Looking for my mentor..

Onderwerp: Looking for my mentor.. wo 3 aug 2011 - 21:45

Met schuwe pasjes liep hij vooruit. De Zandkuil was een plaats waar hij allang niet meer was geweest.
Een kil windbriesje streek doorheen zijn rode vacht en liet hem over zijn hele lijf rillen. Zijn poten leken te tintelen bij iedere stap die hij zette.
Hoewel hij het hier goed kende, snoof hij voor de zekerheid de geuren op die in zijn buurt kwamen. Hier zou hij moeten trainen iedere dag, hier zou hij moeten leren hoe hij moest vechten of sluipen. Maar dat liep anders sinds de laatste keer dat hij getraint had samen met zijn mentor Dewstream. Hij had steevast zijn mond gehouden, maar hij wist ook wel dat ze niet meer dezelfde was sinds ze het lijk van een warrior gevonden hadden. Of het daar ook aan lag wist hij niet, maar het zou hem alleszinds niet verbazen.
Zijn ambere, groenige ogen vergrootten zich toen hij staarde naar de zon die langzaam langs de kruinen van de bomen wegzonk. Bij het zien van de prachtige horizon slaakte hij een zucht. Kon hij nu maar al warrior worden, glipte het in zijn hoofd. Maar hij wist dat dat niet kon omdat hij zijn training nog niet had vervolledigt, en dat dat nog een tijdje zou duren eer hij die klaar had.
Opeens hoorde hij geritsel tussen de struiken achter hem. Hoopvol trok hij zijn neus op en zwiepte hij met zijn lange staart. Zou zijn mentor hem eindelijk terug opzoeken?

[& Dewstream (later evt anderen)]

Steelheart | Lionpaw | Poisonrose

My Drawings =3
Best song ever.

Ze had het een tijd niet aangedurfd om naar de Zandkuil gegaan, omdat alles haar deed denken aan die ene training, die de ervaring voor haar totaal veranderd had. Misschien stelde ze zich aan, misschien was het een onderdeel van de depressie die boven haar kop hing; ze zou het zelf nooit met een onbevooroordeelde blik kunnen bekijken. Maar vandaag had ze besloten dat ze haar slechte gedrag maar eens moest rechtvaardigen; het was onacceptabel dat ze een hele tijd niet getraind had, wat erg was voor Lionpaw. Hij zou ermee zitten, met wat zij had gedaan. Hij zou de wonden ervan dragen. Alles voelde tegenwoordig alsof het haar schuld was. Dewstream verdronk bijna in zelfmedelijden, wat groter werd omdat ze geen medelijden met zichzelf wilde hebben. Het ging steeds slechter met haar, maar ze was vastbesloten op zoek gegaan naar Lionpaw vandaag. Hij zou bij de Zandkuil zijn, dat had ze gehoord. Met haar oren wat naar beneden was ze ernaartoe gelopen, voorzichtig maar toch van plan het goed te maken. Opluchting overviel haar toen ze eindelijk zijn geur rook. '..Lionpaw?' riep ze voorzichtig, proberend minder breekbaar te zijn dan anders. Ze moest laten zien wat ze kon, al had dat weinig zin. 'Heb je zin om te trainen?'

So cute!:

Onderwerp: Re: Looking for my mentor.. vr 5 aug 2011 - 1:29

Schuw kwam zijn mentor aangelopen. Opgelucht snoof hij haar vertrouwde geur op die zijn kant op rende. Het zou hem niet verbazen als ze niet wist hoe diep het zat. Een krop vulde zijn keel terwijl hij het niet kon helpen dat zijn ogen vochtig werden.
"Dewstream? Ben jij dat?" vroeg hij. Bedroeft wendde hij zijn blik af. Hij wilde haar kant niet meer opkijken. Hij wilde zelfs niet horen hoe ze zijn naam riep. Tergend traag keek hij Dewstreams kant weer op, zijn oren rechtop gespitst en zijn staart zwiepend over het zand. Hij wist zijn gevoelens niet goed te uiten, dus zei hij niks en staarde haar maar gewoon aan. Maar het deed hem pijn om te zien wat er uiteindelijk van zijn mentor geworden was, en wat ze niet wist - of niet wou beseffen - was dat hij meer om haar gaf dan dat ze had kunnen denken. Soms droomde hij 's nachts in de apprentices den over haar, of zag hij haar lopen over de rotsen aan de clangrenzen of op een ochtendpatrouille. En hij wist best wat er was. Geruchten verspreidden zich in de clan als een lopend vuurtje dat Dewstream in een depressie was geraakt. Sommigen leefden met haar mee, anderen lieten haar aan haar lot over en vonden haar maar eng. Waarom wist hij allemaal niet, maar hij was er echt niet goed van. Het kwam allemaal zo ineens, en dat had hij natuurlijk weer. Maar kon hij het helpen? Hij wenste gewoon vurig dat ze de oude Dewstream terug werd, want zoals ze nu tegen iedereen deed herkende hij haar niet meer.
"Heb je zin om te trainen?" vroeg ze hem toen ze wat dichterbij kwam. Even meende hij te horen dat het hoopvol klonk.
Hij slaakte een diepe zucht en keek haar recht in haar ambere ogen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar hij raakte verstrikt in zijn woorden en er kwam geen geluid uit. Moest hij er iets van zeggen of het laten begaan en doen alsof er niks aan de hand was? Moest hij haar ook de rug toekeren of moest hij haar blijven steunen?
"Ik herken je niet meer, Dewstream," fluisterde hij. Zijn ogen waren dof van verdriet. Zij was de enige die hij nog had, maar nu had hij niemand meer.

Steelheart | Lionpaw | Poisonrose

My Drawings =3
Best song ever.

Langzaam, tergend langzaam keek Lionpaw om. Dewstream slikte wat weg; ze was bang geweest dat hij haar niet meer wilde zien, dat hij tegen haar uit zou vallen. Nou ja, dat kon natuurlijk nog komen, maar het zag er niet zo uit. Ze had natuurlijk wel aan hem gedacht, maar ze had het niet aangedurfd. Ze had zijn teleurgestelde blik niet kunnen verdragen. Nu ook niet, maar veel erger kon het niet worden. Honeyfeather wilde haar niet meer zien.. Wat maakte het dan ook nog uit? Er kwam een dag dat ze in het ravijn zou springen. Even leek het of hij wat ging zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Dewstream voelde een vuist om haar hart klemmen, werd bang dat hij weg zou rennen en haar achter zou laten, net als iedereen. Ze had de fluisteringen gehoord; ze was depressief, ze was gek, blijf maar bij haar uit de buurt.. Zijn woorden drongen laat tot haar door. Ik ken je niet meer.. Oppervlakkig huiverde ze. 'Lionpaw..' zei ze zachtjes. De pijn in zijn ogen raakte haar; waarom keek hij zo? 'Is er iets? Waarom ben je zo verdrietig?' Het kwam niet in haar op dat het om haar kon gaan. Haar wereld was zo vervormd dat ze de hele tijd zo met zichzelf bezig was dat ze er niet meer aan dacht dat anderen om haar konden geven. 'Het spijt me dat ik je zolang heb laten zitten..'

So cute!: