This was a very very bad idea

Waarom in starclansnaam had Redpaw bedacht om naar de grenzen te gaan? Ze was alleen en kon zich niet verdedigen als er een Bloodclankat of een rogue haar nu zou aanvallen. Ze zou beter terug naar het camp gaan. Oh nee, waarom was ze toch zo dom? De rosse poes bibberde van angst als ze alleen op de grens stond. Een kleine scheut van dappere dommigheid had haar naar hier geleid, en nu was ze verstijfd van angst - te bang om zich te bewegen, om zich terug naar het veilige kamp te begeven. En - oh nee! Daar kwam iemand aan! Een rogue, wat nu? De jonge apprentice maakte nog een poging om weg te gaan, maar de rogue had haar al opgemerkt. Starclanverdomme!

-wow niet m'n beste post maar oh wel xD Eerste post Slash c:

De grenzen waren zowat zijn favoriete plekje geworden, bedacht hij zich. Als hij een beetje ongemerkt in het struikgewas ging zitten kon hij de ShadowClan in de gaten houden. Hij wist dat het een tikkeltje raar was om een Clan in de gaten te gaan houden waar hij een hoop moons geleden vrijwillig uit was weggegaan, maar toch… De ShadowClan liet hem niet koud en dat wist hij. Hij wist zeker dat als er ooit eens een gevecht zou zijn in de Clan dat hij zou komen helpen. Hij wist dat dat waarschijnlijk het domste idee ooit zou zijn. De meeste van de katten zouden hem waarschijnlijk niet eens herkennen omdat hij vrij oud was. Hij was elf moons toen hij vertrok. Dat wilde zeggen dat de meeste katten al meer dan negentwintig moons oud moesten zijn om hem te kennen. En hij had op zijn beurt ook geen idee welke veranderingen er allemaal doorgevoerd waren in de ShadowClan. Hij had geen idee wie de leader van de Clan was, want hij wist dat het met de vorige van toen hij vertrok niet erg goed ging. Hij had ook geen idee wie de Deputy was. Hij wist niks van zijn Clan en dat desoriënteerde hem wel een beetje. De kater keek op uit zijn gedachten toen hij iets hoorde en zijn amberkleurige ogen keken recht naar een jong poesje. Een zeer jonge Apprentice. Slash fronste. Waren er geen Warrior’s bij? Hij zag haar van deze afstand al rillen van angst en rustig kwam de kater overeind om vervolgens naar de ThunderClangrens te lopen. Het rode katje had zich al omgedraaid om weg te gaan, waarschijnlijk was ze doodsbang voor hem. ‘Hé,’ sprak hij rustig. ‘Ik doe je niks.’ Zijn uiterlijk mocht misschien wel groot zijn en zijn spieren sterk, maar hij was nog vrij aardig voor zijn leeftijd. Alleen soms wat nors. ‘Ben je niet wat ver van je kamp? Ben je op patrouille? Waar is de rest?’ Fronsend keek hij de Apprentice aan.