Young little tiger

Een vrolijke blik scheen door de amberen kijkers van de kitten heen, terwijl hij rustig afwachtte op de reactie van de ander. Kort grinnikte hij. "Maar ik weet helemaal niet of ik een prey hunter ga worden!" Hij schudde zacht met zijn hoofd. Nee, waarschijnlijk was hij meer een cave guard dan een prey hunter. Als hij zo zag hoe snel hij iemand in deze nursery overwon tijdens de stoeipartijtjes. "Maar misschien kan u me wat meer over sluipen leren?" Dan kon hij misschien een voorsprong krijgen op de andere katten, dat zou inderdaad heel leuk zijn! Wellicht zou hij het nooit nodig hebben, leren sluipen, maar wie weet vond Skyteller hem toch meer passen bij prey hunters dan cave guards? In zijn geval was dat namelijk een lastig iets. Hij was een mengelmoes van beiden. Zijn moeder was een prey hunter geweest en zijn vader een cave guard en helaas voor hem had hij een beetje van beiden geërfd. Natuurlijk, hij neigde meer naar de grote, gespierde kant, maar zijn lichaam was ook vrij gestroomlijnd en slank. Ach. Hij zou er wel achter komen als hij zes manen oud werd, als Skyteller hem benoemde tot To-Be. Tot dan.. ging hij zich gewoon focussen op beiden. Zoals de clankatten dat ook deden, had hij gehoord. "Uh.. sorry.." mompelde hij, terwijl er kort een nadenkende frons op zijn gezicht verscheen. "Ik ben niet zo heel goed in spelletjes bedenken.." Hij kon er zo 1 2, 3 geen bedenken voor een volwassen kat, in ieder geval.

Hij wilde snel nieuwe dingen leren, dat was één van de eigenschappen van de kater die de meeste katten waarschijnlijk en goed aan hem vonden, maar ergens ook heel erg vervelend vonden. Hij leerde snel, wat resulteerde hij het feit dat hij zich ook best snel ging vervelen en hij had nou eenmaal anderen nodig om hem bezig te houden.. spelletjes alleen spelen was nou eenmaal saai. Hij keek op bij de woorden van de ander en glimlachte, waarna hij knikte. "Ja, ik word waarschijnlijk toch een Cave Guard.." Dat hadden veel katten hem al gezegd. Hij had er de bouw voor en de instelling - althans, dat waren de woorden van een paar katten. Hij snapte zelf niet wat de juiste instelling was. Hij was geen vechtersbaasje, al vond hij het heel erg leuk om te stoeien met de andere kittens, en hij liet anderen soms gewoon wel eens winnen omdat hij vond dat ze ook verdienden om zich goed te voelen. Maar hij had ondertussen van iedere kitten van zijn leeftijd wel eens één keer gewonnen, al probeerde hij er een soort balans in te stellen en verloor hij ook wel eens. Vooral van zijn goede vriend, die soms gepest werd door de wat oudere kittens, omdat hij nogal fragiel was, maar toch heel graag een Cave Guard wilde worden. "Ik weet niet wat ik liever wil worden!" Zij hij vervolgens enthousiast. "Beiden klinken leuk.." Hij wiebelde wat met zijn oortjes. Beiden waren heel leuk. Enthousiast keek hij de kater voor hem weer aan. Hij ging het hem écht leren? Yes! "Ik ben klaar!" Piepte hij vrolijk.

Woah, wat?! Healer To-Be? Was dat niet, like, de op een na hoogste rang die een kat kon krijgen binnen deze Tribe? De kitten zijn ogen werden op die woorden natuurlijk veel groter dan normaal, nieuwsgierig naar waarom de kater dat dacht. Hij schudde zachtjes met zijn hoofd vervolgens, en lachte. "Maar er zijn zoveel oudere kittens! Betere kittens waar Skyteller uit kan kiezen!" Piepte hij, maar toch schoot er een vlaag enthousiasme en trots door het kleine lijf van de kitten heen. Want boy oh boy, hoe vet zou dat nou zijn? Zijn ouders zouden hem vast trots aankijken vanuit de Tribe of Endless Hunting. Zijn oogjes straalden dan ook, maar deze keken plots serieus toen ze verder gingen met de sluiphouding. Ja, right. Een sluiphouding. UH.. uhm.. hij wist het eigenlijk niet zo goed. Hij ging in een houding staan, maar deze was alles behalve een goede sluiphouding. Hij kon zo geen stap vooruit zetten, omdat hij veel te ver door zijn poten was gezakt. Eigenlijk.. was hij véél te ver door zijn poten gezakt: de kitten zakte door naar de grond en bleef met een zachte oof liggen. "Uh ja.. beter kan ik niet." Zei hij, lachend. Echt dingen snel serieus nemen kon de kitten nou eenmaal niet. Oops.

