Troublemaker

De kleine kitten lag verveeld in de stomme grot, haar vier pootjes in de lucht. Littlekit zuchtte even en sloeg wat halfslachtig naar een voorbij dwarrelend pluisje. Ze wou naar buiten, ze wou iets doen! De calico rolde om en keek even om zich heen. Het leek erop dat de meeste katten wel sliepen, het was immers ook nacht.. Ze kroop dichter naar haar pleegmoeder toe en porde in de vacht van één van haar siblings. "Soft, soft, word wakker.", fluisterde. Ze had een partner in crime nodig en bij gebrek aan iemand anders moest Softkit dat maar zijn.

+Softkit eerst  

Ze was aan het dromen. Over haar papa, want hé, die had ze net ontmoet en dat was heel erg spannend! Het consumeerde haar leven op het moment, en ze dacht er een groot deel van de dag aan. En blijkbaar dus ook 's nachts. Dat ze de wens had om bij hem te zijn, was wel duidelijk. Ze was naar hem toe aan het rennen, haar pootjes bewogen zachtjes mee in haar slaap. Ze was bijna bij hem, toen ze opeens wakker gepord werd. Geschrokken nam ze een hap lucht naar binnen en opende ze haar oogjes wagenwijd. Een zachte zucht rolde over haar lippen van de spanning, maar ze had nu door dat het alleen maar Littlekit was, haar zusje. "Wat is er?" fluisterde ze terug, en keek nieuwsgierig - maar nog steeds een beetje geschrokken - naar de ander.

Haar turquoise oogjes glinsterden ondeugend in het maanlicht toen haar zusje wakker werd en een grijns verscheen op haar snuitje. "Laten we iets doen!", antwoordde ze, en de toon in haar stem maakte ook meteen duidelijk dat ze niet echt van plan was de regels te volgen. Littlekit keek even naar links en toen naar rechts, alsof om te kijken dat niemand meeluisteren, en boog toen dichter naar haar zwart-witte zusje toe. "Zoals naar buiten gaan..", fluisterde ze daarna samenzweerderig.

Het was al heel snel na de geboorte duidelijk geworden dat zij en haar zusje heel erg verschillend waren. Waar Littlekit ondeugend was en graag de regels brak, was Softkit bangig en bleef ze het liefste de hele dag binnen. Misschien was het hun tegenstelling die hen juist zo close maakte. Toen Little voorstelde om iets te doen, wist ze al wat haar te wachten stond. Ze glimlachte zachtjes toen haar zusje voorstelde om naar buiten te gaan. Normaal zou ze het niets vinden - nu stiekem nog steeds niet -, maar met haar zusje leek het alsof ze de hele wereld aan kon, ongeveer. Dus knikte ze, en kwam ze overeind. Haar hart bonsde meteen in haar keel, want ze wist wel heel goed dat dit iets was wat niet mocht. Haar ogen waren groot van de spanning, en haar oortjes werden meteen hyperactief om ieder geluidje op te pikken. "Hoe gaan we langs iedereen komen zonder dat ze wakker worden?" fluisterde ze in het oor van Little, nadat ze naar haar toegebogen was over de slapende lichamen van hun andere siblings heen.

De kleine calico greens haar scherpe witte tandjes bloot en ging terug iets verder achteruit. Het plannetje had zich helemaal gevormd in haar kopje, ze was zeker dat het zou lukken en dat ze aan alles gedacht had.. "We gaan sluipen, natuurlijk.", fluisterde ze terug tegen haar zwart-witte zusje. Littlekit zette zich in de sluiphouding die ze apprentices soms had zien oefenen. Het was niet perfect, verre van natuurlijk; haar staart sleepte over de grond en ze zag er een beetje uit als een scheve das, maar dat deed er allemaal niet zo toe. "Zoals dit!", fluister-riep ze trots, grijnzend naar Softkit en met een knikje van haar hoofd toonde ze dat zij het ook moest proberen.

Oh, haar zusje had al een tactiek bedacht. Bewondering voor Little borrelde in het zwart-witte kitten op. Ze was heel erg trots op dat dat haar zusje was. Die nu aan haar vertelde om te gaan sluipen. Dat had Softkit wel vaker gedaan, sluipen. Maar ze had het nog nooit gedaan zoals Littlekit nu voordeed. Ze vond het er een beetje gek uit zien, maar dat zou ze nooit hardop toegeven. Ze zou het zelfs nadoen, omdat Little er zo zeker over leek dat het goed was. In plaats van haar staartje in de lucht te steken, zoals ze altijd deed om haar evenwicht wat makkelijker te bewaren, liet ze hem nu over de grond slepen. Ergens vond ze het een beetje moeilijker, maar ze hield wijselijk haar mondje dicht. Ze giechelde heel zachtjes toen ze zó langs een warrior liep. Ze vond het heel erg spannend, maar hield van de quality time die ze zo kreeg met haar zusje.

Enthousiast knikte Littlekit toen haar zusje haar nadeed. Ja, zo ja! Ze volgde Softkit met dezelfde vreemde sluiphouding die ze daarnet had gedaan, recht naar de uitgang toe. Geen enkele warrior of apprentice of zelfs een andere kitten leek wakker te worden. Woeh, zie hen gaan! Zij aan zij als twee volleerde warriors! Daar zouden Settledkit en Quailkit raar van opkijken, ze zouden nogal verschieten als ze zagen hoe goed hun zusjes waren. Ha, take that!

Ze zag hoe enthousiast Littlekit was. Tot nu toe ging alles goed, al had ze wel bijna met haar staart een slapende kat aangeraakt. Ze besloot hem nu toch van de grond af te halen. "Psst!" siste ze naar haar zusje toe. "Je moet je staart van de grond afhalen, anders komt hij misschien tegen iemand aan." vervolgde ze toen op een gefluister - dat voor haar onder gefluister viel, maar eigenlijk was het niet al te subtiel -, en zwiepte met haar kleine staartje om te laten zien hoe ze hem in de lucht gestoken had.

Littlekit keek om toen Softkit naar haar fluisterde - nja, het was niet bijzonder subtiel - dat ze haar staart in de lucht moest steken, maar ze schudde haar kopje. Het was wel algemeen bekend dat de kleine calico een eigen willetje had en dat ze niet luisterde naar andere katten - haar eigen idee was altijd het beste. Hoewel ze dan soms wel schoorvoetend moest toegeven dat de ander juister was, maar dat was altijd na een hele lange weg van mislukkingen met haar techniek.. "Ik heb mijn staart onder controle!", fluisterde ze terug, haar staart eens van links naar rechts bewegend om het te laten zien; en daarbij wat stof schoppend op een slapende warrior naast haar, die gelukkig enkel wat kreunde in zijn slaap. Oeps.