Bad day [Redpaw]

De rosse tabby rilde en kromp even zacht ineen toen ze het geluid van donder hoorde. Brr. Ze had geen zin om midden in een onweer vast te zitten; de bomen zouden de regen niet te veel tegenhouden, en ze was bang om door de bliksem geraakt te worden. Redpaw versnelde haar pas zodat ze sneller bij het camp zou zijn. Opeens hoorde ze iemand naast haar, die haar ook meteen begroette. Het was de andere Redpaw van haar clan, al was hij wel een kater. "H-hallo.", antwoordde ze zachtjes, nerveus zoals elke keer dat ze met iemand sprak die ze niet goed kende - of nu ja, iedereen eigenlijk.

De kleine poes schudde haar kopje op zijn vraag, lichtjes blozend onder haar rosse vacht. Ze was ook zo verschietachtig, ze wou niet dat hij dacht dat ze nog zou schrikken van een muisje die naar eten zat te zoeken in een struik.. Al was dat natuurlijk wel zo. De lucht rommelde opnieuw en Redpaw richtte haar amberen oogjes op de lucht, ineenkrimpend. Ze wou eigenlijk terug naar het camp, maar dat leek zo ver en ze wou niet in de openlucht zijn met dit weer.. daarbij was Redpaw bij haar, en hij kon haar vast wel wat kalmeren als ze een paniekaanval kreeg, toch? "L-laten w-we hi-hier schui-schuilen..", antwoordde de apprentice zachtjes, proberend om niet te veel te bibberen. Hij zou echt denken dat ze een lafaard was, wat ze niet wou. Ze wou dat ze geaccepteerd werd zoals ze was, en niet zoals ze zou moeten zijn; moedig, sterk en dapper.

De rosse poes knikte lichtjes en slikte, bang. Het donderde nog steeds af en toe, en bij elke donderslag en bij elke lichtflits kromp de angstige kattin ineen. Ze hield niet van onweer, ze haatte het. Ze wou gewoon dat het stopte.. Redpaw kroop onder de struik, haar kleine lichaampje zoveel mogelijk ineengedoken. Onder de struik was het wel droog, maar er was niet zo veel plaats - de twee apprentices zouden vlak naast elkaar moeten zitten, hun vachten tegen elkaar gedrukt. Hopelijk vond de kater dat niet erg.. Als het aan Redpaw lag, had ze er niet zo'n groot probleem mee. Het gevoel van een andere vacht tegen de hare, de regelmatige ademhaling van een andere kat, gaf haar iets om op te concentreren, zodat ze niet in een paniekaanval zou belanden. Want ze voelde er al een opkomen, ze wist het zeker. Redpaw rilde oncontroleerbaar en probeerde het te stoppen door diep in te ademen en de lucht langzaam weer los te laten, maar het was moeilijk. Zeker als ze om de zoveel tijd weer opgeschrikt werd door een lichtflits gevolgd door een donderslag.