Where the boats have passed me by

Hoewel het enkel nog schemerde, was de maan al duidelijk te zien. Groot was hij niet; vandaag bestond hij uit enkel een klein streepje. Toch gaf hij Otterdive voldoende licht om goed te kunnen zien, wat in haar voordeel was, gezien ze zou gaan jagen. Ze was van plan om richting de dennenbomen te trekken, gezien hier altijd wel iets te vinden was. 's Nachts waren uilen er meestal actief, en hoewel het een ambitieus plan was, was het haar eerder gelukt er één te vangen. Haar bekje opende zich instinctief lichtjes toen ze de lucht proefde, een techniek die al generaties doorgegeven werd van mentor op apprentice. Zo had ook zij hem geleerd, en was blij voor dit trucje. Het hielp goed, en geuren werden veel diverser van elkaar gescheiden. Echter ving ze een andere lucht op dan enkel prooi; een medeclankat was ook op jacht, of in ieder geval buiten. Ze herkende de geur als die van Airpaw. Hoewel ze geen sociaal iemand was, kende ze Airpaw beter dan menig kat, en besloot ze de ander toch op te zoeken. Misschien zouden ze samen konden jagen, en anders zou ze toch alleen verder gaan. Dan had ze in ieder geval geprobeerd sociaal te zijn.

- Airpaw

❄︎ Empress

Where the boats have passed me by Ottero10

De schemering tekende het bos nog donkerder af dan het normaal al was. In het kamp zouden de meeste katten nu wel meenemen aan het rituele sharing tongues. De warme sfeer in het kamp trok de meeste jagende katten uit het territorium voor een pauze. Voor haar werkte het de andere kant op; juist nu ging ze jagen. In het kamp zou iedereen vrolijk bij gaan babbelen en was ze verplicht het weer over de alledaagse pijntjes en kwaaltjes te hebben. Ze wilde even geen bekende gezichten zien en al helemaal geen 'gaat het al beter?' horen. Het was zo onwijs frustrerend om te zien hoe jongere katten die eens de apprentice den met haar hadden gedeeld nu al trots hun warriornaam droegen. Zijzelf was nog altijd Airpaw, kleine, nutteloze Airpaw die manen gevloerd was door een ziekte. De grijze poes snoof en sloeg duidelijk geagiteerd met haar staart. Zo wilde ze niet herinnerd worden, ze was beter dan dat. Toch?
Met een ruk keek ze om toen er zacht geritsel achter haar klonk. Veel te laat besefte ze zich dat het enkel een van haar clangenoten was; Otterdive. Ze was te ver weggezonken geweest in haar gedachtes en had weer niet opgelet. Verdomme. "Otterdive," begroette ze haar enkel met een knikje. Ze had erg gemixte gevoelens over de siamese poes. Ooit had ze haar een vriendin willen noemen, maar Otterdive was altijd zo gesloten geweest. Ookal kenden ze elkaar al zo lang, ze wist even weinig van Otterdive als een vreemdeling dat zou doen.

Where the boats have passed me by Airos22

Hoewel ze de ander niet besloop, was haar pas toch zacht, en maakte ze zo min mogelijk geluid. Het was het jagersinstinct die haar zo liet lopen, en dit keerde iedere nacht opnieuw terug, aangezien nachtjagen moeilijker was dan dagjagen. Toch deed ze het liever. In veel aspecten verschilde ze van de meesten, en zo ook deze. Echter toch niet iedereen; Airpaw bleek de nacht ook te prefereren over de dag. De korte vacht van Otter streek langs een aantal bladeren heen, wat de aandacht van de andere she-cat trok; meteen bevroor ze, opnieuw door haar instinct die haar de jaagster maakte die ze was. Toen ze begroet werd, knikte ze enkel terug, en stapte vanuit de schaduwen waar ze eerder in gestaan had richting de andere kattin. Ze zou niet vragen hoe het ging; om eerlijk te zijn had ze daar niet al te veel interesse voor, en bovendien moest het ontzettend irritant worden voor Airpaw dat iedereen dat aan haar vroeg. "Zin om samen te jagen?" vroeg ze, haar stem kalm en beheerst zoals altijd. Praten deed ze niet vaak, maar als ze het deed, wilde ze dat het goed klonk.

