» Welcome stranger {OPEN}

De nacht was aangebroken en een gure wind streelde door zijn raven zwarte vacht heen. Het leek haast stiller dan anders te zijn in het bos. De vogels floten niet meer zo enthousiast als voorheen en de wind was gaan liggen. De zwarte jonge kater had zich een tijd stil gehouden in het Rogue territorium, voor zowel zijn moeder en zijn zusje. Geïrriteerd sloeg hij zijn fluffy staart in het rond. "Rot vliegen," Siste hij binnensmonds uit. Meadow was nog maar een jonkie, en toch leek het alsof hij aan de hele wereld lak had. Verbazingwekkend genoeg was dat ook deels waar- hij was zeer naïeve en moest eerst 3 keer zijn kop stoten voordat hij eindelijk eens iets zou leren. Waarschijnlijk was het ook een reden waarom hij op zijn familie na niemand kende. Hij gunde andere geen kans, en aangezien hij niet van gezellige thee kransjes hield, gaven andere hem ook nooit de kans.

Met zijn cyaan blauwe ogen scande hij de omgeving. Bomen. Struiken. De atmosfeer die hier hing leek dood, alsof hij het enige levende wezen op deze aardbol was. Op de muggen na. En hoewel het muisstil was in de vroege avond, voelde hij een aanwezigheid.      

Roxy slok een stukje muis naar binnen. De avond viel en ze moest snel thuis zijn voordat ze een bloodclanner zou tegenkomen. Roxy trippelde geluidsloos door het bos. Ze stond meteen stil wanneer ze een kater rook. Het is een Rogue en een kater. Dat kon ze opsporen door zijn geur. Ze schatte dat hij ongeveer even oud was als haar. "Moet jij nog niet gaan slapen?" glimlachte ze naar de kater. Ze probeerde vriendelijk over te komen. Roxy ging zitten en likte aan haar poot.

"Moet jij nog niet gaan slapen?" De woorden die plotseling de stilte verbraken lieten hem een stukje opschrikken. Hij rechtte zijn rug en schraapte zijn keel, zichzelf vervloekend waarom hij de aanwezigheid niet eerder had opgemerkt. Hij draaide zijn kop een kwartslag en merkte een poes op, ze was net als hem Rogue en als zijn inschattingsvermogen het goed had was ze net zou oud als hem. Misschien zelfs wat ouder. Arrogant hief hij zijn neus in de lucht en voelde hij zich direct beledigd door haar woorden. Slapen? De nacht was zijn vriend- zijn moment om te trainen, zijn moment om alle zintuigen aan het werk te zetten. "Wat denk je prinsés, dat ik misschien verdwaald raak in het grote donkere bos?" Bracht hij spottend uit. Ze kattin was ondertussen gaan zitten en nonchalant likte ze aan haar poot. Ze zag er vriendelijk uit, iets wat hij niet precies kon plaatsen. Wie wist zat er wel een kleine duivel achter het masker, maar dat kon hij ook totaal verkeerd inzien. Achja, hij zou zien hoe ze op zijn woorden reageerde. Uitdagen was tenslotte zijn talent.

Roxy stopte met lekken wanneer de kater aan het miauwen was. Prinses? Ben ik dan zo mooi? Het klonk als een complimentje in haar oren. "Dat kan toch? Ik kan dat niet rieken hoor." miauwde ze. Roxy hief haar schouders op. Roxy keek naar de eerste sterren die al boven stonden. De maan werd lichter en lichter. Het geluid van vogels verminderde. Roxy heeft bijna heel de dag geslapen, dus ze is wakker genoeg. Roxy wilde wel wat meer weten over de kater. "Hoe heet jij eigenlijk?" vroeg ze met een schuin kopje.

Het antwoord van de iets oudere kattin deed hem zijn gezicht fronsen. Ze rook net als hem naar Rogue en niet als een clanbeest. Geïrriteerd rolde hij met zijn ogen en nam hij van zichzelf aan dat de kattin geen enkele bedreiging vormde. Niet voor hem, niet voor andere clans, waarschijnlijk alleen voor de muizen die hier rond zwierven. Met een doffe plof liet hij zich neervallen in het halflange gras op zijn buik, zijn twee felle kijkers weken zich geen moment van haar af. "Maddox. Zoon van Eclipse and broer van Farrai," Mompelde hij droog uit, en terwijl hij de familie namen opnoemde bestudeerde hij haar opnieuw. Misschien dat ze iemand ervan kende, maar ergens schatte hij die kans laag in. "En hoe noemen ze jou?"Ietwat ongeïnteresseerd priemde hij met zijn voor klauwen in de zachte aarde voor hem. Hij zou zien wat hier uit kwam.

