Make me believe in you today

Soms was het lastig om tijd vrij te maken om Cole te trainen, maar hij zorgde er voor dat het vaak genoeg gebeurde. Al had hij de jonge kater eventjes aan zijn lot over gelaten. Hij was kwaad op hem en dat had hij hem willen laten voelen. Het had geen zin om zijn huid vol te gaan lopen schelden, hij wist dat dat bij Cole niet zou werken. Dus had hij hem simpelweg een tijdje genegeerd. Nou liep hij in de richting van de young one’s tower opzoek naar de andere kater. “Cole!” Bulderde hij. Er werden wat gezichten naar hem toegedraaid, maar verder werd er niet gereageerd. Hij had het niet tegen hen, hij was enkel opzoek naar een zwarte vacht.

[Cole]

Het was al een tijd geleden dat hij Sand terug had gebracht. In het begin had hij zich wat eenzaam gevoeld, maar nu was hij eigenlijk weer als normaal. Alleen zijn mentor was duidelijk niet blij met hem geweest. Hij had een kras gehad over zijn flank en daarna de 'negeer-methode'. De trainingen waren kort stil gezet, maar hij was door gegaan met wat hij al wist. Voor een jonge kater had hij al aardig wat gevochten, maar hij leerde nog. De zwarte kater trok zijn kop op om uit zijn nest te stappen. Het was best midden op de dag, maar hij was kort even gaan liggen. Heel lang de tijd om op te staan kreeg hij niet. Zijn naam galmde door de toren met een bekende stem. Kort liet hij vooral voor zichzelf een grijns zien en schoot toen zo snel als mogelijk de toren uit. Op een rustige manier kwam hij toen tussen de andere young-ones uit. "Dat is mijn naam", gaf hij weer antwoord. Was altijd een grapje die hij maakte zodra zijn naam werd geroepen, dat wist hij, niet dat hij er daarom mee ging stoppen. Kort grijnsde de kater naar hem, misschien had de grote zwarte kater helemaal geen zin in grapjes. Je wist maar nooit met hem. "Oké baas, vertel eens." Kort draaide hij met zijn oren en keek de ander vragend aan.

Well I’ll be damned
Make me believe in you today 7Bs2VOv

Natuurlijk begon zijn young one hem meteen weer te belagen met grapjes. Hij was bijna vergeten hoe dat ook alweer altijd ging, bijna. Het was wel lekker rustig geweest zonder Cole, maar vond hij dat eigenlijk wel echt zo? Ondanks dat hij kwaad was kon hij er toch niets aan doen dat hij moeite had om niet zijn mondhoeken te laten krullen. “Fijn dat je dat nog even bevestigd, anders had ik je misschien wel niet gezien.” Mompelde hij kopschuddend. Hij gaf zijn young one een harde onverwachte beuk tegen zijn schouder. “Nou vooruit met de geit. Je wordt achterna gezeten door een twoleg en ik zou als ik jou was er maar heel hard vandoor gaan en je verstoppen.” Gaf hij hem zijn eerste opdracht terwijl hij hem droogjes aankeek. Hij moest dat jonge ding maar weer even op zijn plek zetten. “Ik zie je nog.” Vervolgde hij kalmpjes.

“Fijn dat je dat nog even bevestigd, anders had ik je misschien wel niet gezien.” Cole knikte om zijn grap nog wat aan te sterken. "Al is het natuurlijk heel moeilijk om over mij heen te kijken." Cole deed altijd of hij zichzelf geweldig vond, maar dit viel in de realiteit wel mee eigenlijk. Zoals veel normale anderen. Een onverwachtse duw kwam ineens tegen zijn flank en hij verloor kort zijn evenwicht, maar kon blijven staan. Kort trok hij zijn mondhoek op. Heel grappig hoor, je young-one omduwen. Was ergens ook wel weer grappig natuurlijk, niet dat hij dat zag. “Nou vooruit met de geit. Je wordt achterna gezeten door een twoleg en ik zou als ik jou was er maar heel hard vandoor gaan en je verstoppen.” Zijn ogen gingen geschrokken naar zijn mentor. Wat was dit voor opdracht? Zijn blik ging door het kamp -waar hij nog in stond-. Rare opdracht was het ineens en hij was in de verwarring nog altijd niet weggeschoten. “Ik zie je nog.” Zijn ogen gleden kort naar hem. "Goed uitzicht toch? Snap niet waarom je me weg wilt hebben." Kort keek hij Claw plagend aan, maar schoot kort daarna al weg. Een zwarte vacht verstoppen was moeilijk overdag. Zodra hij het kamp uitschoot keek hij naar he vuil van de twolegs. Daar moest wel iets zijn toch? Al snel zag hij een stuk zwart zeil liggen. De kater schoot er zo stil en snel mogelijk onder. Tot alleen zijn ogen nog een beetje te zien waren. Cole kon het kamp zien vanaf de kleine vuilnisbelt die hij had gevonden. Er lagen hier verschillende vuilniszakken en een zielig boompje in het midden. Er lag wel meer vuilnis in de buurt, dus hopelijk zou dat Claw afleiden.

Well I’ll be damned
Make me believe in you today 7Bs2VOv

Natuurlijk kreeg hij een wederwoord. Hij had niet anders verwacht, hij was misschien zelfs een beetje teleurgesteld geweest als Cole niet het laatste woord had willen hebben. Die jonge kater leek soms nog gekker dan dat hij zelf was. Hij deed hem ook aan hem denken toen hij jong was op sommige punten en op andere punten weer totaal niet. “Ik kan wel een beter uitzicht bedenken dan een betweterige young one moet ik zeggen.” Vervolgde hij droogjes terwijl hij nog steeds strak naar Cole keek. Hij moest niet veel langer wachten met het uitvoeren van zijn opdracht en gelukkig voor zijn young one deed hij dat ook niet. Hij wachtte even toen Cole er vandoor schoot, voordat hij er achteraan ging. Hij hield wat afstand en zag hoe Cole naar het vuilnis van de twolegs liep. Hij wist wel fijnere plekken dan dat, maar goed hij moest zeggen dat was best handig bedacht. Een twoleg met hun slechte reukvermogen zou hem niet zomaar meer kunnen vinden. Voor hem was het een stuk makkelijker, hij hoefde alleen maar de verse geur van de andere kater te volgen. Hij liet zijn kop zakken en keek onder het zeil door recht in de ogen van Cole. “Ja een twoleg had je hier niet zomaar meer kunnen vinden.” Hij deed wat stappen achteruit om hem de kans te geven onder het stuk zeil vandaan te komen.