We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Hij was nog amper klaar met een patrouille of hij was al weer aan het jagen. Iets wat hij dan ook regelmatig deed. Hij zei dan wel niet veel onder een patrouille en als hij iets zei was het echt iets zakelijks, maar je kon wel zeggen dat hij serieus was. Hij nam het onderhouden van de Clan dan ook serieus. Maar echte katten 'helpen'... Viel daar niet onder. Dat waren gewoon zwakke katten die het niet alleen konden afhandelen. Erge zwakke katten. En daar had hij het niet zo op. Katten moesten zichzelf kunnen beschermen; buiten de kittens, zieken en elders. Dat was logisch dat ze niet zichzelf konden beschermen en daar had hij dan ook vrede mee. Die wilde hij dan ook wel eens helpen, maar ook niet altijd. Het lag er een beetje aan. Voor kleine klusjes moest je niet bij hem aan kloppen, maar beschermen bij gevechten deed hij wel. Alles was gespitst bij hem, zijn hele lichaam was gefocust. Als hij een konijn mee kon nemen zou dat prachtig zijn.
Shade zat in jachthouding. Hij keek strak naar het konijn voor hem. Hij was al zo dichtbij. En zijn instinct zei dat hij niet dichterbij moest komen. Hij had dat instinct al vroeg ontwikkeld en het was steeds beter geworden. Natuurlijk lag het ook aan het konijn, maar manen lange ervaring maakte het dat hij elk konijn in kon schatten. Natuurlijk was het ook een stukje training, maar het meeste wat hij deed lag aan zijn instinct. Hij joeg meer met zijn instinct dan dat hij zijn training weer naging, van hoe moest het nou ook al weer? Opeens sprong hij op. Hij had zich ook al klaar gemaakt voor het rennen. Hij had het gevoel alsof hij dadelijk moest gaan rennen. Hij bereidde zich er ook altijd op. Bereid je altijd voor op het ergste. Dan word je nooit verrast. En als het meevalt, is dat alleen maar fijn. Dit konijn was dus wat sneller dan zijn sprong en rende weg. Maar de zwarte kater had erop gerekend en sprintte achter het konijn aan. Hij had het konijn al snel ingehaald, aangezien hij erg snel was en pakte het konijn met zijn nagels. Hij doodde het met een snelle beet. Snel bedankte hij Starclan voor dit geweldige konijn en begroef hem. Hij was nog niet klaar met zijn jacht...
Het duurde niet lang voordat hij een zwarte kat voorbij zag schieten, achter een wit konijn aan. Thistle keek even rustig naar de kater, waaruit hij kon opmaken dat de kater StarClan bedankte voor de prooi. Thistlethorn zwiepte even met zijn staart, waarna hij naar de kater bleef kijken. Zijn vachtkleur viel op, meer dan een witte tussen de planten. Al was de witte kleur ook niet het beste om tussen de planten te schuilen. De zon hielp hem hier echter wel mee. De kater verder op zou vooral in de avond moeten jagen, kwam hij tot de conclusie. Hij snoof even en sloot zijn ogen even, de rest van de prooien zouden wel gevlucht zijn door het geren van de zwarte kater en de konijn, waardoor hij even grommend mompelde tegen zichzelf. Geweldig, hier zouden ze dus niet veel meer kunnen vangen.
Shadefeather keek om zich heen toen hij het konijn begraven had. Hij rook nog meer konijn, al waren de meeste natuurlijk weggevlucht. Dat had hij altijd, maar ach, er waren nog genoeg andere plekken met konijnen. Hij begon achter een best sterke geur van een konijn te lopen, misschien was ie nog ergens in de buurt. Opeens rook de zwarte kater een andere geur, kat. Hij herkende al snel Windclan. Hij had wel zijn in een kletspraatje en hij moest toch wel wachten voordat de konijnen weer terug waren. Dus trippelde de zwarte kater de geur achterna totdat hij een witte kater zag. Hij herkende Thistlethorn. Hij had nog nooit met de kater gesproken maar hij wist de naam wel, blijkbaar. Tenminste, hij hoopte dat hij het goed had. 'Hallo!' begroette hij de witte kater vrolijk.
De zwarte kater begroef het konijntje, waarna de kater hem op leek te merken en naar hem kwam. Oh nee. Het was zo'n kat die graag praatte met anderen. 'Hallo!' begroette de kater hem vrolijk, waardoor hij even zuchtte. Shadefeather was dus echt een kat die hij niet zo snel zou mogen. "Goedendag." sprak hij tegen de zwarte kater, al was dat niet echt gemeend. Niet dat dat echt hoorbaar was, maar hij bedoelde het ook niet goed diep van binnen. Hij was niet zo van de gesprekken voeren. Hij reageerde op anderen, maar andersom niet zo vaak eigenlijk.
Hij hoorde de witte kater zuchtte maar hij schonk er geen aandacht aan. 'Goedendag,' sprak Thistlethorn. Shade wachtte even tot hij nog iets zou zeggen maar het bleef stil. Een kat van weinig woorden, ging het door Shade's gedachte. Ach ja, dat kan. 'Hoe gaat het?' vroeg hij vrolijk. Het kon nooit kwaad om een gesprekje to voeren en ook al zei de kater naast hem niet veel, je kon nog steeds een gesprek hebben.
Er viel een stilte tussen hen twee, wat Thistle eigenlijk totaal niet erg vond. Hij was niet een kater die veel sprak, wat ook niet hoefde van zijn kant af. Stilte was iets beters, dat betekende dat hij niet hoefde te praten. Als er niet gepraat werd kon hij tenminste goed nadenken. 'Hoe gaat het?' maar helaas, de stilte bleef niet. In plaats daarvan was het vrolijk gevraagd. "Perfect, ik had het me niet beter kunnen voorstellen!" klonk er, duidelijk sarcastisch. Hij wilde dit allemaal niet. Die kater was irritant, van zijn kant af. Het zou beter zijn als de kater weg was, maar aan de kater te zien was dat iets wat niet snel zou gebeuren.
'Perfect, ik had het me niet beter kunnen voorstellen,' antwoordde de witte kater. Shade hoorde de duidelijke sarcasme in de stem. Hij keek onderzoekend naar de kater, hopend iets te vinden wat Thistle zo maakte. Maar misschien was hij dat wel. Je had soms van die karakters, dacht Shadefeather. Niet dat dat erg was, dat mocht allemaal natuurlijk. Maar Shade had er altijd iets meer moeite mee. Hij vond dat een beetje vrolijkheid nooit kwaad kon, hoe humeurig je ook was. Toch kon hij het niet laten, hij moest het weten. Misschien kon hij nog wel helpen ook. 'Is er wat?' vroeg hij oprecht nieuwsgierig.
Onderwerp: Work 
wo 8 jun 2016 - 22:31
