This is the path I'll follow

L
I
Z
A
R
D

Na het bezoek van Angelvoice was Lizardpaw direct naar Everstar en Frostfaith gegaan, om hen te vertellen dat ze naar de Moonstone moest vanavond. Ze zei hen niets over het feit dat Angelvoice haar was komen opzoeken, dat was iets waar zij niets van moesten weten. Nu stond Lizardpaw klaar aan de ingang van haar den, met voor haar een bundeltje kruiden dat klaarlag. De deputy, Frostfaith zou vanavond met haar meegaan. De kruiden die voor haar lagen, het reiskruid, waren voor de deputy. Angelvoice had haar namelijk uitdrukkelijk gezegd dat ze niets van kruiden mocht innemen. Even ademde de apprentice diep in. Ze was een beetje nerveus, wat heel logisch was. Ze was altijd al nerveus als ze naar de Highstones trok. Al ging dit meestal gecombineerd met nieuwsgierigheid en een positieve spanning. Even ging haar blik naar de lucht. Sunhigh was ondertussen al voorbij. De zon stond niet meer op zijn hoogste punt. Ze zouden nu moeten vertrekken. Het was voor de Windclanners niet ver, maar ze wilde op tijd daar zijn. Dan konden ze daar misschien nog even wat tijd vrijmaken om te jagen, niet dat Lizard een held was in de jacht. Ze wilde gewoon niet stressen om op tijd daar te geraken.

& Frostfaith

The truth is balance.
However the opposite of truth, which is unbalance, may not be a lie.

:.:

De medicine cat apprentice was in de avond aangekomen met de mededeling dat ze naar de highstones wou. Als deputy kon je weinig daartegenin brengen, want starclan zou met haar gesproken moeten hebben als er zo'n haast achter zat. Ze ging er dus ook niet tegenin en besloot zelfs om zelf mee te gaan. Frostfaith was even naar haar den gegaan, maar was daarna al naar de medicine cat's den gelopen. De rood-witte poes kwam aanlopen en zag de zwart-witte poes al staan met wat kruiden voor haar poten. Frost hield haar blik neutraal en in haar hoofd ging ze over het pad dat ze moesten afleggen. Eerst de lange vlaktes van Windclan en dan in de Highstones Mothermouth vinden. Ze wist niet of er een te laat of te vroeg bestond in Starclan, maar dat ging ze ook niet vragen aan de drukke medicine cat apprentice. De blauwe ogen van de poes gingen naar die van de ander om contact te maken. "Klaar om te vertrekken?", vroeg ze waarna ze met haar staart al naar de uitgang seinde.

De apprentice keek op toen ze Frostfaith's geur opving en knikte even naar haar. "Klaar om te vertrekken?" Ze trok zichzelf, pakte het bundeltje kruiden vast en legde deze voor de deputy neer. "We kunnen vertrekken als jij deze hebt ingenomen." mauwde ze met een kleine glimlach. Zij mocht ze innemen, Lizard daarintegen moest het doen zonder kruiden. Voor Frostfaith had zich beperkt tot de bladeren van madeliefjes en pimpernel, omdat de poes stevig gebouwd was en sterker was dan apprentices en young-warriors. Omdat hun territory niet ver weg van van de Highstones, moesten ze natuurlijk ook minder kruiden innemen dan andere clans zouden doen. Toch weigerde ze om andere katten mee te laten komen, zonder dat ze iets van kruiden hadden ingenomen. Lizardpaw stapte al rustig richting de uitgang van het kamp, zodat Frostfaith in alle rust de kruiden kon innemen. Ze vertrouwde haar, dat ze ze in zou nemen dus ze moest niet op haar poten zitten kijken.

The truth is balance.
However the opposite of truth, which is unbalance, may not be a lie.

:.:

"We kunnen vertrekken als jij deze hebt ingenomen." Frost keek naar de kruiden voor haar poten en kort keek ze wat verward, maar besloot maar niet aan de toekomstige medicine cat te twijfelen. De poes slikte een keer en nam het toen in haar mond. Het was heel lang geleden dat ze kruiden had moeten innemen en het voelde dan ook wel heel raar om blaadjes te eten. Kort sloot ze haar ogen om het door te slikken. Ze had zoveel mogelijk in een hap genomen en nam daarna de laatste dingen in om haar hoofd te schudden en het daarbij door te slikken. Raar dat ze zich liet commanderen door een poes waar zij zeker de dubbele leeftijd van had, maar ze kon niet echt anders toch. Ze volgde de tuxedo apprentice om haar na wat snelle wandelpassen in te halen en haar te seinen met haar staart om het tempo een beetje hoog te houden. Zij was degene geweest die haast had. "Rennen? Lopen? Jouw keuze", zei ze zonder haar echt aan te kijken en gewoon door te lopen naar de Highstones.

