Unearth [#1]

Onderwerp: Unearth [#1] zo 7 mei 2017 - 13:37

De massieve she-cat had de taken van Bronzemask op zich genomen toen het nieuws kwam dat ze zwanger bleek te zijn. Binnen een no time zat ze dus ook met haar apprentice opgescheept maar gelukkig was dit wel een kat waar mee ze kon werken. Haar jaagt technieken waren goed dus daar hoefde de twee niet meer op te concentreren alles draaide nu nog om het vechtgebied. Ze had haar nieuwe leerling dus ook verteld om met zonsondergang naar haar toe te komen voor een nacht training. Wie wist dat Windclan ooit midden in de nacht aangevallen werd dan had Amberpaw daar wel de juiste technieken voor nodig. Alles was anders in de duisternis. Sweetheart likte de dikke vacht rondom haar hals recht voor ze de cave uitstapten en richting hun ontmoeting's plaats liep. Tijd om eens aan de bak te gaan.

- Amberpaw only!~

:::

Onderwerp: Re: Unearth [#1] wo 10 mei 2017 - 15:53

Amberpaw was blij dat Sweetheart haar nieuwe mentor zou zijn. De poes had al getoond dat ze niet bang was voor pijn en dat ze zich goed zou kunnen uitleven in vechttrainingen met haar. Want dat was voornamelijk wat ze nog moest leren. De lichtbruine tabby was al bijna oud genoeg om warrior te worden; misschien nog een maan; of twee als ze pech had. Jagen had ze al meer dan genoeg geoefend. Dat kon ze. Daarin leek ze al een warrior, wat haar betrof. Daarin was ze waarschijnlijk beter als haar vader, de mislukte medicine cat. De lange poes liep naar de ontmoetingsplaats die Sweetheart haar gezegd had, een neutrale uitdrukking op haar snuitje. Haar neutrale uitdrukking leek echter meteen bozig, dus veel had ze daar niet aan. Iedereen dacht altijd dat ze boos was van het moment dat ze niet glimlachte. Altijd dus, eigenlijk. Het was koud en donker vannacht en Amberpaw voelde zich toch niet helemaal op haar gemak in dit vreemde gebied. Ze had nog niet veel tijd gehad om het te verkennen en ze wist niet wat er hier 's nachts allemaal zou zitten.. Thuis had ze zich veiliger gevoeld. Als ze hier zouden blijven, zou het verdikke lang duren voor ze het gewend zou raken. Op de ontmoetingsplek zag ze haar mentor al staan dankzij de witte plekken in haar vacht; het bruin mengde compleet met de achtergrond. Beleefd maar niet bijzonder respectvol knikte de jonge poes naar haar. Het was niet omdat ze een warrior was dat ze haar respect verdiende - maar ze had al iets laten zien, en Amberpaw had er nu ook niet echt iets aan om onbeleefd te zijn.

Onderwerp: Re: Unearth [#1] wo 31 mei 2017 - 19:28

Sweetheart postsheet 1.0

Het had niet gelang geduurd tot haar apprentice zich bij haar voegde en haar een knikje gaf. De grote warrior gaf haar een bijna niet ziende knik terug met haar brede kop voor ze de she-cat een seintje gaf om haar te volgen. Ze hadden een lange tijd gelopen maar uiteindelijk waren ze er gekomen. Deze plek had Sweetheart gevonden toen ze weer eens haar gebruikelijke rondje had gelopen om haar gedachthens op een rijtje te zetten en haar plan om de macht in haar klauwen te krijgen uit te werken. Het was een soort heuvel/berg met allemaal rotsen en uitgeholde doorgangen die de natuur met veel tijd had gecreëerd maar Sweetheart noemde het liever een goeie trainingsveld. De nacht maakte het nog moeilijker om hier te lopen en plekken te vinden maar ze wist dat alles veilig was dus Amberpaw zou kwa de omgeving niks ernstig oplopen. Hopelijk. De grote she-cat liep veder tot ze uiteindelijk bij een rots kwam en daarop sprong. "Vandaag gaat je training vooral om je te testen" Mauwde de senior warrior koud, haar rug was toegekeerd naar Amberpaw. "Nu het donker is maakt het alles ingewikkelder maar een aanval kan elk moment gebeuren en ik wil dat je klaar staat om elke gevecht te kunnen overwinnen. Dag of nacht, welke omgeving ook" Sweetheart draaide zich om. "Dit is geen kinderspel net als bij je oudere mentor, ik wil dat je goed luistert naar wat ik je zeg want niet iedereen krijg dit te leren. Wanneer ik stop zeg moet je ook stoppen begrepen?" De massieve she-cat keek strak naar Amberpaw, de jongere kleinere she-cat mag straks helemaal los gaan maar wanneer ze zij dat ze moest stoppen moest ze dat ook meteen doen. Ze zou straks een paar gevaarlijke vechttrucs leren en ze wou niet dat ze straks dood lag omdat ze niet goed luisterde. Sweetheart sprong van de rots en liep veder tot een wat opener plek. "Maar eerst wat anders" Meedeelde ze, eerst wou ze zien hoever Amberpaw was en daarna zou ze de vecht technieken doornemen en oefenen. "We gaan een gevecht naspelen. Ik ben de vijand en jij moet dit stuk trainingvelds beschermen en mij wegjagen." De she-cat wachtte even voor ze veder ging. "Omdat je nog klein en minder ervaring heb gebruik je dus omgeving, je verstand en je snelheid en niet je kracht." Sweetheart keek naar heuvel met de rotsen. "Laat maar zien wat je kan, je heb twee minuten en dan zal ik komen" Ze zwiepte met haar staart dat Amberpaw kon gaan om een schuilplaats of wat dan ook te zoeken. Ze was hier niet om alles voor te kauwen, ze moest alles nu zelf doen. "En vergeet niet. Je klauwen heb je niks voor niks dus gebruik ze!" Schreeuwde ze de apprentice na toen deze verdween in het donker en Sweetheart wachtte tot het tijd was om in de aanval te gaan. Hun training was nu echt begonnen.

