar al te goed, ik heb mijn rust echt terug gevonden bij de apprentices," grinnikte hij met een zwaai van zijn lange staart. Misschien zou zijn warrior naam wel Vipertail worden, het paste in ieder geval wel bij hem. Viperpaw stelde voor aan Swiftpaw om ook een hapje van zijn gekregen muis te nemen en dat deed ze. "Dit is veel beter dan melk," zei ze met een grijns. "Zeker, hier zit zo veel meer smaak aan," miauwde hij. "Waar denk jij beter in te zijn als je apprentice bent?" Vroeg hij vervolgens. Viperpaw had zijn sterkte punt al gevonden en dat was vechten. Hij was snel en kon daarmee de ander uitputten. Jagen was hij ook wel goed in, het paste bij zijn bouw, maar op de één of andere manier stond hij toch iets té hoog op zijn poten. Het zal allemaal wel verbeteren, hij was tenslotte nog geen quarter moon apprentice.

De poes grinnikte even toen de kater zei dat hij zijn rust had gevonden in zijn nieuwe den. Ergens vroeg ze zich af hoe het was om bij de andere apprentice's te slapen. Was het niet raar omdat sommigen al bijna krijger waren? Voelde het dan af en toe niet eerder aan alsof je in de krijgers den sliep? Swiftkit schudde onopvallend haar kopje en zuchtte zachtjes. Het zou nog vele manen duren voordat ze zich bij de warriors kon voegen, dat wist ze maar al te goed. Maar alsnog kon het geen kwaad om er nu al over na te denken, toch? Wow, wat was ze een serieuse kit, dacht ze bij zichzelf waarna ze nogmaals een grijns moest onderdrukken. Opnieuw keek ze op toen Viperpaw verder sprak. Ze knikte eerst, waarna ze even nadacht over de vraag die hij gesteld had. "Sowieso zal ik goed zijn in vechten," Miauwde ze, het feit dat ze enorm zelfzeker was niet verstoppende. Ze was groot van gestalte en zowel haar moeder als vader waren vechtersbazen. Dus zij zou dat ook wel worden, right? "En misschien jagen. Voor de rest weet ik het eigenlijk niet zo goed." Miauwde ze terwijl ze eventjes zacht zuchtte. "Waar ben jij dan zoal goed in?" Vroeg ze terug, een wenkbrauw optrekkende terwijl ze hem glimlachend aankeek.

Viperpaw had bij zichzelf ontdekt goed te zijn in vechten en dan had hij nog maar een paar trainingen gehad. Hij had heel het gebied van Shadowclan gezien, hij had al gejaagd en wat zelfverdediging lessen. Die zelfverdediging lessen vond hij het leukste. Echt aanvallen had hij dan nog niet gedaan en gewerkt aan andere skills ook nog niet. Hij wou echt zo'n warrior worden die bekend stond onder het goed zijn in vechten omdat hij onvoorspelbaar was en vol met verassingen zat. "Sowieso zal ik goed zijn in vechten," vertelde Swiftkit. Viperpaw grijnsde. "Oh?" En er lag ook zeker een uitdagende sprankeling in zijn donkere hazelnootbruine ogen. "En misschien jagen. Voor de rest weet ik het eigenlijk niet zo goed." Viperpaw knikte enthousiast. "Ja, er zijn zoveel andere onderdelen die er bij komen kijken," miauwde Viperpaw, als of hij de hele lijst met dingen die hij moest leren nu voor zich zag. "Waar ben jij dan zoal goed in?" Ja, nu kon het moment dat hij even lekker kon uitsloven. "Nou, de laatste twee zelfverdediging trainingen waren echt fijn! Ik wist aanvallen goed te blokken en te ontwijken. Zelf heb ik al nagedacht over wat ik zou kunnen doen als in een aanval ontweken heb!" Vertelde hij. "Bijvoorbeeld als iemand naar mijn kop toe slaat, duik ik ervan weg en dan kom ik meteen terug met een aanval naar zijn schouder! Geen idee hoe dat moet, maar het idee is er," miauwde hij bedenkelijk met een grijns op zijn gelaat.

Met gespitste oortjes luisterde de poes naar het verhaal van de kater. Ze greens even toen hij uitsloofde over hetgeen wat hij allemaal al kon. Toen hij zijn laatste zin beëindigde wierp ze hem een bewonderde glimlach toe. "Kijk eens wie er gemotiveerd is," Grapte ze, waarna ze haar lange pootjes uitstrekte. "Ik heb een idee!" Begon ze plots, waarna ze haar felle blauwe blik in de zijne priemde en haar oortjes opnieuw naar voren draaide. "Als ik apprentice ben, dan moeten om de twee moons een gevechtje houden om te zien wie er het sterkst is!" Haar blik vlamde zelfzekerheid en opwinding uit, alsof ze nu al klaar was om hun eerste vriendschappelijk gevechtje te houden. "En?" Vroeg ze, haar blauwe oogjes glimmende.

Viperpaw sloof wat uit over zijn trainingen en wat hij in zijn kopje had. "Kijk eens wie er gemotiveerd is," reageerde Swiftkit daar op. Viperpaw hief trots zijn kop en grijnsde. "Zeker!" Miauwde hij daarop. "Ik heb een idee!" Begon Swiftkit toen. Viperpaw keek haar vragend aan toen hij haar fel blauwe oogjes ontmoette en ze haar oren naar voren draaide. "Als ik apprentice ben, dan moeten om de twee moons een gevechtje houden om te zien wie er het sterkst is!" Was haar idee. Viperpaw lachte daarop. "En?" Drong ze aan. Viperpaw lachte nog eens en gaf haar een speels duwtje. "Klinkt leuk, maar wordt niet boos als ik je telkens versla," miauwde hij met een brede grijns. Hij zwaaide met zijn uiterst lange staart en keek haar uitdagend aan.

De poes greens slechts bij diens woorden en haalde haar schouders op, waarna ze hem eveneens een uitdagende blik toewierp. "Hetzelfde geld voor jou." Miauwde ze, haar felle blauwe ogen in de zijne priemende. Ze was letterlijk een gewone mix van haar vader en moeder; ze had de rode vacht van haar vader geërfd en de opvallende blauwe ogen van haar moeder. Ze was ook best groot, groter dan de meeste van haar leeftijd. Het zou niet gek zijn moest ze opgroeien tot een uitmuntende krijger. Maar dit lag uiteindelijk in haar eigen poten en hoe serieus ze haar trainingen zou nemen. Maar ze wist nu al dat ze zodra ze apprentice was enorm hard haar best zou doen zodat ze zo vroeg mogelijk krijger werd. Ze was best competitief, en dit betekende dus dat ze beter wou zijn dan de rest van haar nest. Onopvallend schudde ze haar kopje en glimlachte ze breed. "Zin om iets te doen?" Besloot ze te vragen, haar blik opnieuw op de kater werpende.