. "Rennen? Lopen? Jouw keuze", Even keek de, jongere, poes op bij de woorden van de deputy. "Ik denk wel dat we een eindje kunnen rennen, tot aan het Thunderpath," stelde de jonge poes voor, kijkend naar de hemel die ondertussen donkerder werd. Ze wilde op tijd komen, maar ze wist zelf niet goed hoe het met haar zou gaan als ze een lange afstand moest afleggen die langer was dan ze normaal deed. Ze was al wel vaker naar de Moonstone geweest, maar dat was meestal in gezelschap van Sparrowfeather geweest. Op die moment moest zij zichzelf inhouden, omdat hij zelf een manke poot had. Lizard liep verder en versnelde vervolgens haar tempo. Ze was een stukje kleiner dan de deputy, waardoor haar tempo sowieso wat lager lag als die van de deputy. Totdat ze aan het Thunderpath waren, hield de poes zich stil. Haar ademhaling ging wat sneller. Niet alleen om de inspanning die ze deed, maar ook bij de gedachten dat ze dichter en dichter bij de Moonstone kwamen. Normaal zou Sparrowfeather met haar mee zijn gekomen, maar de kater was gewoon te zwak om de overtocht te maken. De apprentice wist dan ook niet wat er precies zou gebeuren, wie haar haar naam zou geven.

The truth is balance.
However the opposite of truth, which is unbalance, may not be a lie.

:.:

"Ik denk wel dat we een eindje kunnen rennen, tot aan het Thunderpath," zei de jonge poes en Frost knikte naar haar. Waarna ze haar tempo wat verhoogde en op een niet al te hard tempo begon te rennen. Frost bleef stil, want het zou haar alleen maar eerder uitputten. Soms keek ze even achterom naar de ander, maar nam gewoon aan dat het haar zou lukken. Een heel snel tempo was het niet en Thunderpath was niet heel ver. Eigenlijk had ze ook geen idee wat al die kruiden die ze had ingenomen met haar zouden doen, maar ze vertrouwde daar de poes wel voor. Al snel zag ze Thunderpath aan de horizon verschijnen en ze verlaagde haar tempo waarna ze opnieuw naar de poes naast haar keek. Thunderpath over en ze zouden dichtbij zijn. Frost ging met haar poten tegen het asfalt staan en keek heel goed om zich heen. Het was stil, maar toch kwam uit het niets een auto langsrijden. Deze maakte minder geluid dan de normale auto, wat ervoor zorgde dat het nog meer uit het niets kwam. Ze spitse haar oren en keek goed om zich heen, waarna ze daarna een korte sprint trok naar de overkant.

Het duurde niet lang voordat ze het Thunderpath bereikten. Haar blik ging naar de zwarte, harde strook voor haar, waarna ze kort naar Frostfaith keek. Ondanks dat ze dit pad al 2keer over had gestoken, bleef het een hele ervaring. Ze hield, zowel de deputy als, de weg in de gaten en sprintte achter haar aan, het Thunderpath over. Lizardpaw's poten trilden wat van de zenuwen, maar toch bleef ze doorlopen. Die zenuwen waren namelijk niet alleen van het Thunderpath. De Medicine cat apprentice verminderde haar tempo toen ze aan de voet van de Highrocks waren. Nu was het alleen nog maar naar boven klimmen om bij de Mother Mouth te geraken. Even ademde ze diep in, waarna ze naar boven klom. Soms moest ze van de ene naar de andere rots springen, maar het grootste deel kon ze wel gewoon in lussen naar boven stappen. Toch duurde het even voordat ze boven waren. Lizard liet haar blik naar de hemel gaan. De maan was ondertussen al verschenen, maar stond nog niet helemaal bovenaan. Nog even en het was tijd. Ze trok even met haar snorharen en draaide zich naar Frosfaith toe. "Hier moet ik alleen verder." mauwde de poes zachtjes en glimlachte even naar de deputy. Ze was blij dat ze toch niet alleen was gegaan. "Bedankt om met me mee te gaan," zei ze nog met een klein knikje. Lizardpaw was terug op adem gekomen, na de lange klim, en haar oogjes fonkelden nu enthousiast door het maandlicht.