Omgeving 'trainingsveld':

:::

Onderwerp: Re: Unearth [#1] vr 2 jun 2017 - 16:59

If you want to see the sunshine

Amberpaw keek om zich heen, haar ogen ondertussen al wat gewend aan het donker. Sweetheart bracht haar naar een soort grote rots met verschillende holtes en platformpjes. Het zag er perfect uit om te trainen en haar poten jeukten om eraan te beginnen. Ze luisterde naar de uitleg van haar nieuwe mentor met meer respect dan ze ooit voor de oude had gehad; maar het was niet overdreven. Bij de laatste opmerking van de bruin met witte poes greens de slanke kattin even en ze sloeg al snel haar klauwen uit. Dit zou leuk worden. Haar groene ogen gleden over de rotsen. Hoe zou ze dit het beste aanpakken? Haar oog viel op een platformpje dat niet al te hoog was, maar vanwaar ze makkelijk op de rug van de grotere kattin zou kunnen springen. Met haar klauwen haakte ze zich in de stenen en redelijk soepel klom ze zo naar boven, van richel naar richel tot ze hoog genoeg was. Op het platform ging ze liggen, haar spieren gespannen zodat ze klaar was om te springen als het moment daar was. Nu moest ze afwachten..

Onderwerp: Re: Unearth [#1] vr 9 jun 2017 - 18:45

De twee minuten tikte al snel voorbij toen Amberpaw verdwenen was in de duisternis. Sweetheart wist dat ze vanavond wat krassen zou ontvangen maar ook Amberpaw zou ook niet heelhuids terugkomen. Het was haar sterke punt om in het donker te vechten dus de leerling zou het nog wel eens lastig kunnen hebben al dacht ze wel dat deze traingen met Amberpaw veel interessanter werd dan alle andere die ze had gehad met haar apprencites. Sweetheart begon te lopen, haar spieren aangespannen en haar nagels uitgeklapt. Zachtjes begon ze de vochtige avondlucht op te snuiven en volgde de spoor van Amberpaw's geur met een grote boog anders zou ze zo in de val lopen. De massieve she-cat liet haar kille verschillende ogen de donkere rotsblokken heen glijden en begon door een van de tunnels heen te sluipen. Haar aandacht was volop gericht op haar zintuigen die haar pad leidde door de duisternis. Sweetheart snoof nog een keer de lucht en liep een bochtje om. Haar snorharen raakte de wand van de koude stenen wand die haar naar buiten leidde en haar hoger op bracht. Sweetheart spande haar spieren aan. Amerpaw moest hier ergens zijn maar de wind maakte niet duidelijk als de leerling onder haar bevond of boven haar.

:::

Onderwerp: Re: Unearth [#1] zo 11 jun 2017 - 19:50

If you want to see the sunshine

De slanke poes zat gehurkt op de rotsen, haar buikvacht tegen het koude en harde oppervlakte geduwd. Haar neusje was net over de rand en haar groene oogjes tuurden door het duister naar beneden. Ze kon pootstappen horen en haar oortjes spitsten zich. Ja, haar mentor kwam eraan. Ze hoorde het duidelijk. De nagels van de lichtbruine kattin waren uitgeslagen en ze kneep haar oogjes lichtjes samen. De pootstappen kwamen steeds dichterbij en in het maanlicht zag ze de schaduw van Sweetheart steeds groter worden. Uiteindelijk kwam ook haar snuitje in zicht. Ze moest nog iets wachten.. Nog een klein beetje.. Pas toen haar gehele brede rug in zicht was richtte de poes zich iets op. Haar nagels maakten krassende geluiden op de steen als ze zich afzette en stil als de dood op de grote warrior belandde. Met haar scherpe klauwen probeerde ze zich vast te haken in de poes en ze was erop voorzien dat ze zou omrollen - dat leek de meest logische optie, vooral omdat ze zo veel groter was als haar. Maar Amberpaw zou blijven volhouden. Ze zou wat geplet worden haar de overwinning niet laten ontzeggen.

