Institutionalized

Met een zachte 'plof' belandde de langharige kattin op één van de rotsen. Ze had zorgvuldig de rots uitgekozen met de meeste mos, zodat ze het lekkerst zou liggen. Iets vertelde haar om productieve dingen te gaan doen, om misschien naar haar broer te zoeken, maar heel even voelde ze toch iets van een neiging om te gaan rusten. Ze was dan ook behoorlijk moe, ze voelde het in haar ledematen en het prikte in haar ogen. Het was haar onduidelijk of ze gewoon meer moest slapen, of dat het nou net die andere soort vermoeidheid was. De soort waar je niet zo makkelijk vanaf kwam. Ze nestelde zich op de rots, haar vacht volop blootgesteld aan de felle stralen van de zon. Haar ogen vielen lichtelijk dicht, al was ze zich nog wel bewust van haar omgeving. Ze kon het zich niet veroorloven om blindelings op haar veiligheid te vertrouwen.

- Mossystep eerst, daarna open -

Haar momentje in de zon mocht niet lang duren: enkele minuten nadat ze was gaan liggen, merkte ze de nabijheid van een andere kat op. Ze draaide haar kop richting de bron van de geur en haar ogen openden zich tot kleine, groene spleetjes. Een calico kwam op haar afgelopen, en Twirlpaw herkende de warrior als Mossystep. Ze probeerde de geïrriteerde expressie van haar gezicht te halen, al wilde dit niet volledige lukken. Niet dat ze nou per se zo'n hekel had aan het gezelschap van anderen, het was meer dat haar rustmomentje verstoord werd. De andere poes leek echt op haar af te komen, en sprak haar aan met 'fluffy', alsof het niet erger kon. Mossystep waarschuwde haar voor de adders, en om eerlijk te zijn, had ze daar ook niet echt aan gedacht. "Goed dat je het zegt," miauwde Twirlpaw, terwijl ze zich omhoog duwde en de omgeving inspecteerde. Misschien was wat gezelschap zo slecht nog niet.  

Haar poten voelden stijf aan terwijl ze zichzelf van de rots omhoog duwde, eigenlijk had ze er nog wel behoefte aan om iets langer te blijven liggen. De calico haalde haar schouders op en liet Twirlpaw weten dat het geen probleem was, en Twirlpaw zette even een glimlachje op haar gezicht. Toch was het ergens fijn om te weten dat katten wél het beste met haar voor hadden. Vervolgens vroeg de poes aan Twirlpaw om zichzelf nuttig te maken, en grijnzend keek ze over het gebied heen. Met de kou waren de meeste adders hier onder de rotsen gekropen om daar te overwinteren. "Ik denk niet dat hier bijzonder veel te vangen valt in deze tijd van het jaar," liet de Apprentice de andere kat weten. "Of je moet onder de rotsen willen kruipen." Zelf had ze geen zin om haar poten vuil te maken, ze had al genoeg gedaan, vond ze zelf.

Haar ogen werden weer gericht op Mossystep, die het gebied even bedenkelijk overzag. Het moreel van de clan lag de laatste tijd niet bepaald hoog; voornamelijk door de komst van Leafbare en dus de vreselijke kou, en de onverklaarbare droogte hielp nou ook niet echt. Normaal waren dit juist de jaargetijden met de meeste neerslag. Ach ja, sinds ze de Sunningrocks weer terug hadden veroverd van die visvreters, hadden ze tenminste weer een toegankelijke bron van water. Dat hun relatie met Riverclan wat was verslechterd, boeide haar verder helemaal niks. Het was niet alsof die clan nou zo bijzonder veel voorstelde. De calico rekte zich uit, en gaf aan het nut van jagen nu ook niet echt meer in te zien. Mooi, dan hoefde Twirlpaw zich later ook niet schuldig te voelen als de Warrior met prooi naar huis ging en zij zelf met lege handen in het kamp aan kwam zetten. "Mocht je nu niets te doen hebben, er is nog plaats op deze rots," stelde Twirlpaw voor aan de andere kat. Ze wist eigenlijk niet echt waarom, misschien dat ze onbewust toch wel wat behoefte had aan sociaal contact. Zonnen kon ook wel met zijn tweeën.