It's an easy life for the fools{Oceanpaw}

De jonge leerling slofte maar wat rond in het territorium. Ze had even geen zin in jagen of überhaupt iets voor de clan te doen. Nu had dat ook een reden. Haar broer, steun en toeverlaat was dood. Ze kon nooit meer met hem praten. Hem nooit meer zien. Natuurlijk, kon ze hem nog eens kunnen ontmoeten als ze Starclan betrad. Maar dat duurde nog manen, ze was jong en sterk. Had al vaker tegenslagen op haar pad gehad. Dus moest dit geen ramp zijn. Al voelde het wel zo. Een steentje die naar beneden viel net voor haar poten trok haar aandacht. Een grom verliet haar keel waarna haar kop omhoog schoot. Ze had geen zin in een gesprek. Zeker niet naar de respectloosheid die de clan had getoont tijdens het afscheid nemen van Whitelion.

Daar stond de redelijk bekende zwart-witte kater dan. Als kitten zijnde had ze hem wel eens ontmoet en ze had hem zeker gemogen. Dit alles was voor haar ontvoering en zeker ook voor de dood van haar geliefde familielid. Haar blauwe ogen kneep ze tot spleetjes terwijl ze de kater een verwarde blik gunde. 'Pardon,' klonk de redelijk zware stem zodra hij haar aangekeken had. Zijn kop draaide hij weer weg alsof hij van haar walgde. De jonge apprentice haalde diep adem voordat ze haar oren dieper in haar nek duwde. Ze voelde zich helemaal niet prettig en kon nu dus ook echt niet de moeite opbrengen om zich te verontschuldigen voor haar gegrom. 'Het spijt me,' bracht de kater uit waardoor de kattin haar kop langzaam hief. Haar ogen glinsterden met een onuitgesproken verdriet. 'Mij ook,' fluisterde ze met een gebroken stem waarna ze richting de kater draafde. Haar passen soepel maar zonder enig enthousiasme. Haar kop drukte ze in de bekende vacht terwijl ze luid inhaleerde. 'Het voeld alsof ik gek word,' murmelde ze voorzichtig. Haar stem breekbaar en zacht. De warmte die er normaal in zat was nog wel aanwezig. Haar sprankelende persoonlijkheid was altijd nog aanwezig geweest. Ondanks haar dramatische leventje. Toch werd ze geteisterd door nachtmerries en angsten. Onbeschrijfelijke angsten voor de ervaringen die geen enkele andere clangenoot behalve haar nichtje had meegemaakt. 'Silhouetteheart,' mompelde ze zachtjes, verloren.

Ze had Whitelion nodig gehad om zich veilig en rustig te voelen. Natuurlijk vertrouwde ze ook Everstar, immers had ze de leider nog nooit een echt slechte keuze zien maken. Daarbij had de rode kattin haar als jonge kitten getroost. Na al dat gedoe met Cyber en Jeff. De ruzietjes tussen haar en Lizardpaw. Omdat haar nichtje dacht dat Oceanpaw haar onderschatte. Ze onderschatte haar niet, ze wou haar gewoon niet gewond zien omdat het familie was. Misschien was het ergens ook wel egoïstisch van haar om zelf dan wel gewond te kunnen raken juist door die beschermende gevoelens. Ze hield haar kop in de zwart-witte vacht gedrukt terwijl ze haar poten stevig op de grond zette. Alle gedachten zorgden voor een irritante warboel in haar kop die haar gek maakte. Deze warboel zorgde er ook voor dat ze sneller uit zou halen. 'Ik...' Stamelde de kater toen ze het hem vertelde. Ze had het praktisch iedereen kunnen vertellen in plaats van dé kater die net zoals Whitelion soms zijn controle leek te verliezen. Toch vertelde ze het alleen Silhouetteheart. Een grom verliet zijn keel waardoor de kattin even verstijfde. 'Ik zal je helpen.' Besloot de kater uiteindelijk te zeggen. De kattin ontspande weer en keek hem dankbaar aan. Ze drukte haar neus even dankbaar tegen zijn schouder voordat ze uitgeput haar lichaam liet zakken. 'Dankje Silhouette,' murmelde ze. 'Je doet me aan hem denken. Beide geschapen door goed en slecht.' Murmelde ze. Het was ook zo katten maakten soms zo veel mee. Het was geen oordeel, zeker niet. Gewoon meer het benoemen van een feit. Haar blauwe ogen begonnen te tranen. Waarna ze zachtjes snuivend en diep inademde. De onrust in haar lichaam, geest en ziel lag altijd op de loer. Trillend begon ze te snikken alles kwam op dit moment los. 'Ze hadden niet eens de respect om hun geruzie verderop in het kamp te doen. Het ging om familie, een vriend, een deputy, misschien zelfs een vijand. Iemand die naar Starclan ging! En niet meer terug komt.' Snikte ze met een ruwe stem bracht ze de woorden uit. Als ze een greintje respect hadden gehad, had geen van de katten dit gedaan. Toendertijd hadden alleen Spottedwish en Brindleleaf ingegrepen. Een stelletje kittens waren misschien nog netter geweest.

