All I wanna do

Ze gromde even, waarbij haar kleine nageltjes uit hun hulsel kwamen. Haar ogen werden in een grauwende vorm gebracht, haar flanken rezen hevig, daalden in kalmte af en verhoogden zich toen naar hogere levels. Haar achterpoot licht opgetrokken tegen haar licht bolle buikje aan. De pluizige roos-oranjekleurige poes keek even met haar getekend gezicht naar het beeld van die happy clan katten. haar plaats bij de plantjeskatten, de memes, was alles behalve goed voor zoal hen als haar en dat wisten ze. Ze durfde ze zeker af te snauwen en misschien was dat ook de reden dat Routpaw zich had ontfermt over het jong. Toch... Ze kantelde haar kop even en gromde zacht. Oooo-ooh. Wie was nu weer een happy mama en een happy papa? Ze voelde haar klauwen langs de grotgrond glijden, waarbij een hoog krassend geluid de stenen holte vulde. Ze mochten allemaal sterven, all of them.

-Bearkit

Het was een tijdje geleden dat hij met z'n pleegzusje had gesproken, moest hij toegeven. Doordat ze was aangevallen door een vos was ze in de Medicine Den beland en doordat hij niet echt het sociaalste type was, had hij haar weinig komen bezoeken. Nu hij haar opnieuw zag, merkte hij haar hatelijke blik op naar het nieuwste koppeltje van de WindClan. Hij was er evenmin blij mij, hem even uitwerken op Tigergaze had hem deugd gedaan. Met zijn ijzige kalme en ietwat norse ogen tot spleetjes geknepen hees hij zijn lichaam dat al vrij gespierd was voor dat van een kitten omhoog en maakte zijn weg door de menigte heen naar Burnetkit heen. Op een afstandje bleef hij staan, staarde haar even aan en liet er toen een klein knikje van af komen. Zo bleef hij even staan, haar blik bestuderend en zijn staart langzaam bewegend over de grond.

In haar ooghoek zag ze beweging en wel meteen keek ze op naar haar broer die daar zo stond. Ze kon het niet laten even te snuiven en vervolgens een nogal mixed uitdrukking op haar gezicht te krijgen. Wat moest hij nu weer van haar? Zij had veel belangrijkere dingen te doen dan te staan staren naar zijn lelijke gezicht. Dat hij even oprotte in de plaats van zo met zijn emotieloze kop naar der te kijken alsof ze achterlijk was. Like geez get a life moron. "Wat moet je Bear?" snauwde ze naar hem toe met een niet al te blije uitdrukking. Ugh, hij kwam anders nooit dus wat moest hij nu dan wel niet hier doen hm? Was ze enkel goed als mommy weg was? Asshole.

Al was Bear niet het meest vriendelijke type, vloog hij niet erg snel op en raakte hij dan ook niet erg gertriggerd toen Burnet al meteen een opmerking die meer op een afwijzing leek naar zijn kop slingerde. Zijn blauwe ogen vernauwde hij tot spleetjes voordat hij zijn bek opende om te spreken. "Wat ik moet van jou? Niks, hoor. Ik kan ook weg gaan en dan rotten we lekker allebei weg in onze haat voor die twee." Er was geen vertaling nodig voor 'die twee', ze wisten allebei goed genoeg waar het over ging. Eenderzijds vond hij het vrij sneu dat zijn pleegzusjes karakter zo werd weggeteerd door de beslissing van zijn moeder, maar hij kon het haar niet erg kwalijk nemen. Hij kon er namelijk over meespreken. Zonder op haar toestemming te wachten stapte hij doodnormaal dichterbij en ging vlak voor haar zitten. "Maar dat is de gemakkelijke weg, en daar ben ik niet voor."

Ze was in haat aan het wegrotten. Er was niks leuks aan haar en dat wist ze. Maar ze was kapot, defect en ze wilde alles aanvallen, afsnauwen en bijten dat ze zag. Ze kon er niet tegen, tegen niks. Het toppunt van dit alles was dat ze een waarschuwing had gegeven. Ja, ze had er zoveel gegeven en toch, toch deden ze door. Wat was dit? Een of andere puppetshow??? Dit was real life en ze was bloedserieus, ze mocht dan nog jong zijn maar ze had gevraagd, gesmeekt en die... Die EVERSTAR had niet geluisterd. UGH. What was er mis met iedereen??? "Wat ik moet van jou? Niks, hoor. Ik kan ook weg gaan en dan rotten we lekker allebei weg in onze haat voor die twee." Haar oortjes flikkerden even en scherp keek ze de ander aan. Oh ja, ze was al aan het wegrotten in de haat over hun. Dat wist ze o zo hard en ze wist ook dat ze niet zou stoppen als er niks gedaan zou worden. Ze was maar een kind en ze snapte het nog niet. Oh boy ze zou eens laten zien wat een kind niet zou snappen als zij klaar was. DE ander kwam voor haar zitten en de kleine plompe kitten moest omhoog kijken naar haar broer. "Maar dat is de gemakkelijke weg, en daar ben ik niet voor." Huh? Ze knipperde even en zuchtte. Wat wilde hij? Tigergaze van een klif duwen ofzo? Ze had genoeg dood gezien om het met een simpele gedachte te hanteren. Het was choquerend, het was hard en nu was het weg, de sympathie en het verdriet. Het was weg en het had plaats gemaakt voor zoveel haat. "Wat wil je doen? Ze uit elkaar hale-" haar ogen werden groot. "Hun relatie saboteren," een grijns krulde over haar mond heen. "Ze elkaar laten haten..." fluisterde ze even terwijl ze ongelofelijk naar de grond keek en begon te grijnzen... Dat was... Dat was genius! Waarom had ze daar niet eerder aan gedacht!

Rustig begon Bear zijn voorpoot te likken toen Burnet zijn woorden tot haar door liet dringen, de ijzige kalmte in zijn blauwe kijkers bewarend. "Wat wil je doen? Ze uit elkaar hale-" haar zin werd abrupt afgebroken en haar ogen verwijdden zich. "Hun relatie saboteren." Er verscheen een ietwat psychopatische grijns op haar lippen wat hem er aan herinnerde in wat voor een haatdragende poes was geworden. Eigenlijk had hij haar nooit als een zus gezien, meer als een vriendin, maar zelfs dat maakte het vreemd om nu zo naar haar te kijken. Niet eng, meer vernieuwend. "Ze elkaar laten haten..." Haar stem ging over tot een laag gefluister, en als reactie stopte Bear even met het likken van zijn voorpoot waarna hij even toestemmend knikte. "Is een optie. De kans dat we dat vor elkaar krijgen, is vrij klein." De kater hees zich op zijn poten en draaide zich om met een zwiepende staart om zijn blik over de Clan Cavern liet glijden. Een seconde bleven zijn blauwe ogen stilstaan naar de plaats waar de Med Cats zich schuilhielden. Dat deed hem aan iets denken, een roddel die hem ter oren was gekomen. "Of niet?"

Ze was opgeslokt in haar eigen wereldje van gekheid, waar realiteit een getwist feit was en haat het zaad was van deze prachtige vrucht; haar gekke karakter. Ze keek even op naar Bearkit en staarde naar hem alsof ze bevestiging wilde. Het kon right? Ze konden dit... Like wel doen... Hij knikte en haar ogen glinsterden wel meteen. HET KON??? Het kon... okay kalm, kalmte was goed right. "Is een optie. De kans dat we dat voor elkaar krijgen, is vrij klein." Hij stond op en keek even rond. Ze volgde met een dorstige blik de zijne. Wat zocht hij wat was het? Wat kon die krengen uit elkaar halen? Wat??? Wat! Ugh ze werd er boos van. "Of niet?" HUh? Hij keek naar de med cats? Wat wilde ze met hen doen? Ze slikte even... Hm. "I guess we zijn tenminste nog kinderen," sprak ze met een lage grom. "ookal heb ik meer gezien dan die Tiger waarschijnlijk," sprak ze op een ijzig kalme toon. "However... Wat had jij dan in gedachten?" heet gehele psycho deel was vervaagd en had plaats gemaakt voor een nuchtere en een iets neutralere uitstraling like... yea.

Burnet leek even omhuld te zijn door haar krankzinnige vrolijkheid en opgewondenheid, verzonken in haar psychopatische plannen. Hij liet haar even gaan, terwijl hij ook even nadacht aan hetgeen wat hem daarnet was te binnen geschoten. Er waren roddels geweest over Tigergaze, met hem en met... Routpaw. Hij had het ergens gehoord bij de elders, toevallig toen hij een muis naar binnen had gewerkt. "I guess, we zijn nog kinderen," bromde de flamepoint op een lage toon. "Ookal heb ik mee gezien dan die Tiger waarschijnlijk." Oh god, laat die naam achterwege. Zijn haren begonnen onbewust omhoog te staan toen de naam hem ter oren kwam. "However... Wat had jij dna in gedachten?" Ze had haar kalmte weten te hervinden, merkte hij, dus knikte hij even, zijn ogen tot spleetjes geknepen, zijn staart zwiepend tegen haar flank. "Ik heb dingen... Gehoord," begon hij op zijn gewoonlijke norse, kille toon terwijl hij nog steeds recht voor zich uitkeek. "Dingen over hem... En onze medicine cat apprentice. Ze schijnen een vrij... hechte band te delen." Was dit smerig? Ja. Maar een andere keuze was er niet.

De ander leek meteen gespannen over die naam maar wie nam het hem ook kwalijk. Die gast was een ass en wat voor een ook. Ze haalde even diep adem, haast eentje die opluchting moest geven. Nja... Wat moest ze ook. TOen ze het hem vroeg leek hij zo anders te gaan dan anders. Ogen vernauwen, staart zwiepen, dit was Bear in actie, dat sloeg ze op. "Ik heb dingen... Gehoord," Klonk er en Burnet keek de grote kater voor haar aan. Ze wachtte af, schatte het in en bedacht zich even dingen. Hij was ergens naartoe aan het gaan. Zou het gaan over het feit dat Tigergaze andere kattinnen had? "Dingen over hem... En onze medicine cat apprentice. Ze schijnen een vrij... hechte band te delen." Hm? Haar mondhoek krulde even wat op terwijl het topje van haar staart wat bewoog. "Oh ja dat hebben ze inderdaad," zei de poes op een snerende toon. "Routpaw en hem... Je zou ze haast samen kunnen zien... Alhoewel... Zijn ze dat niet?" yeah... "Ze gaat soms weg met hem..." ze lag namelijk bij haar. "En ik ze zie ze vaak samen..." hm... "het zou me niks verbazen... Hij heeft al zoveel poezen gehad..." jup feit... Zoveel babys van tiger.

D opgekrulde mondhoek van Burnet was moeilijk te missen. "Oh ja dat hebben ze inderdaad," waren haar snerende, scherpe woorden. "Routpaw en hem.... Je zou ze haast samen kunnen zien... Alhoewel... Zijn ze dat niet?" Zijn brede kop knikte langzaam, ze wist precies wat hij bedoelde. "En ik zie ze vaak samen.... Het zou met niks verbazen... Hij heeft al zoveel poezen gehad." Dat was inderdaad bekend. Eerst Mousewish, dan Oceanbreeze, waarom niet Routpaw? "Zou dat het arme hartje van onze lieve moeder niet breken als dat haar ter ore kwam?" Zijn blik versmalde zich opnieuw en hij liet zijn achterwerk opnieuw op de grond rusten terwijl zijn pluizige staart langzaam van links naar rechts over de grond zwiepte. Zijn moeder. Zijn voorouder. "Al is het niet erg verstandig als wij, twee kittens, haar dat komen te vertellen. Ze gelooft ons natuurlijk nooit. Ken jij iemand die Tigergaze niet afkan?' Zijn oren draaiden zich geïnteresseerd naar haar toe en hij draaide zijn kop langzaam naar haar toe. Het zou natuuurlijk nog beter zijn als een volwassen kat haar dat kwam te vertellen - 1), het kwam geloofwaardiger over, en 2), dan hoefden ze dat zelf niet te doen.

Hoe gek ze nu ook was, wat kon je anders van haar verwachten? Er was ooit een tijd dat ze anders was geweest, maar dingen deden stuff met je en dan werd je anders. Je veranderde en werd een beest na een tijdje als je niet goed oplette. Bij haar was dat het geval en boy, hoe ze er niet van wist. Ze wist niet wat er anders was, dat ze veranderd was, wie was? Burnetkit en ze was nog compleet dezelfde... "Zou dat het arme hartje van onze lieve moeder niet breken als dat haar ter ore kwam?" Klonk er en ze knikte even langzaam. Alhoewel ze natuurlijk wel door had dat Ocean sterk was emotional was dit iets dat je niet makkelijk kon gaan ontzien. "Al is het niet erg verstandig als wij, twee kittens, haar dat komen te vertellen. Ze gelooft ons natuurlijk nooit. Ken jij iemand die Tigergaze niet afkan?' Ze schudde even haar hoofd. "NIet dat ik meteen weet maar ik kan rondvragen op mijn eigen manier," ze had wel haar ways dus why not. "Maar mja... Het ligt er ook wel aan of die kat ons dan wel gaat geloven.. Ugh... Waarom gelooft nooit iemand een kitten?" ja, en al zeker niet een kitten die de horror van leven al zo hard had gezien.

