Wondering what's behind

Onderwerp: Wondering what's behind ma 14 nov 2016 - 19:51

Voorzichtig stapte de rood met witte kitten de nursery uit. Ze was er al wel vaker uit geweest, maar toch was er nu wat anders. Het kwam misschien door wat er allemaal gebeurd was en wat ze allemaal verloren had. Ze kon het dan ook allemaal nog niet helemaal bevatten en toch begreep ze er genoeg van om te weten dat haar moeder en broertje niet meer terug zouden komen. Ze stond dan ook maar stil voor een moment, waarna ze haar ogen het kamp rond liet gaan tot deze rustten op de kampingang. Ze al zoveel katten er naar buiten zien gaan, maar ook naar binnen zien komen. Ze kon het dan ook niet helpen om zich al af te vragen wat er daarachter was en of het interessant zou zijn. Toch was ze niet iemand die het graag alleen uit zou gaan vinden, maar anderen vragen was ook niet iets dat ze zou willen doen en dus bleef ze op dezelfde plek, terwijl ze haar blik gericht hield op de kampingang.

[Eerste post Lightkit]

Lightkit wierp een schuin oog op de tom die aan het opscheppen was over het feit dat hij al buiten het camp was gegaan. De tom was drie moons ouder dan zijzelf en leek zichzelf heel wat te vinden. Hij leek het ook al heel wat te vinden dat hij al wel buiten het camp was geweest en zij nog niet. Lightkit snoof. De enige reden dat zij nog niet buiten het camp was gegaan was omdat haar moeder haar had gezegd dat ze daar nog niet de juiste leeftijd voor had. Maar haar moeder had haar beloofd dat ze, als ze wat ouder was, wel een keer mee mocht gaan om een kleine wandeling te maken. Lightkit keek al heel erg uit naar dit moment, maar het was gewoon ronduit vervelend als er dan iemand begon op te scheppen dat hij al buiten het camp was geweest. Lightkit weigerde dan ook om één van de kwijlende she-cats te zijn die hem direct begonnen te vragen hoe dat het daarbuiten was. Dat ontdekte ze zélf wel! En dus ging ze met opgeheven kopje in de richting van de uitgang van de nursery waar ze een andere kitten zag zitten. Ze wist toevallig dat dit Harekit was omdat ze de naam al een keertje had horen vallen. Zwijgzaam ging ze naast de kitten staan. ‘Wat een opschepper hè,’ zei ze tegen de kitten en ze wees met haar staartpunt ergens in de richting waar de tom stond. Alsof de tom hun had gehoord maakte hij zich opeens los van zijn groepje kwijlende she-cats en liep in hun richting. “Jullie durven vast niet naar buiten te gaan,” zei hij pesterig tegen Harekit en Lightkit. “Jullie zijn vast zo bang van het idee om het camp uit te gaan dat jullie huilend tegen jullie moedertjes aankruipen.” Lightkit drukte steunend haar vacht tegen die van Harekit om te laten weten dat ze hier niet alleen was en keek de she-cat aan met flitsende ogen van woede. ‘Gaan we dat zomaar pikken?’ Haar hartje klopte opgewonden. Als Harekit wraak wilde nemen op de tom konden ze naar buiten gaan!

Terwijl ze haar blik op de uitgang van het kamp had gevestigd kon ze wat commotie achter haar horen, maar echt aandacht besteedde ze er niet aan. Ze was tenslotte niet zo geïnteresseerd in het verhaal van de kater als de andere poezen leken te zijn. Dat nam echter niet weg dat ze niet nieuwsgierig was naar wat er buiten het kamp was. Ze wist echter ergens wel dat ze zou moeten wachten om naar buiten te gaan, maar ergens twijfelde ze ook. Plots hoorde ze een stem naast haar en ze draaide haar kopje snel die richting uit om een andere kitten te zien, Lightkit als ze het zich goed herinnerde. "Hij is nogal luid." Zei ze tegen de kitten toen deze over de kater begon. De opmerking van de kater die erna volgde liet haar kort naar de uitgang kijken. Haar moeder was er niet eens meer als ze echt bang zou zijn, dus er was geen enkele manier waarop ze de kater zijn woorden zou accepteren. "Laten we gaan." Zei ze dan ook zachtjes, doelend op dat ze het kamp uit zouden gaan. Dit was natuurlijk wel afhankelijk van of Lightkit ook wilde, maar daar vertrouwde ze wel op. Ze liet haar blik dan ook kort naar Lightkit gaan voor ze met haar kopje neeg in de richting van de kampuitgang.

