Hi tiny ~Audacia

Audacia liep bibberend over het grote territorium. Het was hier zo eng! Ze wilde haar mama terug, maar ze was haar verloren toen een vreemd wezen met maar twee poten haar had meegenomen. Ze herrinerde zich nog duidelijk haar mama's geruststellende stem; "Het kom allemaal goed." Maar niets kwam goed! Ze was hier helemaal alleen en had het koud. De bomen wierpen enge schaduwen op de grond en elke keer dat er een takje knapte dacht ze dat iemand haar achtervolgde. Ze vond dit geen leuk leven. Plots hoorde ze een schreeuw en gilde bang, maar het klonk niet als een kattenschreeuw. Als wat dan wel? Ze liep naar een struik en kroop eronder. Een witzwarte kat had zich ontfermdover een krijsend konijn met een open buik. De poes doodde het en begroef het dier. Ze zag er niet gemeen uit. In elk geval minder gemeen dan die rare wezens. Audacia kwam onder de struik vandaan en trippelde voorzichtig naar de poes. "H-hallo," piepte ze. "I-ik ben Audacia." Nog steeds bibberend van de kou en angst ging ze voor de poes staan en keek in haar groengele ogen. "W-wie ben jij?"

De poes zag er niet meer zo gevaarlijk uit, en eigenlijk was ze ook niet zo oud, nog niet over de 18 manen. "Wat doe jij zo alleen in deze gevaarlijke wereld?" Audacia bibberde nog eens, en deze keer vooral aan de herinnering dat haar mama werd meegenomen. "M..mijn mama is ontvoerd d-door gemene wezens met maar twee poten," miauwde ze, ze wist niet hoe die wezens heetten, het was haar nog nooit verteld. Ze begon zachtjes te snikken. "Ik wil mijn mama terug!" Het snikken werd steeds harder en harder en ze begon te huilen, harder en harder. Ze had het koud en had geen plek om te slapen en het warm te krijgen, ze had geen mama en haar papa kende ze niet eens. Ze had niemand.

beetje flut :3

Ze snikte nog even verder tot Amare zei dat zij haar wou laten zien om een muis te vangen. Met waterige oogjes keek ze de poes aan en knikte. Ze had al dagen geen vers vlees meer gegeten, want normaal deed haar mama dat voor haar. Nu had ze enkel insecten gegeten, of zelf niets. Haar maag gromde bij de gedachte alleen al aan vers, lekker voedsel. "W-wil je mij dat echt leren?" vroeg ze hoopvol. O, ze zou het zo cool vinden haar eigen eten te vangen en niet meer zo'n honger te hoeven hebben. Ze zou leren jagen en haar buikje vullen met prooi, wat had ze een honger! Ze droogde haar tranen en sprong hevig in de lucht. "Ik ga leren jagen, ik ga leren jagen!" zong ze al huppelend.

Toen Amare zei dat ze stiller moest zijn zweeg ze, maar bleef wel verder huppelen. "Als jij ruikt wat ik nu ook ruik, dan ruik je muis. Volg me maar en probeer zo stil mogelijk te zijn," miauwde Amare. Audacia knikte en snoof heel luid. "Ik ruik..." begon ze luid fluisterend, waardoor ze even goed gewoon kon praten. "Ik ruik eigenlijk niets behalve bomen en planten." Ze zuchtte, als ze niet goed kon ruiken kon ze nooit jagen! Dan kon ze nooit weten of ze werd aangevallen. Maar ze zou het wel leren, sprak ze zichzelf toe. Het was gewoon een kwestie van tijd. "Hoe moet ik jagen? Moet je dan geen speciale houding maken?" Haar staart zwiepte de lucht in. Ja! Dat had ze haar mama al eens zien doen. Ze zakte door haar achterpoten en stampte met haar staart recht omhoog naar voor. "Is het zo goed?" vroeg ze hoopvol. Het jonge poesje wilde zo graag kunnen jagen dat ze niet besefte dat ze met haar enthousiasme juist alle dieren verjoeg.