Partners <3

Redpetal stond ook recht en strekte zich helemaal uit. Ze knikte toen toen hij voorstelde om te gaan jagen en snoof meteen de lucht op. Haar oortjes waren gespitst en haar gouden ogen keken spiedend om zich heen, maar ze zag niets. De droogte hield iedereen weg, waarschijnlijk. Hopelijk zou ze snel ophouden. De rosse poes richtte zich weer tot Branchtrove, om te zien of die meer succes had.

Hij spitste zijn oren. In zijn gezichtsveld was er niets dat hem opviel, daarom concentreerde hij zich op het witte pluis in zijn oren. Ze werkten extra goed en waren gevoelig. Toen hij niets hoorde stak hij zijn neus in de lucht. Hij had een grote kop, waardoor zijn neus holtes groter waren. Ze sloegen veel meer informatie op dan iemand met een kleiner kopje. Een vleugje konijn werd geregistreerd. Hij keek om naar Redpetal en ging in een staar houding staan. Nu hij geen staart meer had kon hij niet goed wijzen en deed hij alles met zijn neus en oren. Toen hij er zeker van was dat ze het door had tekende hij met zijn poot een cirkeltje. Ze moest het konijn van achter besluipen, maar eerst moesten ze het vinden. Hij ging hoger op zijn poten staan zodat het pluis tussen zijn pootkussentjes de geluiden zouden dempen. Hij liep snel vooruit. De informatie die hij binnenkreeg liet hem rechts af draaien. Hij liep nog een stuk vooruit en moest daarna naar links. In een soort schuine lijn. De kater begon zachter te lopen. Ze kwamen in de buurt. Niet veel passen later hoorde hij het hart van het prooidier. Iets flitste langs. Hij had het konijn niet zien zitten, zo goed gemaskeerd. Spijtig voor het konijn verraadde het staartje waar hij zat. Waarschijnlijk was het verloren, zo ver weg van zijn natuurlijke habitat.

Branchtrove leek echter wel iets opgemerkt te hebben. De kleine poes knikte toen ze doorhad wat hij bedoelde en volgde hem stilletjes, haar rosse poten bijna geen geluid makend op de zachte ondergrond. Ze kwamen dichterbij, en ze begon het nu ook te ruiken. De zwakke geur van konijn.. Wat deed die zo diep in Thunderclan gebied? Waarschijnlijk gevlucht van een windclanner en dan verdwaald. Hij was verloren, zo ver van zijn natuurlijke habitat. Ze zag het witte pluizige staartje van het kleine prooidiertje al steken en sloop stilletjes eromheen. Branchtrove zou als het goed was de eerste sprong wagen, en dan kon zij het vangen als het zou wegglippen - zo hadden ze het zo vaak samen geoefend.

Een rush ging door hem heen. Zijn pupillen versmalden en hij stak zijn lange klauwen in de grond. Hij ging verloren in de jacht. De macht om een ander leven te eindigen. Hij ontblootte zijn tanden en maakte de sprong. Hij landde net achter het konijn. Zijn nagels prikten in het witte staartje. Zijn oren registreerden het hartje. Het ging sneller dan normaal. Branchtrove gaf een klap tegen de flank. Het konijn vluchtte weg, weg van de klap. Naar Redpetal toe. Hij stond te trillen op zijn benen terwijl hij gehypnotiseerd naar het konijn keek.

Haar gouden ogen waren gefixeerd op het kleine beestje en ze merkte de houding van Branchtrove daardoor niet op. De gevaarlijke twinkel in zijn groene ogen, zijn trillende poten, zijn ontblootte tanden; ze was er blind voor. Redpetal sprong op het konijn toen die wegvluchtte van de klap van haar partner en het arme beestje, dat helemaal niet verwachtend, liep recht in de val. Ze beet het dood met een snelle beet en met het lichaampje hangend uit haar bek keek ze op naar Branchtrove. Bloed drupte op haar rode vacht maar haar gouden ogen twinkelden vrolijk - een rare combinatie, eigenlijk, maar compleet normaal voor de clankatten.

De rode vloeistof die langs haar kin drupte zoog hem uit die rare kracht. Hij greens bij het aanzicht van prooi. Met een vrolijk pasje stapte hij op haar af. "Goed gevangen," complimenteerde hij haar. Hij keek om zich heen naar een goede plek om het te begraven. Toen hij een perfecte boom zag met gras naast knikte hij daar die plek. "Zal ik naar een andere prooi gaan zoeken?" Het was niet persé een vraag, eerder een voorstel. Hij stak zijn neus weer in de lucht. Hmmm, nu hadden ze precies minder geluk.

De zon stond laag en Redpetal keek er even naar. Bij de vraag - of nu ja, het was misschien eerder een voorstel - schudde ze haar kopje zachtjes. De kleine poes legde haar prooi neer. "Het word laat", mauwde ze. "Misschien moeten we teruggaan, ons voorbereiden op onze vigil.", stelde de rosse kattin voor. Er lag nog steeds een gelukkige glimlach om haar lippen, haar hele wezen straalde er gewoon van. Ze voelde zich plotseling overweldigd bij het zien van zijn knappe gestalte en om zichzelf een beetje weer een houding te geven, pakte ze haar konijn weer op. Ze kenden elkaar al lang, en toch kon hij haar nog zo laten voelen. Goed dat haar vacht haar wangen bedekte, anders zou hij zien hoe haar snuitje gloeide.

Hij keek naar haar en dan naar de zon. Ze had gelijk. Hij glimlachte naar haar en begon te wandelen. Hij voelde zich zo volmaakt. Hun leven was perfect, hij wilde het niet anders. Branchtrove wandelde verder. Hij zonk langzaam in zijn eigen gedachten. Zwijgend was het net zo gezellig als wanneer ze praatte. Daarom zweeg hij.

Topic uit ~