Sweet kisses

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Met een vurige blik in haar helblauwe ogen had ze een kitten op het oog. Meteen schoot ze recht en liep ze naar deze toe, om haar snuitje tegen diens kopje te duwen en snorrend een likje over diens wang te brengen. Een zacht gelach kwam van de zacht gekleurde kitten af waarna ze even zich omdraaide en speels door haar voorpoten zakte en even haar staart hevig heen en weer sloeg. "Hallo, ik ben Burnetkit," zei ze met een knipoogje naar de ander. "Ik kom uit de windclan," yes, zo had ze zeker haar aandacht. "Laten we samen spelen!"

-Bloomkit

De witte kitten schrok zich een ongeluk toen plotseling een andere kitten snorrend haar kopje tegen haar aan duwde. Woah, wie was dit? Ze kende die niet! Bloomkit zette een stapje achteruit, de ander wat raar aankijkend. Ze leek te willen spelen.. Huh. Dat kon Bloomkit wel. De rare kitten stelde zich voor als Burnetkit van Windclan en Bloomkit knikte maar om aan te tonen dat ze het verstond. Haar tweekleurige oogjes keken vragend naar Burnetkit als ze vroeg om te spelen, maar  haar staart zwaaide ietwat opgewonden heen en weer. Ja, tuurlijk wou ze spelen! Maar wat dan?

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

De ander poes knikte maar zei niks terug en dat zorgde ervoor dat ze even haar kopje wat optilde, haar speelse houding brak hierdoor en wel meteen kantelde ze haar kop wat. Rustig stapte ze dichter en bekeek ze de ander even... Om zonder pardon haar snuit tegen de ander te drukken om diens geur op te snuiven. "Kan je wel praten? Ik heb je al eens gezien en toen deed je ook al zo... raar," zei ze even waarna ze haar kop plots kantelde en een valse grijns op haar face kwam. Heh? Het was gewoon vreemd.

Waarom was deze Windclanner zo raar? Misschien waren alle windclanners zo raar. Ze zou het eens moeten proberen vragen aan mama als die nog eens tijd had voor haar en niet de hele tijd bezig was met Brokenkit. Bloomkit sprong achteruit toen Burnetkit plotseling haar snuitje tegen haar duwde en fronsend keek ze het lichtgekleurde poesje aan met haar tweekleurige oogjes. Kon ze niet normaal doen zeg? Bij de vraag van de kitten schudde ze haar kopje. Die vraag was te verwachten, die vraag stelde iedereen altijd. Ze zou een bordje moeten hebben waarop stond: ik kan niet praten, vraag het me alsjeblieft niet. Maar ja, katten konden nu eenmaal niet echt lezen.

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Het onbekende poesje leek nogal van haar stuk gebracht te worden iedere keer als zij iets deed en dat vond ze grappig, misschien iets té grappig. Ze grijnsde meteen wat breder en benaderde de ander meteen meer, dichter en dichter. Ze kon niet praten? "Dat is te verwachten, je bent vast gewoon te dom om te praten~" zei ze rustig. "Of te achterlijk... Nee, maar daar maar en te achterlijk van," klonk er rustig van de poes af. Wat nou? Het was toch waar jezus. "Of je stelt je gewoon aan, ja, dat is het vast~ Aansteller," heh. "Ik wil niet spelen met iemand die zo dom en achterlijk is en nog eens een aansteller!" ja. Met een hoge kop draaide ze zich om. Heel aardig Burnet.