OPEN Pour me out

Elders verzorgen, bah. Als er één klusje was waar ze een echte hekel aan had was het dat wel. De meeste Elders waren wel gewoon aardig en hielpen mee maar er zaten er ook een paar tussen die op elke mogelijke manier tegenwerkte. De blauwe ogen van de kattin werden groot toen er in het kamp om hulp geroepen werd. Maar natuurlijk moest die ene vervelende Elder waar ze op het moment mee bezig was haar weer tegenhouden. Het duurde een tijdje voor ze de kans kreeg om langs hem heen te duiken. Meteen sprintte ze naar de vier katten die zich aan de rand van het kamp bevonden. Branchpaw lag plat op de grond. Hazelfray gaf net een harde duw tegen Redpaw die daardoor opzij vloog en Snowdance probeerde het duidelijk een beetje te sussen. Naar Redpaw zou ze kijken zodra deze crisis veilig gesteld was. Een irritatie borrelde op in de zilvertabby. "Hey!" Schreeuwde de Medicinecat Apprentice tegen de groep katten om hun aandacht te krijgen. Half slippend kwam ze bij de groep tot stilstand. "Hazelfray ga je verontschuldigen en Snowdance zorg dat er niets met hun twee gebeurd. Maak ruimte zodat ik Branchpaw kan bekijken." Bevelen uitdelen was niet helemaal haar ding maar als het nodig was deed ze het ook met de nodige overtuiging en kracht in haar stem. Haar oor hield ze voor de bek van de kater. Gelukkig, hij ademde nog. De ademhaling klonk wel ruw, hij had korsten bij zijn ogen en er kwam bloed uit zijn mondhoeken. Veel kennis had ze nog niet, zo lang was ze nou eenmaal nog niet in training. Ook wierp ze nog een blik op zijn staart, dat was namelijk de reden dat hij zich eigenlijk niet buiten mocht bevinden. Dat zou hij zeker nog te horen krijgen. Voor nu moesten ze hem zo goed mogelijk houden tot Mistgaze terug was. Kort beet Rousepaw haar tanden stevig op elkaar. In de kou laten liggen of mee naar binnen dragen met het risico dat er iets mis zou gaan. Binnen was beter, dan koste het de kater minder energie en konden zijn wonden minder snel infecteren. Een ander probleem was alleen dat de kater behoorlijk groot was. "Hazelfray en Snowdance help me Branchpaw naar mijn den te brengen." Zelf was ze niet sterk en Redpaw was ook niet de breedste, dit tweetal zou het meeste succes hebben. "Redpaw haal wat mos uit mijn den en ga het zo snel mogelijk nat maken." Okay iedereen had wat om te doen, nu alleen nog hopen dat ze zouden luisteren. Hoe eerder Mistgaze terug zou komen hoe beter, voorlopig zouden ze hem zo maar even moeten verzorgen. Hij had vocht nodig en hij moest warm gehouden worden.

Dat zijn zus door zijn duw achteruit vloog, had hij op het eerste ogenblik niet door. Hij was compleet gericht op Branchpaw, en leek niets van zijn omgeving te merken. Pas toen er meerdere katten tegen hem begonnen te schreeuwen, keek hij wat verdwaasd op. Zijn ogen gleden richting Redpaw en toen richting zijn woedende zus en Medicine Cat apprentice, en de link klikte meteen. Hij had de angst in Redpaw aangericht en meteen richtte hij zich overeind, om haar verontschuldigend aan te kijken. Dit was niet zijn bedoeling geweest, hij had niet eens zoveel kracht gebruikt! Dat zij nu om het minste of geringste omviel.. Hazel betrapte zich erop dat hij de schuld van zich af probeerde te schuiven, en hij schudde kort met zijn kop. Het was zijn eigen schuld dat zijn zus nu daar zo zat. Hij zou het zo snel mogelijk goed maken, besloot hij. Wat er over hem heengekomen was wist hij ook niet goed. Het enige wat hij wist was dat hij Branchpaw wilde als zijn eigendom, en hij vond zijn eigen gedachtegang lichtelijk beangstigend. Echter werd hij hieruit gestoord door Rousepaw, maar erg vond hij het niet. Hij was blij dat ze er was. Hij knikte om haar bevel en keek richting Snowdance, die hem nog verwijtend aankeek. Zijn oren zakten lichtjes naar beneden. "Als ik naast hem ga liggen, kan je hem dan op mijn rug rollen?" vroeg hij tegen haar. Een warm gevoel kriebelde op in zijn buik, als dat kon dan zou hij straks met Branch op zijn rug lopen en hij was hier veel te excited voor (<3). Hij zou haast glimlachen, als hij zich niet zo ontzettend zorgen maakte.