Ze drukte haar neus tegen zijn schouder en Silhouetteheart slikte kort, zich ongemakkelijk voelend.  'Dankje Silhouette,' murmelde ze. 'Je doet me aan hem denken. Beide geschapen door goed en slecht.'. Hij haalde eens adem en keek naar de bewolkte hemel boven hun. Geschapen door goed en slecht. Het leek zo vaak enkel slecht te zijn bij hem en hij wist niet of hij haar gelijk moest geven. Bovendien, Whitelion was ver gekomen en had echt dingen gedaan. Slecht misschien. Maar groots. Hij had geen idee hoe hij ooit zo ver kon komen en op dit moment leek ook maar een ding om te bereiken te ver weg. Silhouetteheart voelde dat zijn vacht nat werd en keek opzij naar de poes. Zo verslagen door de dood van haar broer, zo kapot gemaakt. Ze was te tender voor dit en wie kon haar weer maken. 'Ze hadden niet eens de respect om hun geruzie verderop in het kamp te doen. Het ging om familie, een vriend, een deputy, misschien zelfs een vijand. Iemand die naar Starclan ging! En niet meer terug komt.'snikte de poes, haar woorden waren ruw en Silhouetteheart schrok van haar plotselinge uitval. Ja, ze had gelijk, het gedrag van de katten was raar geweest, maar misschien was iedereen gewoon in de war geweest door de plotselinge verandering in de clan. Hij dacht aan zijn belofte van net, twijfelend over zijn woorden. Wie moest boeten hiervoor? Bovendien, waarschijnlijk maakte hij haar enkel nog meer kapot van binnen als hij hét deed. Zwijgend gaf hij haar een kopje en likte haar over haar kop, in een poging om te troosten. "Het komt goed"zei hij, maar het was net een leugen. Hij had geen idee of het goed kwam, het was enkel een leugen om haar te kalmeren

Ze merkte nauwelijks op dat de kater even slikte toen ze haar neus in zijn vacht begroef. Haar gedachten waren te warrig en haar gevoelens te nieuw en onbekend. Ze was een vredelievende kat. Ze kon op de een of andere manier niet goed tegeb gevechten. Als kleine kitten al niet, zeker niet als het een gevecht onderling was tussen clangenoten. Windclan moest zich in haar ogen gedragen als een familie, ze leefden onderling met elkaar en droegen samen de verabtwoordelijkheid. Al was er een leider, Everstar. Het betekende niet dat alle anderen konden niksen. De kater keek naar de hemel waardoor de kattin stilletjes zijn blik volgde. In de stilte leek ze wat te ontspannen. Hij vroeg niet verder, sprak niets negatiefs uit over Whitelion en liet haar gewoon met rust. Toch was hij ook niet te afstandelijk. De kattin had haar kop weer in de zwart-witte vacht gedrukt terwijl ze begon te huilen. De tranen over haar wangen biggelden en de vacht van de kater nat maakten. Ze sprak de woorden uit, de werkelijke gedachten die ze had gehad over het afscheid van haar broer. De kater antwoorde niet integendeel hij zweeg. Wel gaf hij haar stilletjes een kopje en likte hij haar geruststellend over haar gestreepte kop. 'Het komt goed.' Verklaarde hij al was de kattin er zelf niet zo zeker van. Voorzichtig snoof ze waarna ze hem met glazige ogen aan keek. 'Hopelijk,' murmelde ze alleen. Het voelde onwerkelijk voor de jonge kattin om zo verslagen te zijn. Zelfs toen ze ontvoerd was geweest had ze zich niet zo gevoeld. Haar lichaam trilde nog steeds alsof ze een enorme inspanning had geleverd. Alles wat ze de afgelopen dagen deed was gedwongen geweest. Ze had zichzelf gedwongen te eten en te drinken. Haar vacht enigszins te verzorgen was ook met tegenzin en lichte dwang geweest. Het jagen had ze met stroeve en vermoeide passen gedaan. Met hangende kop en moeizame passen. Ze had zich nauwelijks kunnen concentreren op haar taak als Apprentice. Normaal startte het leven echt op die leeftijd. Voor haar voelde het als het einde. Hoezeer de kater voor haar, haar probeerde te troosten. Ze kon niet oprecht gelukkig zijn. Haar borst voelde kil aan, alsof het samengeknepen werd door een onzichtbare kracht en ze niet vrij meer kon ademen. Zo'n grote impact. 'Zelfs als ze niet het respect hadden voor Whitelion. Hadden ze het wel kunnen hebben voor zijn familie.' Fluisterde de kattin op een zachte breekbare toon.

De kater leek niet te weten wat hij met haar intense verdriet aan moest. Zelfs Oceanpaw snikte nog zachtjes toen de kater opzij het ruime territorium in keek. Haar ademhaling was lichtelijk gehaasd door alle emoties die bezit namen van haar jonge lichaam. Ze voelde zich net een slome Elder. Ze kon niks meer, faalde in het jagen en haar uithoudingsvermogen was achteruit gegaan. De kater naast haar was een van haar weinige vrienden, duidelijk een vriend waarop ze kon rekenen. Al was hij ietwat onhandig met emoties. 'Misschien waren ze gewoon in de war en wisten ze het gewoon niet meer,' zei de zwart-witte kater onzeker. De jonge kattin knikte langzaam terwijl ze naar haar poten keek. Ongemakkelijk leunde ze tegen de grote kater aan terwijl ze vermoeid haar ogen sloot. Haar masker viel weg en de breekbare kattin was weer even zichtbaar. Ze wou dolgraag haar training weer oppakken. Zover ze zich even niet bezig kon houden met de rouw. 'Misschien,' fluisterde ze met haar krakerige stem door het huilen. Haar kop trok ze even terug voordat ze stilletjes bijna kil voor zich uit staarde. 'Wil je mee naar Sparrowfeather?' Vroeg ze onzeker wetende dat haar gezondheid achteruit ging en het niet veel langer zou duren voordat ze ziek werd of nauwelijks meer overeind kwam. Ze had steun nodig van een vriend. Eentje die ze kende en vertrouwde, zoals Silhouetteheart.