We are going home now ☼

Onderwerp: We are going home now ☼ ma 5 jun 2017 - 19:41

De vogels floten en er stak een aangenaam briesje. Het was vandaag een warme lentedag en dat was hier in dit gebied bijna een mirakel. Door de verschillende temperaturen aan de twee zijden van de berg ontstond een harde wind, die meestal van het noorden kwam en dus ijzig koud. Dat was te zien aan de berggeiten die stuk per stuk een lange vacht hadden. Om nog maar te zwijgen van de andere soorten. Een zwaluw vloog voorbij gevolgd door een iets saaier gekleurde zwaluw. Mijn levendige groene ogen volgden het paartje. Ze zwierden door de lucht en maakte gekke loopings. Een glimlach kroop op mijn gezicht. Zonder dat ik het besefte lichtte mijn gezicht helemaal op doordat de levendige ogen begonnen te fonkelen. Bijzonder knap was ik niet, maar ik stond wel een beetje bekend voor mijn glimlach. Terwijl ik verder stapte, met die sprankelende glimlach zag ik in mijn ooghoek een zacht rode vacht. Mijn oortjes gingen heen en weer. Hmmm? Ik draaide weer terug. Was dat een kat of iets anders. De wind stond verkeerd, dat had ik al kunnen zien aan het stijgen en dalen van de zwaluwen. Met de zelfde charmes stapte ik op de jonge dame af. Niet zo jong, ze was een stuk ouder dan ik. Natuurlijk had ik wat meegepikt van wat ze had meegemaakt, maar ik was jong en zorgeloos en wie lette er nu op mijn leven al op liefdesdrama's? Niemand! Juist! ik knipperde vriendelijk en duwde mijn glimlach wat naar de achtergrond. Het was niet gepast. Ik voelde de frisse lucht zich verzamelen in mijn grote, witte borstkas toen ik diep ademhaalde voor de zin die ik zou maken. "Goedendag Redpetal, hoe gaat het met u?", blies ik zachtjes uit. Daarbij mijn muskusachtige, mannelijke geur meegevend. Wat een charmant stuk was ik toch. Ik maakte grijns van oor tot oor en trok mijn schouders ietsje op. Zo zag je meteen al mijn jonge glorie.

+ Redpetal

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

De jonge poes keek wat mistroostig over het territorium waar ze zich nu bevonden. De harde wind die door haar korte vacht waaide deed haar denken aan thuis. Want dit was niet thuis. Thuis was terug in het woud, bij de zonnerotsen en vierboom en de Owl Tree en de zandkuil waar ze had getraind.. Waar ze had gehoopt dat haar kittens ook zouden trainen. Maar het had niet mogen zijn. De twee hadden het oude camp niet eens kunnen zien. Ze waren geboren op de zonnerotsen. En nu was de kans wel erg klein dat ze teruggingen.. Redpetal zuchtte en keerde haar kopje toen iemand tegen haar begon te praten. Het was Muntjacpaw - een kater die haar bijzonder veel aan Branchtrove deed denken, toen die nog Branchpaw was. Maar de kleine poes schudde de gedachte weg, zowel mentaal als fysiek. Ze zuchtte lichtjes en deed geen moeite om een glimlach op haar snuit te plakken. Dat deed ze voor haar kittens, ja - omdat die nog niet geconfronteerd moesten worden met alle zorgen en alle pijn. Daarvoor waren ze kittens. Maar Muntjacpaw was ouder, en ondanks dat hij maar half zo oud was als haar zou hij tegen de harde waarheid moeten kunnen. Hoe vrolijk hij nu ook nog leek. Redpetal had ervaring met die dingen. Ze had gezien dat geluk nooit lang bleef. Waarom dan nog moeite doen om het zo te doen lijken? Wat voor nut had het? Als iedereen gewoon van in het begin de harde waarheid onder ogen kwam, zouden er veel minder harten breken. Maar nee. Iedereen vond haar te fragiel om haar te zeggen waar het op stond, wat haar alleen maar breekbaarder had gemaakt. Maar nu niet meer. Nu was ze op zichzelf aangewezen, zeker nu Sandflower zelf kittens had gekregen. Nu zou ze hen tonen dat ze hun leugens niet meer nodig had om te overleven. Redpetal knikte eens naar de kater als om te laten zien dat ze hem gehoord had maar gaf verder geen antwoord op zijn vraag. Ze zou niet liegen - dat zou haar hypocriet maken - maar ze had geen zin om antwoord te geven en weer met haar snuit recht op de depressieve feiten gedrukt te worden. Het ging niet goed met haar, dat kon je van vossenlengten afstand zien. Dus waarom deed men dan nog de moeite om het te vragen? Zou het niet beter zijn om te vragen 'hoe kan ik je helpen?' In plaats van te doen alsof je iets om de ander gaf, terwijl het puur een sociale verplichting was? Redpetal wist het niet. Misschien dacht ze te veel na terwijl ze te weinig zei, maar dat was altijd al zo geweest.

