To found the lost [Stinson]

Waarom ze hier was wist ze niet meer zo goed. Wat ze wel wist was dat ze een hekel had aan het harde steen dat overal lag, de stank die de monsters uitstootten en het zielige gebrek aan planten hier. Hoe konden Kittypets zo leven? Vol afkeer spuugde de poes op de grond. Ze had altijd al gewalgd van Kittypets, ondanks dat haar moeder er een was. Waarom zou je als kat bij een Twoleg leven? Je liet je dan gewoon ontdoen van je vrijheid. Er was niks muisdommer en zwakker dan dat. Ugh. En ze was nog verdwaald ook. Geïrriteerd sjokte ze verder. Haar pootkussentjes begonnen al behoorlijk pijn te doen. Plots dreef ze bekende geur van BloodClan haar neus binnen. Ze verstijfde. Beelden van Shark, Draco en nog vele anderen vlogen langs haar ogen voorbij en ze huiverde. Wat stond haar vandaag weer te wachten?

Zoals te verwachten verscheen er om de hoek een BloodClanner. Een hele opmerkelijke. Op zijn pikzwarte vacht was niets aan te merken, noch zijn houding. Wat ze wel opmerkelijk vond was het feit dat hij één rood oog had. "What the.." Sprak ze perongeluk hardop uit. Ze was al prepared voor het geval hij haar aan zou vallen. Hij was immer een BloodClanner. Tot nu toe had vrijwel elke kat van die clan het niet zo op haar. En helemaal terecht natuurlijk. Want for Starclan's sake. Wat deed een Rogue hier nou? Toch voelde Amare een soort verbintenis met de kater tegenover haar. Alsof dit niet de eerste keer was dat ze elkaar op het lijf liepen.. "Middag." Mauwde ze droogjes terwijl ze ging zitten. Hierbij legde ze haar staart sierlijk op haar voorpoten. "Ik vraag me af hoe een kat op een plek als deze wilt leven. Jij als Elite-kat kan natuurlijk volledig instemmen met deze mening." Een grijns verscheen op haar gezicht. God, wat was irritant zijn toch heerlijk. Hoe zou hij reageren op haar brutale opening van een misschien-gesprek? Ondanks haar vermaak bleef het gevoel van herkenning maar in haar hart branden. Plots kwam ze tot het besef dat Amberhunt haar ook dat gevoel had gegeven.

Ze gunde hem een kort lachje om de manier waarop hij praatte. Alsof hij de enige BloodClanner met humor was. "Well, you know.. Uit verveling maar gewoon wat doen omdat niets doen je zo'n nutteloos gevoel geeft." Antwoordde ze nonchalant. Alles wat ze deed had eigenlijk wel dat als reden. Best zielig eigenlijk. Plots schoot er een bekend beeld door haar hoofd. Ze herkende een paar vage schimmen van een drietal katten, die allemaal dezelfde de geur van moedermelk en Twolegs bij zich droegen. Waarom dacht ze hier opeens aan? Natuurlijk, ze herkende de kater. Maar het was niet ongebruikelijk voor haar om BloodClanners tegen te komen. "Misschieb klinkt het wat apart, maar hebben wij elkaar niet eerder ontmoet?"

Hij had blijkbaar hetzelfde gevoel over hun onzichtbare band als zij. Het was alsof alle touwtjes die voorheen zo strak stonden, nu tevreden slap hingen. Alsof hun ontmoeting een deur voor haar opende. Alsof.."Stinson? Ze kon zich nog vaag zijn naam herinneren. Was dit hem echt? Haar broertje die zij en haar vader achter lieten?

Een lichte verbazing rees in haar op. Maar ze had wel raarder meegemaakt. Haar halve familie leerde ze OPEENS kennen. Dat ze haar bloedeigen broer zou ontmoeten had ze alleen niet verwacht. En daarmee bedoelde ze dan ook haar enige echte volle broer. "Jep. It's me." Kwam er ongeïnteresseerder uit dan ze had gehoopt. Het feit dat haar broer nu tegenover haar stond riep zo zijn vragen bij haar op. Bijvoorbeeld waarom hij een BloodClanner was. Of waarom ze elkaar nooit eerder hadden gemeet. En zo nog veel meer. Ze besloot om de vragen even te laten voot wat ze waren en af te wachten op wat hij haar te vertellen had.