De kitten knipperde weer even met zijn amberen oogjes, niet zeker wat hij van de woorden van Frost moest vinden. Natuurlijk was hij nog veel te jong om de harde woorden van de kater te snappen, maar het was de inhoud van de woorden die iets met hem deden. Hij, een healer to-be? Nee, dat kon toch niet? Hij was niet zoals die ene kitten die zo groot en gespierd was en zo breed, die zeker de sterkste cave guard zou kunnen worden.. en hij was niet zoals die andere kitten, dat ene meisje, dat zo slank en lenig was dat ze zich in alle bochten kon wringen en vast en zeker alle prooidieren met gemak kon vangen. Hij was een mengelmoes. Was dat wat de tribe zocht in een healer to-be? Hij had gedacht van niet.. maar misschien.. misschien moest hij de kater voor hem gewoon geloven. Ja.

De kitten lette goed op wat de grijze kater deed. Hij ging in een sluiphouding staan die er waarschijnlijk honderd keer beter uitzag dan zijn eigen sluiphouding. Zacht slikte hij, goed opletten dus. De kater stond iets minder ver dichterbij de grond dan hij, dus daar moest hij op letten. Ook lag zijn staart wat op de grond, dat zal vast een goede reden hebben. Toen het de kitten zijn beurt was probeerde hij de kater na te doen. Hij ging iets hoger staan dan eerst, waardoor hij meer mogelijkheid had voor bewegen met zijn poten. Ook zijn staart hield hij recht en liet hij op de grond liggen. Hij begon te lopen, maar het voelde nog steeds een beetje apart? Misschien zette hij zijn poten verkeerd neer?

Hij deed een poging en naar zijn mening was het een best goede poging voor een kitten van zijn leeftijd, maar hij zou genoegen nemen met wat voor kritiek hij ook kreeg. Hij moest het namelijk nog leren. Deze kater had het allemaal al onder zijn knie en hij absoluut niet. Misschien was het wel handig voor later.. zoals Pebble hem had verteld; hij moest niet hopen op de beste in iets te worden, maar er iets aan doen. En hij wilde de beste worden, ja, dat zeker. Hij wilde ook een stoere kater worden zoals Pebble of Drizzle of Skyteller. Ja. De kitten stapte wat naar voren, iets onzeker en wiebelend. Nee, sluipen zelf met deze houding ging niet helemaal soepel. Deed hij iets verkeerd, soms? Nieuwsgierig liet hij zijn kijkers vallen op de grijze Prey Hunter. Deze legde iets uit. Hij moest op zijn houding en altijd recht lopen. De kitten ging direct iets rechter staan. Zo goed? Hij zocht naar goedkeurig van de Prey Hunter. Daarna knikte hij over het verder uiteen zetten van zijn poten. Hij deed het en zette een paar stappen, dat ging al een stuk beter. "Zo ongeveer?" Miauwde hij. Trainen maakte hem direct een stuk meer gefocust, maar helaas had hij de concentratie van een kitten en nou.. die waren nou eenmaal niet zo geconcentreerd. Al helemaal geen kitten zoals hij.

Je doet het prima hoor!

Bespeurde hij daar iets van tevredenheid in de blauwe kijkers van de Prey Hunter? Yes! Hij deed het goed? Hij voelde iets van trots dat door zijn lichaam gierde toen hij het knikje zag. Dit kon hij later nog aan zijn vriendjes laten zien! Die zouden vast jaloers op hem zijn dat hij dit al geleerd had! En misschien kon hij het ook aan hen leren! Het kon toch geen kwaad? Een Cave Guard kon best wel leren om te sluipen, het was niet alsof het dan je vecht-technieken verpestte of iets in die trant. De jonge tabby keek verbaasd op toen de ander weer begon te spreken. Hij moest altijd zijn hart volgen, anders zou hij niet gelukkig zijn? Zacht knikte hij. "Ja, dat beloof ik!" Zijn hart volgen, dat deed hij nu ook altijd al. Dus waarom later ook niet? Nee, hij zou altijd zijn hart volgen. Zijn hoofd gaf hem dan wel soms slimme informatie, maar zijn hart vertelde hem meer. "En hoe bedoelt u? Hebt u uw hart niet gevolgen?" Vroeg hij opeens plots. Was de kater niet blij met zijn rang?

Daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Meer antwoord kreeg hij niet. De kitten keek de kater voor hem even vragend aan. Hmn. Had hij dan keuzes gemaakt waar hij later spijt van had gekregen? Was dat het geval? Had hij zijn hart niet gevolgd, toen het wel had gemoeten? De kitten schudde zacht met zijn hoofd. "Sorry." Verontschuldigde hij zich kort. Het waren niet zijn zaken, inderdaad. Hij moest gewoon een kitten zijn nu dat nog kon. Spelen, plezier hebben.. de rest kwam later wel, wanneer hij een To-Be zou worden.

Er waren nog zoveel dingen die hij aan deze kater had willen vragen, maar helaas had het niet zo mogen zijn. De grijze kater draaide zich van hem weg en Tiger kon ergens wel al bedenken wat ging komen. Hij ging weg, weg uit de Nursery. Had hij de kater beledigd in enige weg, dan? Kort keek hij vragend, maar dat kon de ander natuurlijk niet zien. Hij zei dat ze elkaar nog wel zouden zien, waardoor een glimlachje wel weer op de kitten zijn snoet verscheen. Dat was goed! Dan had hij niks verkeerds gezegd, toch? "Tot ziens!" Piepte hij enthousiast, waarna hij zich ook omdraaide en vrolijk naar zijn moeder hupte. Tijd om te slapen, hij was moe!