Suffer the pain of discipline [TRAINING 1 CRASHPAW]

Crashpaw had voor één keer in haar leven de raad opgevolgd van een kat en was inderdaad al haar plekje in de Den gaan claimen. Ze had echter geen idee gehad waar Crosspaw sliep en toen Crosspaw in de Den kwam, merkte ze pas dat ze een paar meter van hem af lag. Ze lag tussen een kater met lichtgroene ogen en een poes die erg mompelde in haar slaap in. Het was dan ook het mompelen, de nieuwe omgeving en het feit dat ze alles kon horen dat haar wakker had gehouden. En oké, ze gaf het toe, de opwinding voor haar eerste training speelde er ook wel in mee. Schijnbaar had ze een mentor gekregen die geen slecht humeur had en zelfs wat speels had gereageerd wat Crashpaw deed twijfelen aan de discipline waarmee ze getraind zou worden. Zou het een mentor zijn dat uren en uren trainingen verspilde aan wat rondhangen in het territory of zou het een mentor zijn die meteen to the point kwam? Ze had geen idee en het was een beetje vervelend dat ze niet wist wat ze kon verwachten. Tegen dat het ochtend werd gaf ze het op en begon haar pels te verzorgen. Aangezien ze niet bepaald een lange vacht had duurde het niet lang voordat het plat en netjes lag. De poes stond op, rekte zich uit en begaf zich vervolgens uit haar Den. Ze zag een poes door het kamp lopen en zag aan de bouw dat het Slatebreath was. Ze was dus op tijd. Het boeide haar werkelijk niet dat ze aan een uur gebonden was, maar het beste was om voor de eerste training toch wel op tijd te komen. De Apprentice trippelde naar de oudere poes toe en ging voor haar zitten. ‘Waar gaan we mee beginnen?’ vroeg ze direct. ‘Met vechttrainingen?’ Daar was ze het beste geïnteresseerd in: sterker worden. ‘Goedemorgen,’ voegde ze er nog laat aan toe. Er was geen glimlach om haar lippen te zien, alleen een felle fonkeling in haar ogen.

Echt waar, ze hoopte gewoon echt dat ze niet een hele tour door de territory gingen doen en dan pas aan de vechttrainingen gingen beginnen. Het boeide haar niet hoe hun ook zo geweldige territory er uitzag. De territory kennen was enkel belangrijk als er iets gebeurde waardoor je als Warrior aanwezig moest zijn om je Clan te verdedigen. Aangezien Crashpaw daar nauwelijks in geïnteresseerd was, was de keuze dus vrij snel voor haar gemaakt. Het boeide haar niet of haar Clan ooit op een dag overvallen zou worden en ze gedomineerd zouden worden door één van de andere Clans, als zij maar sterk genoeg was geworden om zichzelf te verdedigen. Waarom haar energie steken in anderen helpen als ze zichzelf vooruit kon helpen? Ze gaf een kort knikje op het antwoord van de poes. Het klonk in elk geval goed genoeg. De snelle tour hoefde niet al te lang te duren en zij was wel zo slim om geen vragen te gaan stellen over hoe dit of hoe dat zat. Dan zouden ze alleen maar opgehouden worden omdat Slatebreath zich waarschijnlijk genoodzaakt voelde om overal een antwoord op te geven. Crashpaw deed haar uiterste best om te voorkomen dat ze met haar ogen ging rollen toen ze de woorden ‘nobele Warrior van WindClan’ hoorde. Ze moest eens weten. ‘Ik hoop dat ik dat op één dag ook word,’ zei ze zo oprecht mogelijk, maar ze wendde haar blik af zodat Slatebreath niet merkte hoe erg ze wel niet loog. Ze boog zich over haar prooi en maskeerde daarmee perfect haar haat tegenover haar Clan. Ze nam een paar happen van de muis en concentreerde zich niet eens op de sappige, lekkere smaak. Nee, ze was enkel bezig met haar aankomende vechttraining. ‘Als we ons voltijds bezighouden met de vechttraining hoe veel tijd houden we dan ongeveer nog over voor het jagen?’ Want ze moest toegeven: met vechten alleen ging ze er niet komen. Maar als ze het slim speelde en ze zou verschillende tactieken van andere katten leren dan zou ze dat vechten in no time onder controle hebben. Slatebreath hoefde natuurlijk van niks te weten en enkel te observeren als ze met nieuwe vechttechnieken aan kwam zetten. Een grijns verscheen om haar lippen bij het idee dat ze beter zou zijn dan Crosspaw. ‘Ik ben klaar,’ zei ze terwijl ze de prooi wegschoof. ‘Kunnen we gaan?’