Everything is stupid.

Ongeduldig zwiepte de kater met zijn staart. Hij wist niet wat het was de laatste tijd, maar hij leek soms echt nergens zin in te hebben. Hij zat gewoon niet lekker in zijn vel. Hij irriteerde zich aan elk geluid, aan elk gemiauw. De grond was te nat, of was te droog. Het was te warm.. of te koud. En dat terwijl Nightthorn gewoonlijks weinig tegen de kou had. Het was gewoon hopeloos. Hij was hopeloos. Dit clanleven was hopeloos.. Al het leven was hopeloos. Zelfs als je stierf had je geen rust. Dan had je nog je leven in Starclan. Pfft. De kater liep maar wat rondjes door het kamp. Wat had hij anders te doen? Met grote tegenzin had hij al gejaagd. Meestal vond hij het leuk om de kleine wezens, zoals muizen, te doden. Hij vond het leuk om zo'n dier dat zijn hele leven probeert om niet opgegeten te worden, dan toch te pakken te krijgen. Het diertje laten weten dat het voorbij was... en het te doden. En toch had zelfs jagen hem vandaag te weinig vrolijkheid geboden. Hij had zijn concentratie niet op de jacht kunnen houden en zijn jacht was kort geweest. Hij gaf dan ook toe dat zijn vangst niet groot was, maar hij had zelf ook nog niks genomen. Al was dat niet om de reden dat hij zelf amper had gejaagd.. Hij had gewoon geen honger. De prooi smaakte als kraaienvoer. Nee, erger dan dat. Het leek net alsof hij stenen daar binnenwerkte. Ze vielen zwaar op zijn maag en lekker vond hij het op een of andere manier niet. Gosh.. Wanneer was dit gevoel eens over.. Hij hoopte snel, want als zelfs stiekeme uitstapjes naar het Rogue Territorium en het doden van kleine onschuldige wezentjes hem niet meer konden opvrolijken.. Dan zou het weinig worden. Wie weet kwam het door het lichte slaapgebrek dat hij had gekregen. Hij sliep in de nacht weinig. Op een of andere manier vond dat muizenbrein van hem dat de nacht een perfecte tijd was om wakker te blijven en te bepalen of hij in de clan bleef, of toch maar een Rogue werd. Of wie weet kon hij Bloodclan overhalen hem op te nemen. Hij wist het niet, en zijn slaap werd er niet beter op. En toch leek hij maar geen rust te vinden... Hij wist het niet meer, en hoopte dat het maar gauw beter mag worden...

- Thornfang