Stargazing like before

Nog een keer raakte ze de boskzak stevig en zwaaide het ding wild heen en weer. Een voldane glimlach sierde haar lippen toen ze er nog eens een middle kick tegen aan gooide met haar linker been. Ja, die schoppen met haar linker been mochten zeker beter, maar dat werden ze nu ook wel. De stem van een man liet haar weten dat de boksschool ging sluiten. Tifa slaakte een zucht en hielt de bokszak stil, waarna ze met een handdoek het zweet van haar voorhoofd veegde en uit haar nek veegde. Ze raapte haar spullen bij elkaar en stapte nog snel onder de douche. Toen ze klaar was verliet ze de sportschool en liep in de richting van haar huis. Ze woonde aan de rand van de stad, dus dat was een pittig eindje lopen, maar een auto of iets dergelijks had ze niet. Terwijl ze zo liep trapte ze tegen een steentje, die vervolgens tegen het achterhoofd van een jongen kwam. "Oh sorry!" Riep ze, terwijl ze stopte met lopen.

Tifa voelde haar wangen roze kleuren. Vreselijk vond ze dat. Ze glimlachte onschuldig terwijl ze naar de jongen toe liep en voor hem ging staan. "Waar was dat voor nodig??" Vroeg hij. "Sorry, nogmaals sorry. Ik zag je niet," zei ze met een scheef glimlachje op haar gezicht. "Gaat het?" Vroeg ze vervolgens. Toen kwam er ineens een andere dude bij. Hij ging naast hem zitten op een best wel wilde manier, waardoor het drinken van de jongen over zijn shirt heen kwam. Ze hoorde wat de jongen zei en kon niet laten te lachen. "T is niet echt je geluks dag, hé?" Merkte ze op. "Zijn jullie trouwens gay?" De vraag floepte er uit en ze had zich nog niet eens voorgesteld.

De grote, soort van cactus, liep met grote passen door de stad heen. Het was misschien een gek gezicht, maar het maakte haar niet uit. Ze was helemaal dressed to impress, met een mooi roze rokje aan en een strikje op d'r hoofd, die goed bleef vastzitten aangezien hij op één van haar stekels vastgeprikt zat. Natuurlijk kon haar paarse handtasje niet missen en deze had ze dan ook goed om haar arm geslagen. Op de één of andere manier leek deze steeds af te zakken. Hmm.. Misschien had ze toch beter een rugzak kunnen kopen. Nou ja, voor de volgende keer dan..? Toen stuitte de Cactuar op een paar mensen (tbh geen idee hoe ze heten). Ze bekeek hen eens onderzoekend, waarna één simpel woordje haar mond verlieten ter begroeting. Je verwacht misschien een 'goedendag,' maar dat is niet wat Cactuar zei. "Ge-ka," was wat ze wél zei. Afwachtend keek ze naar de personen.

Gelukkig werd de jongen niet boos, dat was een opluchting. Het zou sneu zijn als het nodig was dat Tifa hem zou slaan, zeker voor de ogen van zijn maat. Toen die maat een opmerking maakte over shirt uit doen grinnikte Tifa. Daar zou vast wat moois onder zitten. Maar ze durfde te wedden dat hij niet kon tippen aan Cloud zijn mooie gespierde buik. "Dit is Noctis. Prins van het ongeluk," stelde zijn maat hem voor. "Noctis..." zei ze bedenkelijk met een stilte daarna. "Mooi naam!" Merkte ze op. "Ik ben Tifa, stichter van het ongeluk," zei ze. "En wie mag jij dan zijn?" Vroeg ze aan de knappe blonde jongen. "Hij is de reden van al mijn ongeluk," vertelde Noctis. "Ah, oké!" Grinnikte ze. Hierna vroeg ze of de twee jongens gay waren. "Wat? Nee nee, we zijn eh.." ratelde de blonde jongen, waarna hij zei dat ze boezemvrienden en Noctis instemmend knikte. Tifa glimlachte en streek met haar hand door haar lange zwarte haren. Toen kwam er ineens een Cactuar op hun afgelopen. Tifa fronste, oh nee toch! Ze had geen zin om gestoken te worden.

_{Hij was een toekijker geweest en had een grimas op zijn gezicht geplaatst zodra Prompto zei dat hij wel de shirt van Noctis zou wassen nadat hij er cola op had gemorst. Zachtjes schudde hij zijn hoofd, al wist hij dat hij de highness natuurlijk niet voor eeuwig in plakkerige kleren kon laten rondlopen. Ignis anticipeerde pas in het gesprek zodra hij een Cactuar zag opdoemen. Zijn ogen werden groot maar zijn gelaatsuitdrukking bleef echter hetzelfde; kalm en koel. "Ur highness, ga achter mijn rug staan. Je mag niet gestoken worden." sprak hij, zijn toon rustig houdende. Hij keerde zich tot het groene geval en bekeek het nadenkend. De woorden waren onbegrijpelijk. "Zou t ook cola willen..?" murmelde hij, eerder tegen zichzelf dan echt tegen iemand in het specifiek. Ignis had echter niet door dat hij zojuist zijn gedachten luidop had gezegd.}