Toen Burnetkit haar kopje even schudde voelde hij even een prikkel van terleurstelling langs zijn ruggengraat lopen. Vroeger was de flamepoint het sociale type geweest, of dat nu nog het geval was was hij niet erg zeker over, dus had hij gehoopt dat ze misschien enkele meningen naar voren brengen. Maar goed, het was niet het einde van de wereld. Hijzelf zou het natuurlijk ook nooit klaar gekregen hebben. Hij luisterde meer af, zat stilletjes een gesprekje te volgen, probeerde niet te veel op te vallen. Dat was meer zijn ding. "Niet dat ik meteen weet, maar ik kan rondvragen op mijn eigen manier," bij de woorden 'op mijn eigen manier' kwam er even een zwak grijnsje op Bears lippen, dat kon alleen maar goeds betekenen. "Maar mja... Het ligt er ook wel aan of die kat ons dan wel gaat geloven.... Ugh... Waarom gelooft niemand een kitten?" Hij voelde haar frustraties, begreep wat ze bedoelde. Het was niet altijd eenvoudig om een kitten te zijn. "Ze vinden ons te jong en onervaren... Al ben ik zeker van dat de meeste onder ons al meer hebben ervaren dan hen allemaal tesamen." Bij die woorden gleed zijn blauwe blik in die van Burnet, zijn ogen spraken boekdelen. Hij had zijn vader niet verscheurd zien liggen, was niet half verscheurd geweest door een vos en voor dood achtergelaten als kind, dus had hij geen idee wat de flamepoint allemaal moest denken. "Ik ga eens rondvragen," zei hij dan maar om de sfeer wat te verlichten en legde het puntje van zijn pluizige staart op zijn schouder. "Binnenkort wordt ik toch apprentice, dus dan pik ik ook hier en daar wat op."

Ze vond het niet eerlijk. Ze vond het helemaal niet eerlijk. OOit zou ze het wel laten weten, zou ze het tonen en de anderen de kop in drukken... maar dat was nu niet. Dat wist ze en dat frustreerde haar. Ze was een niks op deze leeftijd, wat een pain. "Ze vinden ons te jong en onervaren... Al ben ik zeker van dat de meeste onder ons al meer hebben ervaren dan hen allemaal tesamen." Scherp keek ze even op, niet naar de ander maar eerder gewoon voor haar uit. Haar blik stond kalm, maar ergens ook zo chaotisch. Gevuld met zoveel emoties dat een draaikolk van vurige gevoelens niet te missen was. "Ik ga eens rondvragen," Hij zou rondvragen? Het moest uiteraard niet al teveel opvallen... Hopelijk besefte hij dat genoeg. "Binnenkort wordt ik toch apprentice, dus dan pik ik ook hier en daar wat op." Ze knikte even langzaam. "Lucky bastard," mompelde ze even tussen haar tanden door. Zij kon nog niet, moest nog een maan wachten ofzo. Maar dat was uiteraard helemaal niet eerlijk. Ze knarste dan ook even met haar tanden. Verdomde ouders. "Dan ga ik ook maar aan het werk" sprak ze even op een koele toon.

Haar ogen stonden scherp toen ze een blik naar hem weer, maar hij keek kalmpjes terug. Hij mocht dan wel vrij vervuld zijn met woede en haatgevoelens, maar hij was niet gevoel- of harteloos. Nog niet. Er kwam een langzaam knikje zijn kant op toen hij de woorden van zijn apprenticeschap uitsprak. "Lucky bastard," waren haar woorden waardoor Bear even grinnikte. "Lucky bastard? Weet ik nog niet, hoor. Straks krijg ik hem nog als mentor," jesus, dat zou pas erg zijn. Hij zou zichzelf iets aandoen als dat het geval zou zijn. "Dan ga ik ook maar aan het werk," sprak Burnet dan maar verder op een koele toon, al was Bear niet erg zeker hoe ze dat voor elkaar kon krijgen. Ze zat vast in de Medicine Den, al hoefde dat niks te betekenen. Er kwamen ook wel katten langs die het een en ander vertelden. Bearkit knikte even tevreden, zijn blauwe ogen toch wel met een glans omdat hij een 'partner in crime' had gevonden. Hopelijk dacht zij daar hetzelfde over. "Wel, dan ga ik maar eens."

de ander moest lachen om haar woorden. Watw as er zo grappig aan? "Lucky bastard? Weet ik nog niet, hoor. Straks krijg ik hem nog als mentor," Huh. Dan nog was het beter dan hierbinnen zitten voor nog een moon. DE ander knikte vervolgens op haar volgende woorden en even keek ze naar de pluizige kater, die ze even bestudeerde, om vervolgens even te zuchten. Waar was ze eigenlijk mee bezig? "Wel, dan ga ik maar eens." Ze knikte even en stond op waarna ze zich met een zwiep van haar pluizige tail omdraaide, mankend, en begon weg te hinken. "Je weet waar je me kan vinden, houd me op de hoogte." zei ze rustig voordat ze even rondkeek en al aan het werk ging.

Haar blik gleed even over zijn lichaam en hij hield haar blik enkele seconden goed vast voordat hij zijn blauwe kijkers terug naar beneden richtte. Waar was hij mee bezig? Errrr...."Je weet waar je me kan vinden, houd me op de hoogte." Hij knikte even op haar volgende woorden, hees zichzelf langzaam op zijn brede poten en zwiepte met zijn dikke staart. "Zal ik doen," stelde hij haar gerust en keek nog even over zijn schouder voordat hij de grot uitwandelde. Hij zou haar niet meer zo lang alleen laten, dat was zeker.