The truth is balance.
However the opposite of truth, which is unbalance, may not be a lie.

:.:

Lizardpaw volgde haar over het pad en eenmaal daar lastte ze een korte pauze in. Heel lang duurde het niet want iemand hier had haast en diegene wou ze niet ophouden. Ze snapte nog altijd niet waar al die haast vandaan kwam, maar je moest geen vragen stellen aan een medicine cat. Of je kreeg geen antwoord of je snapte er niks van. Met Frost haar rang wist ze aardig wat, maar in dat gebied bijna niks. Dat liet ze dan ook aan de jonge poes. Ze zuchtte en nam haar oude tempo weer op. Op deze manier bewogen ze aardig snel en effectief. Het duurde ook niet erg lang voordat ze aankwamen bij de high-stones. Nu was het geen rennen, maar klimmen. Een geïrriteerde zucht kwam uit haar bek en ze keek kort opzij. Weinig woorden waren uitgewisseld. Veel waren er ook niet nodig. Ook de klim omhoog was stil en aardig snel. Het was een hoop gespring en geklim, maar met de de achterpoten van Frostfaith ging het wel makkelijker dan gedacht. Ze kwamen dan ook al snel boven aan. Lizardpaw keek naar de hemel waar de maan bijna in het midden stond. Dat was waar ze op wachtte of niet? "Hier moet ik alleen verder. Bedankt om met me mee te gaan", hoorde ze de poes zeggen en Frost keek haar aan om te knikken. "Geen probleem," zei ze op een niet al te harde toon. "Succes, het komt goed." Kort was er een glimlach op haar gezicht te zien en daarna seinde ze naar waar ze nu heen zou moeten gaan. Zij zou hier wachten op haar. Zij zou wachten tot de medicine cat weer hier aan zou komen.

Haar oogjes glommen bij de laatste woorden van de deputy. Ze kende de poes niet enorm goed, maar ze was toch blij met haar aanwezigheid hier. Ze knikte nog even naar haar en liep vervolgens de duisternis is. Haar ogen werden automatisch wat groter om zoveel mogelijk licht op te vangen, maar zien kon ze hier toch niet. Doordat haar snorharen de randen van de gang aanraakten kon ze toch er toch voor zorgen dat ze de juiste richting uit ging zonder ergens tegen te botsen. Wanneer de gang groter en groter was kon Lizard toch vaagjes zien. Hier was het. Lizardpaw trippelde ter plekke even met haar voorpootjes. Ze was een beetje zenuwachtig, zenuwachtig voor wat er voor de deur stond, voor wie ze zou zien. Angelvoice was degene die haar een teken had gestuurd om te komen, maar ze had eerder ook al met Everkit gesproken. Ze had dus geen flauw idee wie er voor haar ging staan. Toen ze de maan zag, in het gat boven de grot, stapte ze voorzichtig naar voren en legde ze zichzelf alvast neer voor de maansteen. Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze aan het wachten was op de maan die op de juiste plek stond boven de grot. Het duurde niet lang voor de maansteen de grot verlichtte door de maan die op zijn hoogste punt punt stond. Ze ademde even diep in en legde haar neusje voorzichtig tegen de Moonstone, waar haar ogen zich sloten.

The truth is balance.
However the opposite of truth, which is unbalance, may not be a lie.

:.:

https://www.warriorcatsnl.com/t29763-path-of-the-lizard

Het licht van de Moonstone was terug donker geworden. Lizardpath bleef nog even liggen waar ze lag voordat ze uiteindelijk, met hernieuwde kracht, recht stond. Ze ademde diep in, wierp een laatste blik op de verduisterde Moonstone en liep vervolgens voorzichtig terug naar buiten. Dit was het dan. Vanaf nu was ze een werkelijke Medicine Cat. De Medicine Cat van Windclan!

Lizardpath knipperde wat verdwaasd met haar oogjes toen ze de grot uit stapte. Het leek wel alsof ze een hele dag binnen had gezeten, terwijl dat helemaal niet zo was. De poes draaide haar kopje van links naar rechts, totdat ze Frostfaith zag. Ze knikte even naar de deputy en stapte naar haar toe. Haar poten tintelden nog steeds. Ze wist niet precies wat Starclan had gedaan, maar ze kon nog steeds voelen dat ze rond haar waren. Was dit hoe het voelde om een Medicine cat te zijn? Ze vroeg zich toch af of dat getintel van lange duur was of dat het gewoon een tijdelijk iets was.

The truth is balance.
However the opposite of truth, which is unbalance, may not be a lie.

:.: