Let's try [Open voor andere kittens]

Ravenkit hield zijn broertje in de gaten, wachtend op het perfecte moment om iets bij hem uit te halen. Het zwarte katertje was niet echt het type om te spelen, maar plagen zag hij niets kwaads in. Zolang andere kittens en zelfs oudere katten maar in hem zagen dat hij een echte warrior was. Maar dit kon geen kwaad. Hij zag hoe Peregrinekit naar het water toe liep die de grens met het kamp vormde. Riverclan kamp bestond uit een eilandje en er waren stukken ondiep water en dieper water. Voor de jonge apprentices en oude kittens was het sowieso nog relatief diep. Hij sloop dichterbij, van plan zijn broertje in het water te duwen. Maar hij probeerde zich niet te laten merken. Oudere apprentices had hij zien sluipen, dus had hij zijn best gedaan het zo goed mogelijk over te nemen, dit was echter nog een hele klus. Zeker omdat Peregrinekit hem door had en hij nu oog in oog stond met hem. "Boe!" Klonk zijn stem, waarna hij uit haalde met zijn poten in de hoop Peregrinekit zo het water in te duwen.

Ravenkit moest hard lachen toen het hem lukte om Peregrinekit het water in te duwen. Voor zijn nest genoot het water in viel, liet hij nog een luide schreeuw horen en toen zat hij in het water. Toen het kopje van Peregrinekit onderwater verdween stapte Ravenkit dichter naar het water toe en keek er in. Hij had zijn broertje nu toch niet in gevaar gebracht, hoopte hij? Gelukkig trappelde Peregrinekit weer naar boven en kwam hij tevoorschijn. Nu lachte Ravenkit weer, want er was niks aan de hand. "Dat was niet leuk," klonk de geïrriteerde stem van Peregrinekit. Ravenkit trok met zijn oortjes. "Kan je niet tegen een grapje?" Vroeg hij opmerkend. Het zilveren katertje klom terug op de kant en schudde zijn vacht uit, waardoor hij nu ook nat werd. Vervolgens stootte Peregrinekit nog eens tegen hem aan. Ravenkit, een tikkeltje groter dan zijn broertje, sloeg zijn pootjes om hem heen in een poging hem mee het water in te trekken. Even in het water gaan vond het zwarte katertje namelijk niet zo erg.

Ravenkit probeerde Peregrinekit weer het water in te krijgen, maar in plaats daarvan voelde hij hoe nagels zijn poten die om Peregrinekit heen waren geslagen doorboorden. Niet diep, maar lichtjes. Het begon echter wel te bloeden. "Auw!" Piepte hij verontwaardigd en hij liet zijn broertje met een ruk los waarna hij naar achteren stapte, zijn oren in zijn nek vouwden en hem boos aankeek. "Waar slaat dat op, Foxdung!" Blies hij zijn sibling toe terwijl hij boos met zijn zwarte staart zwiepte die opgezet was. Dat pikte hij niet. Ravenkit wou alleen maar spelen met hem en dan doet Peregrinekit dat, in plaats van dat hij duidelijk is in wat hij wilt. Dat was een probleem bij Ravenkit, dingen moesten tegen hem gezegd worden voor hij doorhad wat hij met een ander deed. Of hij de ander blij maakte, al was dat het makkelijks, want dat werd al snel beantwoord met gelach. Of dat wanneer hij de ander verdrietig of boos maakte, dat had hij minder snel door. Bij verdriet dan wat sneller, omdat daar tranen bij kwamen. Maar wanneer hij iemand kwetste, irriteerde of boos maakte had hij niet snel door.

Toen Peregrinekit diezelfde houding als Ravenkit aannam, maakte Ravenkit zich nog net iets groter. Hij liet niet over zich heen lopen, nooit niet. Peregrinekit liet hem weten dat hij niet meer in het water had gewild en Ravenkit zwaaide daarop een keer heftig met zijn staart. "Dat had je ook gewoon kunnen zeggen!" Snauwde hij. Maar Peregrinekit zei dat al gezegd te hebben. "Dat is niet waar!" Reageerde hij boos. "Dat had je niet gezegd!" Vervolgde hij nog net zo boos. Zijn zwarte vachtje op zijn voorpoten glinsterde in de zon van het beetje bloed dat uit de kleine wondjes gesijpeld waren. "Zeg het voortaan gewoon duidelijk, oké?" Bromde hij. "Clangenoten vechten niet met elkaar," vervolgde hij. Ravenkit was een kitten die enorm naar de warrior code en het warrior leven streefde. Hij wou de béste warrior worden, dus ook met alle manieren en dingen die er bij kwamen kijken, zoals de warrior code. "Nu kan ik dankzij jou langs Fairfaith gaan," bromde hij, en keek naar de kleine wondjes op zijn pootjes.

Chivypaw waste haar snuit in een plas water. Muizengal stonk. Ze wreef er met haar poten over omdat ze zo dom was geweest het af de tak te laten druipen, recht in haar neus. Jakkie! De lucht uit haar neus maakte belletjes in het water. Het zag er grappig uit. Aan een andere plas, degene waarin ze had leren zwemmen, klonk er een heel kabaal. Ze keek op. Waterdruppeltjes gleden van haar zilveren snuit. Haar licht blauwe ogen verdonkerden toen ze zag wat er gebeurde. Peer? Ze snelde er heen, maar ze waren al uit elkaar. Had ze dat goed gezien? "Clangenoten vechten niet met elkaar," bromde zijn minst geliefde broertje. Chivypaw voelde woede opborrelen. Sowieso dat hij was begonnen. "Nu kan ik dankzij jou langs Fairfaith gaan." Ze ging wat trager lopen om de situatie te bekijken. Tot haar grote verbazing had Peer niks. Huh? Ze maakte zich wat groter. Haar broertjes moesten nu maar luisteren naar haar. Met grote en nog wat klungelige passen wandelde ze naar het tweetal. "Wat is hier gebeurd?"

Ongelooflijk! Nu kwam zijn zus, die nu al apprentice was, er ook al bij. Zeker doen alsof zij volwassen en de beste is. Vreselijk! "Wat is hier gebeurd?" En zoals verwacht reageerde Peregrinekit als eerste. "Je verteld het hele verhaal niet, Peregrinekit," merkte hij droogjes op. "Wat ben jij een schijnheilige kitten," vervolgde hij. "En zus, je hoeft niet voor mama te gaan spelen hoor, dat jij nu al apprentice bent, houd niet in dat je beter bent dan ons," vervolgde hij. "Ik ga wat nuttigs doen," en toen draaide Ravenkit zich om en begon met weg lopen bij de anderen. Want hier had hij totaal geen zin in. Stomme Peregrinekit, stomme Chivypaw. Peregrinekit moest maar wachten tot hij begonnen was met trainen, al oefende hij nu al veel. Hij zou hem wel eens goed terug pakken, als een warrior.

Chivypaw keek fronsend naar Peregrinekit. Fairfaith had haar geleerd om geen kant te kiezen. Ze wilde net haar mond open doen om het weer goed te maken toen Ravenkit echt super lullig ging doen. Haar blik werd kwader. Peer zat tegen haar gedrukt. "Ik speel niet voor mama ik wilde het alleen maar goed maken!" Ze schudde zich nijdig uit. "JIJ DENKT DAT JE DE BESTE BENT, MAAR JE BENT NOG KITTENACHTIGER DAN EEN ONGEBOREN KITTEN!" Dat laatste gilde ze bijna. Kwaad en enorm pissed rende ze naar haar den. Iedereen kon de pot op.

Topic uit~