[Training 1] Crackling

Onderwerp: [Training 1] Crackling za 14 jan 2017 - 12:41

Na zichzelf gewassen te hebben en gegeten te hebben zat Winddancer iets voor zonsopgang aan de uitgang van het camp. Ze was vroeg opgestaan vandaag, en ook Charpaw zou heel vroeg moeten opstaan om hier op tijd te zijn. Ze zou niet geweldig streng zijn als de apprentice iets later was, het was immers heel vroeg - en hoewel ze zelf altijd heel enthousiast kon opstaan, nam ze het anderen niet per se kwalijk als ze dat niet konden. De grote poes geeuwde wel nog even, heel subtiel, haar groene ogen op de apprentice den gericht zodat ze het zou zien wanneer haar apprentice naar buiten kwam.

+Charpaw

Onderwerp: Re: [Training 1] Crackling zo 15 jan 2017 - 1:35

De kater had zichzelf verwend met een kleine muis die zijn ontbijt moest vormen, en was toen naar de uitgang van het kamp gelopen. Hij had bij zonsopgang afgesproken met Winddancer, en hij wilde die belofte zeker houden. Nog steeds wist hij niet waarom Swiftclaw zijn mentor niet meer was. Hij had zich afgevraagd of het iets te maken had gehad met de reis naar Highstones, of anders met de dood van Innerstar. Beiden hadden haar niet helemaal goed kunnen liggen. Hoe dan ook, de training was naar zijn mening wel goed gegaan, dus kon hij alleen maar speculeren waarom ze haar taak als mentor op had gegeven. Hij voegde zich bij zijn mentor, die al klaar stond op de afgesproken plek. "Goedemorgen," miauwde hij, met een vriendelijke grijns op zijn gezicht en een vermoeide blik in zijn ogen. Het was behoorlijk vroeg, en hij was nou niet bepaald een ochtendpersoon.

Winddancer glimlachte vriendelijk toen haar apprentice zich bij haar voegde. "Goedemorgen.", begroette ze hem ook, waarna ze opstond en hem door de uitgang voorging. Ze richtte haar bladgroene ogen weer even achter zich, om te zien of hij volgde. "Heb je al veel gedaan met Swiftclaw?", vroeg ze, om al eens te peilen naar hoe veel hij al wist. Swiftclaw had aangegeven de training niet meer te kunnen volhouden, hard getroffen door de dood van Innerstar - onder andere. Winddancer kende de poes niet zo goed, dus ze wist niet per se welke factoren er allemaal een rol in zouden spelen. Als Charpaw al veel gezien had, dan zou ze moet moeilijkere dingen kunnen beginnen - en anders, back to basics. Daarom had ze de Burnt Sycamore gekozen als plaats voor deze eerste training, want het was goed voor zowel basisdingen - zoals geuren herkennen - als iets geavanceerdere dingen, zoals het sluipen door kreupelhout of het klimmen in bomen.

De bruin-witte kattin glimlachte naar hem, en de jonge kater glimlachte terug. Hij had Winddancer nooit echt goed leren kennen, maar ze leek hem verder een prima kat. Hij liep zonder woorden achter haar aan, het kamp uit. Hij schudde zijn kop toen ze vroeg of hij al veel gedaan had met Swiftclaw. "We hebben maar één keer getraind. Ze gaf me een rondleiding door het kamp," vertelde hij zijn nieuwe mentor. Swiftclaw was zeker geen slechte mentor geweest, tenminste, voor die ene training die ze samen gehad hadden. Hij kon het niet helpen om zich toch een beetje zorgen te maken om haar gesteldheid. Natuurlijk waren er genoeg katten die dichterbij haar stonden, die haar beter konden helpen dan hij ooit zou kunnen, maar hij wilde tenminste wel weten hoe het stond met de zaken. Voor zijn eigen gemoedsrust. "Gaat alles wel goed met haar?" vroeg hij aan Winddancer. Hij had geen idee hoe goed ze Swiftclaw kende, maar ze wist vast meer dan hij.

Winddancer knikte bij zijn antwoord en vertraagde haar pas iets zodat ze naast elkaar liepen toen hij vroeg naar zijn vorige mentor. De grote poes wierp hem een beetje een meelevende glimlach, nog steeds schuin getrokken door het grote litteken over haar gezicht - ook al was het litteken zelf amper nog te zien. "Ik ken haar niet zo goed.", antwoordde ze. "Maar ik weet, uit ervaring, dat het pijn doet om een ouder te verliezen. En daar ben je niet zo snel overheen." Haar glimlach werd lichtjes droevig en de grote poes richtte haar groene blik weer voor haar terwijl ze terugdacht aan haar vader. Hoe lang was het al geleden? Meer dan 10 manen, maar ze miste hem nog steeds verschrikkelijk.

Winddancer kwam naast hem lopen en toonde hem een glimlach met een hint van medelijden toen hij naar Swiftclaw vroeg. Het deerde hem allemaal niet zo heel erg, hij had immers maar één training gehad met haar, en kende haar verder niet goed. Toch vond hij het wel heel erg voor haar, maar dat leek hem iets vanzelfsprekends. Het was nooit makkelijk wanneer je iemand verloor die zo dichtbij je stond. Vooral niet onder die mysterieuze omstandigheden waarin Innerstar was verdwenen. Winddancer gaf aan dat ze ervaring had met het overlijden van een dierbare, en even vroeg hij zich af wie. Waarschijnlijk was het één van haar ouders geweest, of een goede vriend. Wellicht voordat Charpaw zelf ook maar geboren was, hij kon zijn poot namelijk niet echt op het antwoord leggen. "Dat kan ik me voorstellen," miauwde de zwarte bengaal knikkend. "Wat gaan we vandaag doen?" vervolgde hij, om het gesprek weer eens een wat lichtere toon te geven.

Winddancer was ergens wel blij dat hij niet verder doorging over het onderwerp. "Sinds je al een rondleiding hebt gehad," begon de grote poes, even een blik werpend op haar apprentice. Ze had dit al eerder gedaan, en hoewel ze zich op haar gemak voelde in de rol die ze nu moest aannemen voelde het soms nog vreemd. Zo lang geleden was het immers niet dat ze zelf naast haar mentor had gelopen, toen Tallshadow nog gewoon een warrior was. Hij was maar deputy geworden toen zij nog niet zo lang warrior was. En nu moest hij alweer leider worden.. Ze had gewild dat de tijd trager ging, maar er was niets aan te doen. De tijd ging nu eenmaal altijd maar vooruit. Voor ze het wist, zou Charpaw al warrior worden en zou hij niet meer naar haar moeten luisteren; hoewel ze tegen die tijd misschien al een senior warrior was, als hij het lang genoeg trok. "Zullen we beginnen met wat basisdingen; eerst jagen, sinds dat het belangrijkste is. Later zal ik je ook leren vechten, vooral om jezelf te kunnen verdedigen en om rogues weg te jagen, natuurlijk; hopelijk zullen we niet te veel meer moeten oorlog voeren met andere clans.", vervolgde ze. Het was niet dat ze de andere clans zo graag zag; het was eerder dat ze te veel ervaring had met doden na een gevecht. Shrewstar, Wolftail, Thrushdive. Hoeveel oorlogen zou het duren voor ze een sibling zou verliezen? Of.. Een kitten? Ook al zou het dan enorm moeilijk te verklaren zijn waarom hun dood haar zo erg trof.