Lightkit snoof. Luid was hij zeker. En irritant ook. Ze kon niet geloven hoe een kitten van zijn leeftijd al zo arrogant kon zijn. Ze geloofde dan ook niet dat hij alles al had waargemaakt waar hij over opschepte. Als hij een apprentice zou worden en uiteindelijk een warrior zou het alleen maar erger worden, maar tegen dan hadden Lightkit en Harekit wel laten blijken dat er niet met hun gesold kon worden. Ze draaide haar kopje toen Harekit aangaf dat ze gingen. Lightkit gaf een bevestigend knikje en wilde Harekit net volgen toen de tom plotseling voor haar sprong. “Ik wil bewijs hebben van het feit dat jullie echt buiten zijn geweest!” Zijn oogjes keken haar pesterig aan en Lightkit hief zich op haar achterpoten zoals ze één van de warriors gisteren in het camp had zien doen toen hij iets aan een den vaster had willen maken. Ze liet haar kleine niet erg bepaald indrukwekkende klauwtjes uit hun hulzen komen en ontblootte haar tanden naar de tom. Hoewel het niet indrukwekkend zou zijn voor een apprentice of een warrior, was het toch wel genoeg om de tom wat naar achteren te laten wijken. Zijn pesterige blik maakte plaats voor een lichtelijk onder de indruk zijnde blik en Lightkit liet zich weer op haar vier pootjes vallen omdat haar twee achterpoten haar toch niet langer konden ondersteunen en omdat ze mee wilde gaan met Harekit. En dus rende ze door het camp en drukte haar pels tegen die van Harekit. ‘Wacht!’ Ze sleurde Harekit half mee onder het bladerdek die zich in het camp bevond en keek hoe drie warriors het camp binnen gingen. ‘Nu,’ siste ze en snel ging ze Harekit voor waarna ze door de smalle tunnel naar buiten ging. Eenmaal buiten gekomen zijnde wachtte ze tot Harekit er was en wenkte toen met haar staartje naar wat struikgewas verderop. ‘Laten we zo goed mogelijk verborgen proberen te blijven,’ sprak hij. ‘Wat zouden we mee kunnen nemen als bewijs?’ Ze liep alvast naar het struikgewas toe.

De rosse kitten gaf het jonge katertje eigenlijk geen aandacht meer. Ze had nu eenmaal gezegd dat ze zou gaan, maar het was niet iets dat ze aan het katertje hoefde te bewijzen. Ze had zich dan ook al richting de kampingang gedraaid en kreeg niet meer door wat Lightkit allemaal deed. Tot deze haar in een keer onder de bladeren trok. Dat was iets dat ze niet had verwacht en ze had de kitten ook niet horen aankomen. Harekit richtte haar blik echter al weer snel op de tunnel waar ze drie warriors doorheen zag komen. Dat verklaarde waarom Lightkit zo gehandeld had. Toch had ze liever een waarschuwing gehad, maar ze besloot dat niet aan de kitten te vertellen. Lightkit ging haar voor door de tunnel en Harekit volgde er kort achteraan. Haar hartje bonkte van spanning en ze hoopte maar dat ze niet gesnapt zouden worden. Echter was ze al snel buiten het kamp en voelde ze een sterke windvlaag door haar vacht heen strijken. Ze had dit nooit zozeer gemerkt in het kamp, maar hier kon ze de wind goed merken. "Misschien iets dat hier groeit en niet in het kamp?" Dat leek haar het beste. Er was geen enkele andere manier om iets mee te nemen. Ze wilde echter wel wat meer uit de wind proberen te geraken en ze liep dan ook nog achter de andere kitten aan naar het struikgewas.

De wind die buiten het camp waaide zorgde er bijna voor dat Lightkit haar evenwicht verloor. Op dit moment vond ze het een tikkeltje vervelend dat ze zo’n kleine pootjes had met zo weinig kracht; ze werd echt bijna van de grond geblazen door die krachtige wind! Zou dat ook het geval zijn als ze later een warrior werd of voelde dat minder hard aan omdat ze dan ouder en groter was? Ze vond het ook wel verschrikkelijk koud. Ze gaf een paar likken over haar borst om zichzelf wat op te warmen, maar natuurlijk kon ze zichzelf niet zo opwarmen zoals de queens in de nursery bij haar deden en ontevreden zijnde zette ze haar vacht op tegen de koude. Ze had niet bepaald de dikste vacht in de nursery, maar ze voelde zich wel al warmer worden. Ze wachtte tot Harekit naast haar stond en drukte haar pels tegen de hare aan zodat ze zichzelf kon opwarmen en de she-cat hopelijk ook. Harekit zag er ook niet bepaald uit alsof ze zichzelf goed kon beschermen tegen de kou. ‘De tom kan wachten,’ sprak ze enthousiast. ‘Kijk naar ons! We zijn eindelijk uit het camp! Laten we gaan verkennen.’ Met een brede glimlach keek ze naar Harekit, duidelijk makend dat ze het een goed idee vond van zichzelf. De she-cat wilde zo veel mogelijk van hun territory verkennen nu het nog kon. Ze zouden zich later wel zorgen maken over het terugkomen. En als ze gesnapt werden verzonnen ze wel een smoesje, maar voor nu leek het dat dat nog niet het geval zou zijn. ‘Ik weet iets!’ Met grote ogen keek ze Harekit aan. ‘We kunnen een prooi proberen te vangen! Ik hoorde laatst één van de queens zeggen dat ze zich druk maakte over het feit dat er zo weinig prooi was voor de tijd van het jaar. Als we iets vangen zullen ze vast supertrots op ons zijn!’

