It's raining man...

Jayflame knipperde kort met zijn ogen toen een druppel op één van zijn oogleden belandde. Hij schudde zijn kopje, maar wist dat dit niet veel uit ging halen. Was hij even blij dat hij niet letterlijk was wat zijn naam zei. Een vogel die in brand stond en die dan vervolgens geblust werd. Okéééé. Tijd om andere dingen te gaan doen! Jayflame grinnikte even om zijn lichtelijk kinderachtige gedachten en keek om zich heen. Het was niet lang geleden sinds ThunderClan’s camp in de fik had gestaan en ze even een alternatief hadden moeten verzinnen, maar de schade leek op zich nog wel mee te vallen. Oké, er waren hier en daar wat dingen verwoest, maar het was niets wat ze niet aankonden. De andere Clans mochten niet denken dat ze vrij spel hadden omdat ThunderClan nu net die brand had gehad. Zijn gedachten waren de afgelopen dagen ook even bezorgd in de richting van de BloodClan gegaan. Hij wist dat BloodClan één keer had geprobeerd ThunderClan over te nemen. Wat als ze dat weer opnieuw gingen proberen? Wist hij veel wat zijn vader allemaal van plan was. Hij kende de tom nog niet en hij wilde hem ook niet leren kennen, maar het leek er niet op dat zijn vader tot één van de brave katten behoorde. Helemaal niet zelfs. Zou hij Zealspark informeren met wat hij te weten was gekomen over zijn vader? Hij twijfelde kort. Beter van niet. Dadelijk dacht Zealspark dat hij met elke BloodClanner sprak die hun border passeerde en dat hij geen moeite deed om ze weg te jagen. Nee, dit soort dingen kon hij beter tot zichzelf houden. Hij onderdrukte een zucht en keek een beetje mismoedig naar de Sunningrocks. Normaal gezien kon je daar lekker op gaan liggen om de zon op je pels te voelen, maar daar zou nu niet veel meer van komen. Jayflame was zo erg opgeslokt in zijn eigen gedachten dat hij de queen die hem benaderde niet aan had horen komen. Toen hij haar uiteindelijk in de gaten had, maakte hij een sprong in de lucht van schrik. Gegeneerd ging hij vervolgens met zijn tong over zijn borst om zichzelf een houding te geven. ‘Hallo daar, Snowdance,’ mauwde hij vriendelijk.

Jayflame wist van te voren als hij ging communiceren met zijn Clanmates nooit hoe veel ze hadden meegekregen van de rampzalige ceremony waarin hij toegewezen was door Zealspark naar een ongeveer even oud als hemzelf zijnde mentor en daar luid over had geprotesteerd. Heel zijn verhaal was er toen uitgekomen en hoewel Zealspark zijn pestkoppen boos had toegesproken, was Jayflame nog altijd beschaamd over het feit dat hij zich zo had laten gaan. En daarom was het dus soms moeilijk in te schatten of zijn Clanmates hem wel oprecht benaderden. Of ze niet gewoon uit angst om door Zealspark bestraft te worden met hem een gesprekje aanknoopten of uit angst dat hij zich anders naar hun zou keren. Of misschien uit angst dat hij zich, als hij te weinig aandacht zou krijgen, zich uiteindelijk toch naar de BloodClan zou richten. Jayflame deed zijn best om deze gedachten opzij te schuiven. Het leek er tot dusver immers niet op dat de meesten van zijn Clanmates dachten dat hij zich ook maar één keer tot BloodClan zou wenden of ook maar iets op zijn vader leek. Hij slikte en forceerde een glimlach toen Snowdance hem aansprak op zijn sombere houding. ‘Het is moeilijk om positief te blijven als je je bedenkt wat er met ThunderClan gebeurd is.’ Hij onderdrukte een zucht. ‘Het is goed dat we weer water hebben en dat de kans op uitdrogen een stuk kleiner is geworden, maar dit had ik toch ook niet gewild. Ik hoop zo dat de schade nog meevalt.’ Als er al patrols uitgestuurd waren om de schade te gaan checken, had hij dat niet meegekregen. Hij had zich de afgelopen dagen voornamelijk beziggehouden met het zorgen voor de anderen. ‘Maar goed,’ sprak hij en deze keer speelde er een echte oprechte glimlach om zijn lippen. ‘Hoe gaat het met je kittens? Die zijn toch pas geboren, niet dan?’

De gezichtsexpressie had misschien niet lang geduurd, maar Jayflame had wel gezien hoe het gezicht van de she-cat even had betrokken toen hij het over de brand had. Het was ook wel een logische reactie. Hij had het zelf ook vreselijk gevonden dat ze opeens niet meer naar hun oude camp konden gaan. Hij hoopte dat RiverClan ook problemen had waardoor ze zich niet over de Sunningrocks zouden bekommeren, want hij wilde niet dat hun Clan er zwak uitzag. Hij zou ook niet willen dat de RiverClan zou zien dat ze hier hun tijdelijke camp op hadden geslagen tot ze weer naar hun huidige konden gaan. Hij had sowieso een hekel aan de RiverClan omdat hij pasgeleden had gevochten met één van de apprentices waartegen hij ook had gevochten op de Sunningrocks zelf. Het was dan wel weer leuk om te zien hoe Silverstar de deputy van de RiverClan genadeloos had aangevallen totdat zij zich teruggetrokken had. De tom voelde zichzelf warm worden en de gedachten over het gevecht met de RiverClan trokken automatisch weg toen Snowdance aangaf hoe oud haar kittens al waren. Dat was inderdaad niet pas geboren, nee. ’S-Sorry,’ hakkelde hij. ‘J-Je ziet er nog zo jong uit en de tijd vliegt zo snel voorbij.’ Ja, want dat was ook echt een prachtig excuus, Jayflame. De tom keek beschaamd naar zijn poten. Hij vond dat hij toch wel iets beter op de hoogte mocht zijn van de activiteiten binnen de Clan. ‘Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ik nog maar pas warrior ben geworden en dat ik andere dingen aan mijn hoofd had op dat moment.’ Hij maakte het eigenlijk alleen nog maar erger voor zichzelf, want nu leek het net alsof hij haar en haar kittens niet belangrijk genoeg vond om op te letten. ‘Ik maak het alleen maar erger, hè?’ Hij zuchtte. Wat was hij toch een kluns.