Running through the woods.

Thornfang keek toe hoe één van de apprentices nadeed hoe hij de aanval voordeed. De kater zwiepte met zijn staart toen hij zag dat de apprentice het voor een derde keer fout deed, maar in plaats van kwaad te worden sprong hij weer terug naast de apprentice en deed het nog een keer voor. ‘Probeer je poten iets meer uit elkaar te houden. Dan moet het vast wel lukken,’ adviseerde de apprentice. Het was niet ongebruikelijk dat jongere mentors zijn hulp vroegen met hun apprentices en als Thornfang niks te doen had deed hij het graag een keertje extra voor zodat ze weer verder konden met hun training. De apprentice hield zijn poten deze keer inderdaad wat verder uit elkaar en tevreden zijnde keek Thornfang toe hoe de apprentice het nu wel juist deed. De mentor van de apprentice, welke aandachtig had staan toekijken, knikte hem dankbaar toe en zei dat hij het nu wel begreep. Thornfang liet zijn staartpunt even rusten op de schouder van de tom en liep toen verder door het territory. Hij wilde nog wat jagen voordat hij terug naar het camp zou keren. De kater draaide zijn kopje om en wilde verder wandelen, maar zijn aandacht werd getrokken door het geluid van poten die snel over de bosgrond bewogen. Hij opende zijn bek om de bosgeuren in te drinken en rook niet veel later de geur van Runningpaw. De tom rende echt ontzettend snel in zijn richting en Thornfang kon nog maar net een stapje opzij doen om niet omver gelopen te worden. Had iets Runningpaw bang gemaakt? Hij dronk de geuren opnieuw in, maar rook niet echt iets alarmerends. Hij onderdrukte een zucht en draaide zich om waarna hij besloot om Runningpaw te volgen. ‘Hé!’ riep hij de kater achterna. ‘Wie loopt er nu bijna een Senior Warrior omver zonder zich te verontschuldigen? Dadelijk laat Innerstar je geen warrior meer worden, hoor!’ Er klonk een hint van amuse in zijn stem toen hij de kater inhaalde. Natuurlijk meende hij er geen woord van.

+ Eerste post voor Runningpaw