De wind zorgde ervoor dat ze het koud begon te krijgen en ze dook dan ook zo snel als ze kon de struiken in. Ze was dan ook meer dan blij toen Lightkit haar vacht tegen die van haar aanduwde en liet de warmte van de andere kitten haar opwarmen. Ondertussen liet ze haar blik wel wat verwonderlijk rondgaan, want ze waren nu tenslotte buiten het kamp en ze zou dit waarschijnlijk niet nog een keer voor elkaar gaan krijgen tot ze apprentice was. Ze hoopte dan ook dat ze niet gesnapt zouden worden, maar ze wist dat ze hun op een gegeven moment zouden moeten gaan missen. Ze knikte kort toen Lightkit het had over verkennen. "Wat voor een prooi wil je gaan proberen te vangen?" Ze had al wel eens een apprentice zien oefenen in het kamp en ze hoopte dan ook dat ze het zou kunnen doen. Het lag er natuurlijk wel aan hoe groot de prooi was, maar misschien konden ze iets kleins meenemen.

Tot haar tevredenheid ging de warmte in haar pels over op die van Harekit en voelde de pels van de kitten een paar seconden later al warmer aan. De koude hier was echt niet normaal en voor een hele kleine seconde wenste ze dat ze in het camp was gebleven, maar daarna riep ze zichzelf weer tot de orde. Dit had ze toch niet willen missen? Nee. Ze bleef gewoon hier. Als Harekit niet terug zou gaan dan zou zij ook niet teruggaan en bovendien wilde ze die stomme tom tonen dat zij ook wel iets kon. ‘Een muis of zo,’ sprak ze. Ze zag zichzelf nog niet bepaald één van de vogels vangen die de WindClanners soms met zich meebrachten. Een zucht gleed over haar lippen en ze draaide haar kopje. Ze hield haar pels nog altijd tegen die van Harekit geduwd voor het geval dat de she-cat het weer koud zou krijgen. Ze opende haar bek, maar haar zintuigen waren nog niet voldoende ontwikkeld om al heel ver te ruiken en bovendien had ze ook geen idee hoe een muis rook. Dan moest ze maar vertrouwen op haar gehoor. ‘Deze kant op,’ zei ze tegen de she-cat en ze ging haar alvast voor. Voor heel even was ze vergeten dat ze een muis gingen vangen; het territory eiste al haar aandacht op. Voor zich strekte zich een grote vlakte uit en Lightkit’s ogen werden groot toen ze een bruin dier voor zich uit zag rennen met grote sprongen. ‘Een konijn!’ schreeuwde ze uit van plezier. ‘Kijk, Harekit, een konijn! Je moet vast wel heel snel zijn om die te vangen.’ En in haar enthousiasme rende ze het bruine beest al achterna, wetend dat ze het toch nooit zou kunnen vangen. De wind in haar pels was lang niet meer zo koud nu ze zo in beweging was.

Een muis was niet één van de grootste prooidieren, ze had er al wel eens eentje zien liggen op de prooistapel. Echter had ze geen idee hoe ze er eentje zouden gaan vinden. Voor ze er echter wat over kon zeggen, vertelde Lightkit welke kant ze uit zouden gaan. Had de kitten wat gehoord? Zelf had ze niks gehoord en ook niks geroken of wat dan ook. Ergens voelde ze zich wel lichtelijk geïntimideerd door alles om haar heen en er waren hele andere geuren en geluiden hier. Een lichte rilling gleed door haar lichaam heen, maar niet van de kou deze keer, eerder door alle nieuwe signalen die ze nu door kreeg. Het was eerlijk waar wat te veel en ze wilde bijna terugkeren, maar net op dat moment riep Lightkit dat ze een konijn had gezien. De andere kitten begon achter het konijn aan te rennen, maar Harekit bleef nog staan waar ze was. Rennen zou geen zin hebben, dat wist ze en ze wist niet goed of ze nog verder van het kamp wilde gaan en dan al helemaal niet achter het konijn aan. Echter wist ze wel dat ze Lightkit beter niet uit het oog kon verliezen, dus begon ze toch maar achter de andere kitten aan te rennen. Ondertussen zich helemaal niet zo prettig voelend als dat ze was geweest toen ze het kamp net uit waren.

