Finally you're mine

Crowfur wist nog toen hij zijn final assesment moest doen. Dat was nog drie moons voor hij vader werd van Leopardkit. Zijn mentor had hem een paar moons eerder gewaarschuwd dat hij achterop ging raken als hij zo slecht zijn best deed. Dat had hem wel even wakker geschud en de RiverClan she-cat had begrip getoond. Hun ontmoetingen gingen van elke dag naar drie keer in de week zodat Crowfur de rest van de dagen gewoon mee kon doen met zijn training. Zowel zijn denmates als zijn mentor hadden nooit opgemerkt wat hij deed en zijn mentor had gedacht dat het een fase was geweest. Toen hij de duidelijke verbetering van Crowfur had opgemerkt, had hij de tom dan toch samen met diegenen die ook in aanmerking kwamen om warrior te worden zijn final assesment laten doen. Deze had hij gelukkig niet verprutst en diezelfde avond was hij nog warrior geworden. Nu was het wachten tot Everstar hem een apprentice zou geven. Hij was nu al vijf moons warrior en had nog altijd geen apprentice, maar daar zat hij niet zo mee. Hij wist dat Everstar en de rest niks in de gaten hadden van zijn nachten die hij gespendeerd had met de RiverClan she-cat en dat ze hem op een dag heus wel een apprentice zou geven. ‘Nee, maar je kunt het wel zelf een beetje mee bepalen,’ sprak hij tegen de tom. ‘Als je heel goed je best doet, merken ze dat heus wel op en gaan ze sneller geneigd zijn om je je final assesment uit te laten voeren dan als je de hele tijd de luie kat uithangt.’ Maar dat zou Pantherpaw ook wel uitgevonden hebben. De tom zou in elk geval een prima warrior maken naar Crowfur’s idee. Als hij bij zijn mentor zo oplette zoals hij bij Crowfur had gedaan dan zag hij wel veel potentie in hem. ‘De warriors’ den is de meest rumoerige den omdat elke warrior, jong en oud, bij elkaar ligt. In het begin kan dat vervelend slapen zijn, maar uiteindelijk wen je er wel aan. Soms lig ik tijdens heel warme nachten ergens random in het territory,’ gaf hij grinnikend toe. ‘Het is heel mooi om onder StarClan te liggen en naar de Silverpelt te kijken soms.’

De herinneringen aan de nachten die hij buiten sliep als het te rumoerig was in zijn den lieten hem denken aan de nachten die hij had afgesproken met de RiverClan she-cat. Het was nog maar één of twee keer gebeurd dat ze daadwerkelijk tegen elkaar aan in slaap waren gevallen. En dan was het altijd haasten geweest om terug in zijn territory te geraken nadat hij haar geur van zich af had gewassen in the small lake. Meestal was hij zo slim om, vlak voor hij dan naar haar toe ging, al een prooi te vangen zodat hij die mee terug kon nemen. En dus geloofden ze hem meestal wel dat hij vroeg was gaan jagen, maar toen hij nog apprentice was gingen de excuusjes natuurlijk een stuk moeilijker omdat hij meer in de gaten werd gehouden. Dan vonden ze het niet prettig als hij vroeg uit het camp ging om te gaan jagen. Zijn mentor had hem toen gewaarschuwd en had hem gezegd dat als hij zich zo slecht bleef gedragen dat hij zijn kans om op tijd warrior te worden kon vergeten. Dat had Crowfur wel wakker gemaakt en hem weer terug aan het werk gezet. En een paar moons later had hij opeens Leopardkit gekregen om zich druk over te maken. Het was grappig hoe sommige dingen konden lopen. Hij durfde te wedden dat zijn karakter er heel anders uit had gezien als heel die relatie met de RiverClan she-cat nooit bestaan had. But then again: dan had hij Leopardkit ook niet gehad. ‘De meesten zijn wel volwassen genoeg om je met rust te laten,’ zei hij. ‘En de senior warriors liggen er ook, dus die kunnen ook orde roepen als het hun te druk wordt. Ik denk dat het dus minder rumoerig zal zijn dan in de apprentices’ den, maar soms kunnen ze er wel wat van.’ Hij grinnikte. Ach. Pantherpaw zou er maar aan moeten wennen, net zoals iedereen die net in de den kwam liggen.