Onderwerp: Re: Unearth [#1] do 15 jun 2017 - 18:35

Het was doodstil, zo stil dat je gewoon wist dat iemand op je zat te loeren. Amberpaw's geur was hier overduidelijk te reuken en de kleine kille bries die over de gladde rotsen heen gleed toonde aan dat het vers was. Sweetheart spitsde haar oren, er honderd procent van zeker dat Amber zich nu boven haar bevond maar ze was al te laat. Een suizende wind streek door de lucht wat aantoonde dat haar leerling sprong maar voor dat massieve she-cat kon reageren voelde ze twee scherpe klauwen in haar rug. Sweetheart trok haar lip op en kromde haar rug wat vaak in een gevecht aantoonde dat ze zich achterover zou laten vallen of zou gaan rollen maar inplaats van dat deed ze iets heel anders. De grote warrior trok haar schouders bij elkaar en gooide haar hele gewicht naar voren zodat ze een soort koprol naar voren maakte en zich daarna volop tegen de stenen wand aan beukte om Amberpaw te pletten. Op iemands rug springen was altijd vragen om klappen zo vond Sweetheart dat, je bereikte bijna nooit wat met deze truc enkel als je groter, sterker en zwaarder was dan je tegenstander en dat was Amberpaw niet. De senior warrior draaide zich om pakte Amberpae bij haar nekvel en gaf haar een goeie zwiep zodat er ruimte werd gecreëerd tussen de twee vechtende katten. Sweetheart zakte ineen, haar vacht opgezet en haar ogen uitdagend.

Note Er is een meter of drie tussen hen in, powerplay is ook toegestaan als je dat prima vind tho c:

:::

Onderwerp: Re: Unearth [#1] wo 21 jun 2017 - 16:46

If you want to see the sunshine

Sweetheart was veel groter dan haar, iets dat Amberpaw niet helemaal had ingecalculeerd. De lichtbruine tabby was voorbereid op een val, zoals de meeste katten zouden doen, maar Sweetheart liet zich niet vallen - ze maakte een koprol naar voren en beukte haar schouders tegen de stenen, waardoor alle lucht uit Amberpaw's longen geperst werd en ze niet anders kon dan loslaten. Ze kreunde lichtjes maar bleef niet lang liggen op de grond, wetend dat blijven liggen het ergste was dat je kon doen in een gevecht. Dan was je in de weekste positie. Ze kon echter weinig doen want toen ze nog maar net op haar poten stond werd ze alweer vastgegrepen bij haar nekvel en aan de kant gezwierd, waardoor ze een eindje verder kwam te staan. Een paar muizenlengten van haar grote mentor zette Amberpaw zich weer recht, bont en blauw maar met nog altijd datzelfde vuur in haar groene ogen. Ze zakte ineen in de vechthouding die ze van Bronzemask had geleerd - de standaard vechthouding, eigenlijk - en bekeek de situatie even. Het leek erop dat ze meer van haar snelheid gebruik zou moeten maken van haar kracht, want daar had ze niet zo veel van. Ze moest vechten zoals ze tegen een Riverclanner zou vechten, want daar leek Sweetheart misschien wel het meeste op. De lichtbruine tabby wierp haar blik naar links en verplaatste haar gewicht naar daar, als om te tonen dat ze die kant op wou springen - maar in plaats daarvan sprong ze naar rechts, waar de stenen wand zich bevond. Gebruik makend van die wand zette ze zich schuin af, de muizenlengten overstekend in luttele seconden en zo via rechts proberend de kattin te benaderen. In plaats van weer op haar te proberen springen of om via de zijkant tegen haar te buiken, maakte Amberpaw zich heel klein en kwam ze zo tussen de poten van de kattin terecht, onder haar buik. Haar grote poten maakten meer dan genoeg plaats voor een slanke kattin als de lichtbruine apprentice om onder te passen. Met haar klauwen uitgestrekt probeerde ze zo veel mogelijk schade toe te richten aan de weke buik van de massieve kattin, goed wetend dat die zich gewoon kon laten vallen en haar zo kon pletten. Daarom lette ze ook op elk signaal dat erop zou wijzen dat die dat zou doen, in de hoop dat ze dan op tijd aan de kant kon springen..

Ik hou niet bijzonder veel van powerplay, dus ik zou het appreciëren als je het ook niet met Amberpaw doet ^^"