Following your lead! (Tigergaze)

IN HET KAMP

Langzaam opende de jonge kattin haar ogen. Ze lag in het welbekende nest van haar, in de buurt lagen nog wat enkele Apprentices die ze niet allemaal bij naam kende, maar wel bij gezicht. Ze was inmiddels al een maan of 10, ze naderde het einde van haar Apprenticeschap snel en daarmee nam de druk die op haar schouders rustte ook toe. Ondanks dat ze jong was en tamelijk zorgeloos wist ze dat er nog genoeg problemen waren die aangepakt moesten worden. Zoals die van die dag, halverwege de dag, rond zonhoog had ze met een iets oudere kat afgesproken, Tigergaze. Ze had het nooit geloofd als iemand haar enkele manen misschien zelfs dagen geleden had gezegd dat de kater en zij op een betere poot verder zouden leven. Ze hadden daar nu al een goed begin in gemaakt, hij zou haar proberen te helpen over haar angsten, die tijdens gevechten opspeelden te overwinnen. Ze schudde met een laatste tevreden gedachte haar hoofd waarna ze haar poten even strekte en zich slaperig uitrekte. Ze had nog enkele uren totdat ze op hem zou wachten. Genoeg tijd om nog even snel het kamp uit te gaan en te kijken of er enkele prooidieren waren die zo vroeg in de ochtend actief rondscharrelden. Met een tevreden en speels blik in haar ogen sprong de jonge kattin in actie. Ze had nu nog een lege maag, maar nadat ze voor de clan gejaagd had zou ze vast en zeker nog wat kunnen eten. De eeuwige wind bereikte haar haren zelfs in het kamp, waardoor ze zachtjes in de wind mee wapperden, ze had lange haren voor een Windclanner. Al had ze nooit enige twijfel gehoord of opgemerkt over haar afkomst. Zolang ze trouw was, de Warrior Code goed onthield en zich niet te dicht bij de grenzen waagde zou ze waarschijnlijk zo goed als veilig zijn.

Dus begon de jonge kattin vluchtig aan haar korte jacht. Haar poten sloegen ritmisch op de grond, al zorgde ze er wel voor dat ze niet te veel ritselde. Hierdoor zou ze anders de mogelijke hapjes laten schrikken. Een geschrokken vogel en ze mocht naar de andere kant van het territorium, omdat ze dan waarschijnlijk toch geen prooi meer kon vinden. Ze keek nieuwsgierig om zich heen voordat ze zich in een liet zakken en een vogeltje in de buurt met blauwe ogen aanstaarde, het was een roodborstje. Een beetje verdwaald waarschijnlijk, maar dat maakte niet uit. Ze sloop langzaam maar zeker dichterbij, het geduld nemende die ze bezat. De tijd zou uitmaken of ze alles goed had ingeschat. Langzaam kwam ze naderbij voordat ze met een flitsende beweging, die bekend was onder de katten van Windclan, een einde maakte aan het leven van het dier. Stilletjes bedankte ze Starclan voor het eten waarna ze nog even om haar heen keek. Er waren niet veel andere verse sporen die ze kon volgen en het was nog wel een eindje lopen richting het kamp, dus besloot ze maar terug te gaan.

Met de vogel in haar mond begon ze vlug en soepeltjes te rennen. Haar uithoudingsvermogen was tamelijk goed waardoor ze geen probleem had om over de vlaktes heen te snellen. Na een relatief korte periode, want ze ging nogal snel kwam ze bijna het kamp ingestoven. Ze slipte iets, doordat ze zo snel afremde en liep toen op haar gemakje naar de prooistapel toe. Daar legde ze het roodborstje op neer om daarna rond te kijken. Ze had niet echt veel binnen gebracht, ze twijfelde dan ook even of ze wel wat zou eten. Dus besloot ze maar op Tigergaze te wachten en hem om raad te vragen. Immers was hij nu technisch gezien een rang hoger dan haar, ook al scheelden ze niet super veel in leeftijd. Met een zucht nam ze plaats in het waterige zonnetje, waarna ze haar vacht een grondige poetsbeurt gaf, al wachtende op de bengaalse kater.

De kater zat in een donker hoekje van het kamp. Natuurlijk had hij ervoor kunnen kiezen om in het warme zonnetje te gaan zitten, maar hij genoot van de koelte uit de schaduwen. Als hij niet zo'n grote hekel had gehad aan de katten van ShadowClan, had hij kunnen zeggen dat hij liever in hun territorium zou leven dan in dat van WindClan. Misschien was hij wel gewoon in de verkeerde clan geboren, toch zou hij voor geen stapel met verse prooi overlopen naar die modderzieltjes. Met hun achterbakse leider die het toestond dat ze gebied van een op dat moment zwakkere clan afpakten. Tigergaze was niet van plan om ook maar iets heel te laten van zo'n beest als hij er eentje tegenkwam. Een bekende gestalte trok zijn aandacht weg van al deze duivelse gedachtes en hij liet zijn goudkleurige ogen op haar gericht. Langzaam stond hij op en liep met lichte tegenzin naar de zonnige kant van het kamp. "Genieten van het zonnetje, zie ik?" merkte hij iet wat zuurtjes op, al was het duidelijk dat dit een poging was van de grote kater om aardig te doen.

IN HET KAMP

"Genieten van het zonnetje, zie ik?" Merkte een bekende donkere stem ietwat zuurtjes op, nadat een bekende gestalte naar haar toe was gekomen. Nu gedroeg hij zich op dit moment niet donker dus was zijn stem misschien beter omschreven als zwaar. Langzaam keek de gemoedelijke kattin op, haar heldere blauwe ogen richtte ze op die van hem. De kater leek duidelijk zijn best te doen op vriendelijk over te komen, al was het wel duidelijk voor haar dat hij nog steeds wat uit zijn humeur was. "Hmm," murmelde de gestreepte kattin vanuit de diepte van haar keel, waardoor het een lage toon was. Een nadenkende blik lag in haar vriendelijke en sprekende ogen. In de verte van haar diepe ogen was angst een bekende emotie. Toch zo die diepte vele katten waarschijnlijk niet opvallen alleen al door het feit dat ze hen nooit te lang aan keek en vooral haar rustige en vriendelijke blik aan de oppervlakte duidelijk sprak. "Valt mee denk ik, het is snel té warm met een lange vacht. Maar deze plek viel wel op, niet waar?" Murmelde de kattin uiteindelijk als antwoord, een vaag grijnsje stond op haar snoet voordat ze zich langzaam uitrekte. Haar korte poetsbeurt was door de korte maar niet ongewilde onderbreking, onderbroken. Haar oortjes wiebelde ze even voordat ze met haar sierlijke kop schudde. "Het territorium is nog redelijk in schaduw gehuld," glimlachte ze tevreden. Tijdens het jagen had ze niet in de brandende zon hoeven te rennen, dit was altijd prettig voor de jonge kattin. Zo raakte ze niet snel over verhit. "Zullen we?" Vroeg ze met een luchtige toon, nu was ze natuurlijk wel gespannen immers was een gegronde en oude angst niet zomaar opgelost.