Ik keek verward naar de poes. Was ze ziek? Mijn uitbundige glimlach vertrok zich tot een grimas. Goed dan, de poes was blijkbaar niet tot praten vatbaar. Zou ik ze laten vallen en met boze woorden achterlaten? Nee, nee niet goed Muntjac. Ik schudde mistroostig mijn kop. Nee ze was een ware schoonheid en ik, Muntjacpaw moest de schoonheden een beetje kunnen treiteren tot ze zeiden hoe prachtig ik was. Mijn borstkas vergrootte zich en ik rekte mijn rug. Ergens hoorde ik dof gekraak. Aah! "Kan ik u helpen mevrouw?" Ik stapte vooruit, langs haar heen. "... met de jacht?" Zo dichtbij dat mijn korte haren de hare maar net misten. Haar geur was bloemig en ik voelde me aangenaam geprikkeld. Mijn staart gleed zachtjes over haar schouder. Hehehe. Daarna sprong ik een eind uit de weg, draaide me galant om en sprak: "Komt u nog? Of gaat u liever naar uw kittens?" Avid en Cedarkit pfff.

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

De kleine poes stapte geërgerd van hem weg toen hij dichterbij kwam. Hun vachten raakten elkaar net niet en zijn geur kwam veel te dichtbij. Redpetal deed er alles aan om zo snel mogelijk weer lucht tussen hen in te brengen en fronsend keek ze de apprentice aan. Wat dacht hij wel niet? Waarom deed deze apprentice, die weinig meer was dan een kitten, alsof hij al een warrior was? Flirterig en speels alsof de wereld hem niet kon kwetsen. het was alsof Branchpaw was teruggekomen om haar te treiteren, om haar opnieuw te verleiden zodat ze in dezelfde valstrik als tevoren zou vallen. Nee. Nooit meer. Ze had haar lesje geleerd met katers die logen en bedrogen en ze zou haar hart niet opnieuw laten breken. En al helemaal niet door een kater half haar leeftijd, nota bene net geen kitten meer! Al zo lang apprentice als haar eigen kittens oud waren. Wat dacht hij wel niet. Hoe zelfzeker kon je zijn. De rosse poes kneep haar gouden ogen toe en keerde zich weg van de kater. "Ik jaag wel alleen. Ik heb geen kitten nodig om me te helpen jagen.", antwoordde ze geïrriteerd. Het was een beetje een rare toon voor de anders zo zachtaardige poes, maar iets in deze tabby apprentice raakte gewoon net dat verkeerde plaatsje. Hij deed haar aan te veel herinneringen denken, herinneringen die ooit zoet waren geweest maar nu alleen nog bitter smaakten.

Ik hoorde haar woorden aan en een ontembare woede kwam in me op. Ontembaar was veel gezegd, maar ik haatte het als iemand zo tegen mij sprak, alsof ik een kitten was. "Wacht maar tot mijn vader hier van hoort!", siste ik naar haar. Mijn vader was een rustig man, geliefd door de clan en helemaal niet zo een driftkikker als zijn zoon. Ze hadden niet zo een geweldige relatie, maar ik stelde mijn vader zijn populariteit graag als voorbeeld. Hoewel ik niet snel toegeef dat ik veel van hem krijg is het wel zo, ik ben tenslotte zijn enige zoon. De levendigheid in mijn lichtgroene ogen was verdwenen. Ze staarden kil en kwaad naar de poes. Nee, Munt zo ben je niet. Ik sloot mijn ogen en stak mijn klauwen in het heidegras dat ik voelde onder mijn pootkussentjes. Toen ik weer opkeek was mijn blik veranderd. Niet meer zo vrolijk als eerst, maar vriendelijker dan net. "Dat is spijtig, met twee kun je veel beter jagen. Een houtduif is prima prooi om samen te vangen." Ik knipperde 'vriendelijk' en keek uit over de heide. "Al vermoed ik dat hier meer konijnen en woelmuizen leven, ach succes dan met de jacht Redpetal, misschien vang je nog wel iets." Met de nadruk op misschien.

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Met haar rug naar hem gekeerd hoorde ze enkel zijn gesis en zag ze zijn giftige groene ogen niet. Haar vacht ging rechtovereind staan en ze verstijfde. Zijn vader was een gekend en gerespecteerd warrior van de clan en een rustig man. Niet zoals zijn zoon was, liet Muntjacpaw nu duidelijk zien. Voor de slanke poes er een reactie op kon geven veranderde hij echter compleet. Zijn stem klonk vriendelijker maar zijn woorden zinden haar nog steeds niet. Hij irriteerde haar verschrikkelijk, met de manier waarop hij haar behandelde - respectvol maar zo duidelijk gefaket, alsof ze klein en breekbaar was. De manier waarop iemand tegen een kitten van 3 manen sprak. De rosse poes klemde haar kaken op elkaar en haar staart zwiepte geïrriteerd heen en weer. Ze richtte haar blik weer op hem en onbewust waren haar nagels uit hun hulzen geschoten. Redpetal was niet meer wie ze geweest was. Nu was het alsof ze juist uit was op ruzie. Ergens dacht ze wel dat ze een gevecht tegen hem zou winnen.. En misschien zou wat fysieke pijn haar eens afleiden van die eeuwige mentale marteling.