Please...

Wat ze had gezien had haar een schok bezorgd die haar helemaal verlamd tegen een onbekende kat had gebracht. ze kon niks anders dan trillen en haar kopje in de pels van de kat verbergen. Ze wist niet wie het was... Of van welke clan deze kat was. Haar zintuigen namen al die dingen niet op nu. Ze kon enkel het beeld voor haar zien... En het enigste waar ze aan kon denken waren de verminkte lichamen van de katten die ze de afgelopen dagen had gezien en ze wist echt niet wat ze moest doen. Ze kon mama nu niet storen... En ze was zo bang... Zo bang... Bang... bang... Ze hijgde even onregelmatig en legde zich maar tegen deze onbekende kat aan, jankend, snikkend en trillend. Haar haartjes lichtjes overeind.

Vervolg van dit topic, is open voor een random kat waar Bur tegen is gecrasht voor troost~

Met een schok werd Snakesong wakker toen ze plotseling iets tegen haar zij voelde botsen. Ze sliep heel vast, en het enige dat haar wakker kon maken was iets dat echt tegen haar kwam; vandaar dat ze niets doorhad van de commotie die op dit moment aan de gang was, vooral in Windclan dan. Dat ging haar ook zo veel niet aan omdat ze een Shadowclanner was, natuurlijk. Met grote groene ogen keek ze neer op de snikkende en hijgende kitten die nu tegen haar aan lag. Uh? Een beetje ongemakkelijk neusde de grijze poes eventjes tegen de kitten. het was een Windclan poesje, misschien een maan of 2 oud. Snakesong snapte niet waarom ze bij haar kwam voor comfort, of waarom ze überhaupt comfort nodig had. Dit was eerder iets voor haar broer, Acefray zou weten wat hij moest doen. Maar die grote fluf sliep op dit moment vast ook nog, als hij nog niet wakker geschoten was van al die commotie. "Hee kleintje..", mompelde ze tegen het poesje, niet zeker hoe ze haar moest aanspreken. "Wat is er?" Misschien zou ze er beter aan doen toch een haar broer te gaan zoeken, maar ze wou de kitten ook niet alleen laten in deze staat.

Zacht snikkend duwde ze haar snuitje meer tegen de pels aan. Nog steeds had ze niks kunnen identificeren. Misschien onbewust zodat ze niet weg gaan of wat dan ook. Nja, haar lichaam was nu meer gefocust op het janken, het proberen te verwerken. Ze wist het zelf niet goed... gewoon echt niet. "Hee kleintje..", Klonk er op mompelende toon. Het klonk ver weg en helemaal niet in bereik. Maar toch keerde ze haar pluizige kopje wat, traantjes van haar weg stromende. "Wat is er?" Ze snikte even trillerig en probeerde naar lucht te happen. "P.... P... P... papa..." klonk er beverig en amper hoorbaar van het jonkie af. "P... Pap... papa..." jankte ze zachtjes verder terwijl ze zich meer tegen de ander aanlegde. Ze kon niet meer uitbrengen.

Haar groene ogen keken wat verward naar de jonge kitten en haar pluizige grijze vacht stond nog alle kanten op omdat ze maar net wakker was. Het rosse poesje ging wat meer tegen haar aan liggen en mompelde iets over papa, maar meer zei ze niet. Alleen dat ene woordje. Voorzichtig legde Snakesong haar pluizige staart een beetje rond de kitten, omdat ze leek te trillen en het misschien koud had. "Moet ik je naar een Medicine cat brengen? Die zal je wel iets geven tegen de.. Euh.." Tsja, tegen wat? Ze snapte nog altijd niet goed wat er eigenlijk mis was met het Windclannertje. Snakesong liet het maar gaan. Ze keek op en scande de omgeving, op zoek naar haar broer of zijn apprentice, of misschien een andere Medicine cat, of zelfs naar een Windclan queen die bezorgd haar kitten zocht..

De pluizige staart van de andere poes werd rond haar gelegd en even keek ze licht snikkend en trillend op. Wat was er? Wat... Was... Starclan ja dit was beter goed zo... Ze snikte even zachtjes en legde haar kopje meer tegen de andere kattin aan. "Moet ik je naar een Medicine cat brengen? Die zal je wel iets geven tegen de.. Euh.." Klonk er en wel meteen schoot ze wat naar achter weg van de poes. Heviger trillend schudde ze haar kopje. Niet de medicine cat, niet de medicine cat... Ze kneep haar oogjes toe en beet op haar onderlip waarna ze plots haar bekje open deed en luid begon te janken, yea als een kind zou janken. nee. niet de med cat... Nee! Gvd... Nee... ze bleef maar doorjanken en waarschijnlijk ging het volume zelf een beetje omhoog naarmate ze langer daar alleen stond te beven.