Pff. Alsof een kit van 2 Moons de keuze had of ze wel of niet meeging als een ouder dat vroeg. Wist zij veel dat ze alleen nooit meer terug zouden komen. Ondanks haar irritatie besloot ze zich in te houden. Ze had geen zin in ruzie met haar broer. Niet nu. En oh, ze had een ton aan vragen. En hij waarschijnlijk ook. En ze wou de hare maar al te graag beantwoord krijgen. "Als eerste.." begon ze. "Wat doe je bij de Elite? En wat is er met mam gebeurd nadat we weggingen?" Ze voelde zich een klein beetje schuldig over het verlaten van haar bloedeigen moeder. Een klein beetje omdat ze een Kittypet was.

Amare schrok van hoe haar broer tegelijk zoveel op haar als op een BloodClanner leek. Nog meer schrok ze van hoe BloodClan ze zelf eigenlijk wel niet was. Kort na zijn verhaal over hoe hij geen Kittypet wou zijn vroeg hij naar haar wond. "Ehm.." Dit was awkward. Hoe zou ze vertellen dat zijn commander haar had aangevallen? Ze schraapte haar keel. "Je kent Shark neem ik aan.." Hopelijk zou ze geen commotie veroorzaken. Maar haar bloedeigen broer zou toch wel begrijpen dat hij het niet al te serieus moest nemen? "Hij verspilde een tijdje geleden prooi. En toen viel ik hem uit woede aan.. En ja.. Ik zal je de details besparen, maar het komt er dus op neer dat hij me dit litteken heeft bezorgd."

Ze ergerde zich aan hoe hij haar als zijn zus behandelde. Oké. Biologisch gezien was ze dat inderdaad. Maar ze was het gewoon niet. Hij voelde aan als een van de vele zwakzinnige BloodClanners. Maar dan een aardige. Nog erger. Zijn bek ging weer open voor de volgende stroom aan woorden. Na het aanhoren van deze probeerde ze een zo kort mogelijk antwoord te bedenken. Vervolgens mauwde ze: "Pa en ik hebben het grootste deel van de tijd gewoon als Rogue geleefd. Maar toen. Ongeveer.. 15 Moons geleden ofzo? Toen werden we aangevallen door een stel clankatten." Het woord "clankatten" verliet haar mond alsof het een doodsbes was die ze er voor een weddenschap zo lang mogelijk in moest houden. "Ik dacht dat hij dood was en was bang." "En zwak." Fluisterde een stemmetje in haar hoofd. Flikker op. "Ik ben dus weggegaan. Daar heeft een poes die Faithfur heet hem gevonden. Ze kregen twee kittens. Happy end." Het laatste kwam er nogal droogjes uit. Voor het geval hij de nieuwe informatie niet aan kon zei ze er kort nog achteraan: "Amberhunt en Biker."

Haar broer was een heel vreemde verschijning. Dat was dan waarschijnlijk ook het enige wat ze gemeen hadden. Als ze bij hem niet hetzelfde gevoel had al bij Amber, dan zou ze hem gewoon genegeerd hebben. Of erger. Het kwam er op neer dat hij gewoon aardig gestoord was. Zijn ooglid trilde niet voor niets op een nogal spastische manier. Ze vroeg zich af of hij het doorhad. "Heb je trouwens nog andere vragen aan mij? Of ben je voor nu wel genoeg verzadigd met informatie over mij?" Vroeg hij verwarrend aardig. Wat was hij? Nog meer psycho dan dat zij al was? Haar staart zwiepte geïrriteerd heen en weer. "Het zou fijn zijn als je me verteld wat er met jou is gebeurd."