❄︎ Empress

Het enige wat ze terugkreeg was een kalm knikje, even stil als altijd. Airpaw keek haar vragend aan, zich verwonderend over wat Otterdive van haar wilde. Ze betwijfelde dat ze hier was gekomen om gezellig bij te babbelen, of wel? "Zin om samen te jagen?" haar stem was even beheerst en kalm als altijd, zo onpersoonlijk als de pest. Airpaw keek even twijfelend naar haar poten; haar conditie was nog steeds vreselijk en ze had al manen lang geen trainingen meer gehad. Toch zou ze niet toegeven dat ze een mislukking was, zeker niet aan iemand zoals Otterdive. "Eh, ja, natuurlijk." ze knikte alsof ze haar eigen woorden wilde bevestigen en stapte op de poes af. "Waar wil je heen?"ze probeerde even kalm en beheerst te klinken als de andere poes, maar dat was iets wat zo ver van haar persoonlijkheid stond, dat het haar helemaal niet stond. Hoewel ze het niet wilde en nog even min toe zou geven, was Airpaw een open boek.

Pas later bedacht ze zich dat Airpaw misschien nog niet volledig op krachten gekomen was om mee op jacht te gaan. Maar als dit inderdaad het geval was, verwachte ze dat de ander dat zeggen zou, in plaats van zichzelf onnodig uit te putten. Toen Airpaw toestemde op haar verzoek, knikte ze beleefd. Het was haast de vriendelijkste reactie die je uit haar kon krijgen; het gebeurde zo ontzettend zelden dat ze werkelijk glimlachte, dat ze er niet zeker van was dat Airpaw het ooit wel eens had zien gebeuren. Toch was het niet zo dat Otter geen manieren had, wat het knikje verklaarde. Kort wiebelde de warrior met haar oren toen de ander vroeg waar ze heen wilde, en ze keek wat om zich heen. "Pinewoods," deelde ze mee, en nam zich hierna onofficieel voor dat dit het laatste zou worden wat ze zou zeggen deze conversatie.

❄︎ Empress

Otterdive wiebelde even met haar oren en keek eens om zich heen voordat ze antwoord gaf op haar vraag. "Pinewoods," Airpaw knikte enkel instemmend. Eigenlijk ook wel voor de hand liggend; Pinewoods zat vaak vol prooi en lag niet al te ver van hen vandaan. "Allright," sprak ze wat ongemakkelijk en begon in een rustig tempo richting de benoemde plaats te lopen, haar oren af en toe heen en weer schietend om eventuele prooidieren onderweg op te merken. "Ehm, alles goed met je?"vroeg ze maar wat om de stilte te verbreken. Niet de meest originele manier om een gesprek te starten, maar je moest toch ergens beginnen?

Kort keek Otterdive opzij toen ze de ongemakkelijke toon in Airpaw's stem opmerkte. Zelf had ze helemaal geen problemen met stilte, en ze snapte dan ook niet volledig waar dit vandaan kwam. Ze deed hierom ook geen poging om de stilte te verbreken. Haar clangenoot echter wel, en kort trok ze met haar oortje. Het was duidelijk dat haar voornemen van daarnet niet meer geldig was. "Ja, bedankt." miauwde ze, waarna ze haar oortjes kort spitste om enig geluid op te vangen van prooi, maar dit was er hier nog niet. "En met jou?" vervolgde ze toen maar. Ze wist wel hoe ze een gesprek op gang moest laten komen, maar ze vond het gewoon niet prettig. Je kon zeggen dat zij juist ongemakkelijk werd van een gesprek, in plaats van stilte.

❄︎ Empress