Rousepaw kwam er eindelijk bij en begon orders naar iedereen te schreeuwen. Hazlefray keek haar aan, misschien een beetje verontschuldigend, maar veel meer deed hij niet. redpaw probeerde haar tranen terug te dwingen en stond iets rechter, snel naar de medicine cat's den trippelend. Ze nam wat mos in haar bekje en stormde het camp uit, niet meer kijkend naar Hazelfray die op zijn buik naast h- naast Branchpaw lag. Ze had bijna 'haar Branchpaw' gedacht, maar dat kon niet natuurlijk.. Hij was niet van haar, en zo te zien eerder van Hazelfray. Als een kat al van iemand kon zijn. Ze probeerde de gedachte weg te schudden, al ging dat moeilijk, en zo snel ze kon rende ze naar de rivier. De kleine apprentice had niet eens tijd om bang te zijn dat er misschien Riverclan zou komen hier op de sunning rocks. Ze doopte het mos in het water, maakte het goed nat, en nog druipend rende ze ermee terug, ook al was ze moe en kon ze eigenlijk bijna niet meer. In recordtempo, maar nog steeds niet zo geweldig snel, was ze weer terug in het camp, hijgend en met druipend mos in haar bekje. Ze snelde naar Branchpaw toe, die ondertussen naar de medicine cats den verplaatst was, maar durfde niet te dichtbij te komen - straks werd Hazelfray weer agressief.. Een beetje timide stond ze dan maar met het druipende mos opzij.

(ik ga er maar van uit dat ze terug is als Branch in de med cat den ligt (a))

Redpaw reageerde snel en was direct vertrokken om haar taak zo goed mogelijk uit te voeren. Nu was het aan de overgebleven twee om Branchpaw met haar mee naar binnen te brengen. Snowdance pakte de kater bij zijn nekvel vast. Hazelfray kwam echter met een ander idee. "Als ik naast hem ga liggen, kan je hem dan op mijn rug rollen?" Met een moeilijke blik in haar ogen keek Rousepaw even naar het drietal katten. Aan de ene kant was Hazelfray's voorstel een betere manier van dragen. Aan de andere kant was het ook best wel een issue dat Branchpaw zo groot was. Dat zou behoorlijk zwaar zijn voor de kater. Het zou echter wel moeten kunnen gezien het maar een klein stukje was terug naar de den. Als ze nou ergens in het territorium waren geweest was het een ander probleem geweest. Rousepaw ging dichter op de andere katten staan om te helpen met het voorzichtig omrollen van Branchpaw. "Probeer zo min mogelijk je rug te gebruiken bij het lopen," opperde Rousepaw. Ze moesten niet hebben dat Branchpaw zou vallen. Als dat gebeurde zaten ze al helemaal in de problemen.

Tegen de tijd dat ze in de den aan waren gekomen hielp Rousepaw met het voorzichtig verplaatsen van de kater naar het nest waar hij thuishoorde. Nogmaals keek ze goed naar wat er allemaal aan de hand was. Uitdroging voornamelijk. Maar katten water geven als ze niet bij bewustzijn waren? Het kon gevaarlijk zijn en eigenlijk had ze het liefst dat Mistgaze er op het moment ook gewoon was geweest. Nee, dit moest ze zelf zien op te lossen. Maar hoe zou ze hem weer bij krijgen. Voor de ontsteking kon ze eikenblad, paardenstaart of kalmoes kunnen gebruiken. De uitdroging moest echter eerst worden opgelost. Ze moest hem op een of andere manier moeten kunnen wekken zodat hij kon drinken. Een idee schoot haar te binnen. "Iedereen door zijn mond ademen nu, dit wil je niet ruiken." Voorzichtig sleepte ze een blad dat helemaal achterin de den lag richting de katten. Het was hetgeen dat op het blad zat dat ze nodig had. Ze kon het niet zomaar verspillen, de vreselijke geur was hopelijk genoeg. Het blad met de muizengal er op plaatste ze zo dicht mogelijk onder de neus van Branchpaw. Katten konden van een lekkere, of nog beter en vreselijke, geur wakker worden uit hun slaap dus nu misschien ook. Rousepaw kende niets dat nog meer stonk dan dit.

Alles was zwart. Hij zweefde, zat, rende in het zwart. Hij was alles aan het doen en toch niet. De buitenwereld bestond niet. Vragen stellen deed hij niet. Hij vond het hier heerlijk en toch zo eenzaam. Branchpaws roze neusje snuffelde in het donker. Hij rook iets. Nieuwsgierig ging hij opzoek naar de geur. Er kwam een barstje in de zwarte muur en de geur kwam met zo veel walgelijke golven naar binnen. Zijn lichaam schokte en hij kwam met zo veel kracht overeind dat hij misselijk werd. Hij had bijna tien minuten lang aan muizengal mogen ruiken en was daar nu behoorlijk van aangedaan. Huh?