Nervous. [&FROSTFAITH]

Een hele nacht niet kunnen slapen en buikkrampen hebben was niet direct het ideaalbeeld dat Smokepaw in zijn hoofd had toen Everstar besloot om hem een mentor te geven. Het feit dat de Deputy zijn mentor was maakte het hem ook niet bepaald gemakkelijk. Waarom had Everstar hem niet een gewone Warrior kunnen geven als mentor? Dat was ook stressvol geweest, maar had hem in elk geval minder stress gegeven dan het feit dat de Deputy, de kat net onder Everstar, hem zou trainen. Als hij fouten zou maken zou hij waarschijnlijk genadeloos afgestraft worden en iedereen zou hem uitlachen omdat ze dachten dat hij als Apprentice van de Deputy toch wel beter moest weten. Zoals je al kon raden bracht dat ongelooflijk veel stress op de krachtige schouders van de Apprentice. Hij wist dat hij groot oogde voor zijn leeftijd en dat de spieren zich al vrij goed ontwikkeld hadden in zijn schouders, maar moest dat nu echt weer een reden zijn voor Everstar om hem de Deputy als mentor te geven? Wanhopig herhaalde Smokepaw de naam van zijn Deputy wel een stuk of vijf keer in zijn hoofd zodat hij zeker niks verkeerds zou zeggen: Frostfaith, Frostfaith, Frostfaith, Frostfaith, Frostfaith. De naam herhalen in zijn hoofd zorgde ervoor dat de buikkrampen toenamen en met een schokje gingen de ogen van de robuuste kater open zodat hij naar buiten kon kijken. Het daglicht begon al naar binnen te komen en snel sprong de Apprentice overeind. Nerveus keek hij de Den door en merkte dat er al enkele Apprentice’s wegwaren waardoor hij een gemakkelijke doorgang had. Toch hield hij zijn staart zo ver mogelijk naar opzij zodat deze zeker niet langs iemand zou strijken en hij diegene zou wekken. Frostfaith had hem gisteren tijdens de Ceremonie aangegeven dat hij zich moest melden voor de kampuitgang. En dus snelde de kater, moeite doende om niet over zijn eigen poten te struikelen, naar de kampuitgang. Of kampingang. Het was maar vanuit welk perspectief je het bekeek. Smokepaw vroeg zich af waarom hij zich in StarClan’s naam met zoiets bezighield als hij wel belangrijkere dingen had om zich mee bezig te houden. Hij opende zijn bek en werd helemaal panisch toen hij de geur van zijn mentor rook. ’S-S-Smokepaw meldt z-zich,’ zei hij stotterend en hij voelde zijn vacht warm worden toen hij wat grinnikende Apprentice’s voorbij zou lopen. Zijn oortjes vouwden zich in zijn nek en hij durfde Frostfaith niet eens aan te kijken. Wat zou zijn Deputy hem een loser vinden, zeg.

Na een kleine minuut durfde Smokepaw eindelijk naar Frostfaith te kijken en om eerlijk te zijn leek het er niet echt op dat ze hem een loser vond. Nee, ze prees hem juist omdat hij netjes op tijd was en Smokepaw voelde zijn vacht gloeien van trots, maar wist dat hij nu ook weer niet te hoopvol mocht worden. Als ze hem al netjes op tijd vond en hij scoorde daar al punten bij haar, dan zou ze vast nog teleurgesteld zijn als ze zag wat er allemaal mis bij hem ging. Aan de andere kant moest hij er ook wel wat vertrouwen in hebben aangezien het de Deputy was die hem trainde. Het gebeurde niet elke Apprentice dat hij of zij getraind mocht worden door de Deputy en ook al voelde Smokepaw ontzettend veel angst om van alles fout te doen, toch was hij weldegelijk trots dat Everstar hem deze poes had toegewezen. Het gaf hem het gevoel dat ze ergens toch wel vertrouwen in hem moest hebben en aangezien Frostfaith er niet gedeprimeerd door leek te zijn om zijn mentor te zijn, dacht de Apprentice wel dat hij het wel aan zou kunnen. Snel volgde hij Frostfaith waarbij hij bijna over zijn eigen poten struikelde, maar een vernedering nog nét kon voorkomen. Ergens was het wel goed dat Frostfaith zijn mentor was aangezien zijn mede-Apprentice’s hem dan niet te veel konden pesten zonder een sneer van haar te krijgen. Hij dacht kort na over de vraag van de poes en wist dat hij een goed antwoord moest geven om tijdverspilling te voorkomen. ‘Ik ken het t-territorium al goed en Fourtrees ook,’ gaf hij stotterend toe. ‘Ik kan andere C-Clangeuren herkennen en weet ongeveer hoe ik op k-konijnen moet jagen.’ Hij pijnigde zijn hersenen om te achterhalen of hij nog meer kon vertellen, maar dat was het voor de rest. ‘De rest van de j-jachttechnieken ken ik nog niet en ik weet niet of ik g-goed ben in vechten.’ Een tikkeltje beschaamd gaf hij een lik over zijn borst, maar zijn snelheid nam niet veel af van die van Frostfaith omdat hij dankzij zijn abnormale grootte vrij grote stappen kon zetten.