Oh Starclan, geen Medicine cat dus.. Enkele katten in haar omgeving keken wat raar naar haar, maar ze hadden zelf blijkbaar geen zin om te helpen. "Shhh, geen Medicine cat dan..", shushte ze de kitten zachtjes, haar snuitje dichtbij brengend om niet te hard te moeten praten. Ugh, ze was hier niet goed in, maar ze wou wel helpen. Waarom moest zij dit nu net voorhebben? Even scande ze haar omgeving nog eens. Als die pluizenbol van een broer nu eens zou kunnen komen dan zou hij kunnen helpen, maar hij was vast te druk bezig met zijn vriend-.. Vrienden. "Ik ben Snakesong, wat is jouw naam?", zei ze dan maar zachtjes, proberend om het rosse poesje aan andere dingen te laten denken dan aan wat ze nu eigenlijk zo erg vond. Ze snapte het nog steeds niet helemaal, maar ze had ook niet echt het gevoel dat het poesje het haar rustig zou kunnen uitleggen.

Natuurlijk had het jonge geval niet door dat er ogen op haar gericht waren... het was het laatste van haar zorgen en nou... aandacht vond een kitten van haar leeftijd niet erg als ze bij een goed bewustzijn was. "Shhh, geen Medicine cat dan..", Klonk er zacht van de poes die het eerst had voorgesteld. zacht snikkend keek ze even op, haar oogjes wat opende om de andere aan te kijken door haar tranen... Een wazige blik had ze dus. "Ik ben Snakesong, wat is jouw naam?", Eh? Ze trilde even, haar bekje trilde wat,z e wist niet goed wat te zeggen, ze was shooked. ”Wat is dat toch met WindClan tegenwoordig. Allemaal jankerds”, klonk er even waarop ze verbaasd en trillend opkeek. help? mama... Ze wilde mama... ”Hou daar eens mee op wil je” Ze snikte even terwijl haar lijfje zachtjes trilde... en ze weer luid begon te janken... Ja, wat moest ze anders doen.

De kitten leek net wat gekalmeerd te zijn toen iemand anders zich ermee kwam moeien en het poesje weer luid begon te janken. Met een geïrriteerde groene blik keek ze op naar de senior warrior. Ze had respect voor de oudere warriors, maar dan moesten ze niet vervelend komen doen als dat de kwestie niets zou helpen. "Blackbear, als het lawaai je teveel is ga dan ergens anders liggen maar je helpt niet.", mauwde ze naar de zwarte warrior, waarna ze hem verder negeerde en haar aandacht weer op het rosse poesje richtte. "Shh.. Alles komt goed..", probeerde Snakesong het kleintje weer wat te shushen, want al dat gejank begon ook serieus pijn te doen aan haar kopje. Ze moest echt serieus eens wat papaverzaad ergens gaan vragen om deze Windclan kitten wat te kalmeren, want zo ging het niet echt verder.

Woorden van overal en in haar gejank, paniek en pijn had ze het gewoon niet meer in haar om het op te nemen. nee, ga weg. Nu wilde ze niet meer. de woorden waren teveel, de acties die ze onderneemden waren niet gemaakt voor haar, niet ontworpen voor haar. Ze wilde niet en dat liet ze merken met het schrille gejank die uit haar keeltje kwam. Ze was het zat om deze pijn te voelen, mentale pijn... Ze wist zelfs niet dat dat bestond, maar het deed zoveel pijn en het was niet iets dat ze kon voelen op haar lichaam. Het was vreselijk, vreselijk! Vreselijk! Waarom bestond het? Toen ze plots echter haar naam hoorde keek ze langzaam op met traantjes in haar oogjes. Door het wazige beeld die door de tranen werd belemerd zag ze de bekende vacht van haar moeder... en trillerig stond ze op, om zacht snikkend richting de bekende waas en geur toe te wandelen. ook zij kwam naar haar toe en nam zich tegen zich aan... Ze stelde haar wat gerust en begon haar kalmpjes te likken, waarop de kleine plompe kitten haar gezichtje tegen de kattin aanlegde en zacht snikkend haar lichaampje in haar vacht verborg... Ze was zo bang en ze wilde niet meer terug gaan naar wat ze had gezien... Maar ergens ook wel... Het was een gevoel die haar verscheurde. Het gevoel van medeleven en pijn, maar ook van schok en angst.