Roxy zette zich ook neer zoals de kater. Die namelijk Maddox heet en de rest van zijn familie kende ze niet. "Roxy. Dochter van ... van 2 katten die vermoord zijn door bloodclanners." miauwde Roxy zachtjes. Roxy zuchtte. Sommige katten kennen haar als het ongelukje. Roxy zou ongeluk moeten brengen, omdat haar familie vermoord was en zij niet. Ze zal haar ouders nooit meer terug zien. Roxy vroeg aan haar zelf waarom ze dit zei tegen een kat die ze niet echt kent.

Hij keek kalm toe hoe de kattin dezelfde positie als hem in nam. Ze had verschillende kleuren vacht, totaal het tegenover gestelde van hem. Maddox sloeg zijn twee hellblauwe neer en slaakte een zucht. Hoewel hij op zijn hoede was, ontspande zijn lichaam nu aanzienlijk. Zijn zwarte pluizige staart krulde door het gras heen, niet goed wetend wat hij hier mee aan moest. "Roxy. Dochter van ... van 2 katten die vermoord zijn door bloodclanners." Haar stem klonk zacht en hij kon een gebroken emotie erbij horen. Haast alsof ze het haarzelf kwalijk nam. Natuurlijk kon dit ook de waarheid zijn bedacht hij zich. "Well well well Roxy, het klinkt alsof je een moeilijk hebt gehad,"Hij opende één ook tijdens het uitspreken van zijn woorden. Of er medelijden in zijn stem klonk? Nee. Het was dan ook niet bepaald zijn ding om plotseling over gevoelens te praten met een vreemde, aangezien hij meer van een goed gevecht hield. Achja, normale conversaties waren zeldzaam dus nam hij er genoegen mee voor zolang hij het kon verdragen. "Dus je ouders waren clankatten, en zo ben je Rogue geworden? Of waren ze toe aan een goed gevecht? In dat geval moet ik het ze mee geven: Bloodclanners zijn geen schatjes."En dat was een feit. Zo af en toe snoof hij een geur van een Bloodclanner, maar hij had nooit de inspanning genomen om er ook daadwerkelijk op af te gaan. Aangezien hij alleen trainde wist hij dat zijn kunsten niet genoeg waren opgewassen om tegen een groep te vechten.
Hij richtte zijn aandacht weer op de kattin. "Broers, zussen?"

Roxy richtte haar oren naar hem toe. Ze versmalde haar oogjes. Zo betrouwbaar was hij niet echt. "Mijn ouders waren al rogue's. Dat weet ik ook al wel. Jij bent precies ook geen schatje." miauwde ze uitdagend. "Nee, ik heb geen familie meer." bekende ze. Roxy stond weer recht. "Ik denk dat ik maar ga." Ze draaide zich om en stapte rustig op haar gemak.

Oké, dus haar ouders waren al rogue's. Aandachtig liet hij een kleine 'hmm' horen en gaf een kort knikje. Hij was zelf ook geboren als rogue en was hier eigenlijk altijd dankbaar voor geweest. Clans waren niks voor hem -voor zover hij wist zonder de daadwerkelijke ervaring om een groep random je te hebben leven. Haar toon was ietwat uitdagender geworden. Halleluja. "Nee, ik heb geen familie meer." Bij deze worden richtte hij zijn volle aandacht weer op haar. Dat moest zwaar zijn geweest, totaal geen familie. Hij had altijd nog een moeder en een zus, enkel een vader ontbrak. "Dat spijt me voor je,"Met een oprecht neutrale toon miauwde hij de zin uit, waarna ze vervolgens opstond en aankondigde dat ze weg ging. "Seeya Roxy," Riep hij haar na waarna hij soepel overeind veerde en nog één blik op de 'prinses' wierp. Interessant. However, hij zou haar niet tegenhouden van haar belangrijke plichten. Loom maakte hij een bocht en verdween in de schaduwen van de nacht.

[Topic uit dan maar x3 ]