Onderwerp: Re: Wondering what's behind di 6 dec 2016 - 7:35

Bronzemask was op jacht om haar gedachten proberen te onderdrukken. Denken maakte alles erger. Als ze zich gewoon stortte in haar warriortaken, zou ze het verdriet hopelijk weg laten gaan. Het hielp wel iets, maar niet veel. Plotseling rende er een konijn voorbij. Ze wou net de sprint inzetten toen er twee kittens volgden. Oh Starclan nee (zie os). De krijgster ging achter ze aan en blokkeerde hen de weg. ''Harekit, Lightkit!'' Bracht ze kwaad uit. ''Zijn jullie helemaal betoeterd.'' Ze keek de kittens een voor een diep aan in de ogen. Bronzemask dwong haarzelf om diep adem te halen en met grote moeite zette ze haar kwade gezicht aan de kant. ''Kom mee.'' Miauwde ze, terwijl ze richting het kamp liep. En af en toe omkeek of de twee donders nog volgden.

:::

Door haar enthousiasme had Lightkit niet in de gaten dat ze praktisch gezien langs Bronzemask gerend kwam. Ze keek over haar schouder en tot haar tevredenheid kon Harekit haar pas bijhouden. De kitten was ouder dan haar, maar dat wilde niet per se zeggen dat ze sneller was. En natuurlijk had de crèmekleurige kitten ook al een voorsprong omdat ze eerder begonnen was met rennen, maar ze moest toegeven dat Harekit al een goede poging had gedaan om haar bij te houden. Net toen ze de kitten wat wilde aansporen, ging het konijn een ander pad op en botste ze tegen iemand aan. Eerst dacht ze door de bruine pels dat het het konijn was, maar het was Bronzemask. De kitten keek een tikkeltje beteuterd naar het konijn die zijn veiligheid op ging zoeken in zijn hol, maar richtte daarna haar blik op de she-cat. Haar oren trokken naar achteren toen ze de boze toon van de she-cat hoorde en snel wierp ze een blik in de richting van Harekit. Wat voor straf zou hun te wachten staan? Een moon lang in de nursery blijven zitten? Uitstel krijgen op hun apprenticeschap? Zou Everstar hun nog een extra moon laten wachten door dit? Ze ontspande wat toen Bronzemask dit ook deed en liep snel naar de she-cat toe. ‘Maar Bronzemask,’ zeurde ze. ‘We vervelen ons echt zo erg in de nursery! En het is zo oneerlijk dat we nog vier moons daar moeten zitten.’ Ze keek de she-cat ongelukkig aan. ‘Jij bent er nu toch? Mogen we niet nog heel even uit het camp blijven en wat rondkijken in het territory? We beloven dat we braaf blijven. Echt waar!’ Ze gaf Harekit een klein zetje ten teken dat deze ook in moest stemmen. Twee stemmen om buiten in het territory te blijven was misschien meer waard dan één stem.

Harekit maakte een sprongetje in de lucht toen ze plots een andere stem hoorde dan die van Lightkit. Haar oortjes sloegen naar achteren, terwijl ze schuldig naar Bronzemask keek. Ze wilde haar blik afwenden, maar de blik van de poes zorgde ervoor dat ze het niet deed. Ze besloot om stil te blijven voor nu en luisterde naar wat Lightkit allemaal tegen de warrior zei. Ze volgde dan ook al half achter de warrior aan, toen Lightkit ineens begon over dat ze nog buiten het kamp wilde blijven. Zou dat echt lukken als ze het ook zou vragen? Toch zag ze de kans niet groot in, maar knikte ze toch ter bevestiging dat ze ook wilde blijven. Ze had echter geen idee wat voor een gevolg dit zou hebben en of Bronzemask misschien wat zou gaan doen, waardoor ze mogelijk later apprentice zou worden of wat dan ook. Ergens wilde ze daar niet aan denken en ze probeerde zich dan ook zo schuldig mogelijk op te stellen, maar tegelijkertijd hopend dat de warrior zou goedkeuren dat ze hier nog even bleven.