It's time to duel! [TRAINING 1/WEBPAW]

Crowfur schraapte met zijn klauwen over de grond terwijl hij zichzelf uitrekte en zijn spieren voelde bewegen onder zijn pels toen hij zich weer naar een normale positie bewoog. Hij was nog maar net wakker, maar hij voelde nu al adrenaline door zijn lichaam gaan. Hij was tevreden over het feit dat hij Mistpaw al een training had kunnen geven en dat Webpaw vandaag aan de beurt zou zijn. Als het de goede kant op zou gaan en ze zouden beiden ongeveer op hetzelfde niveau zitten, zou hij ze eens een keertje tegen elkaar laten sparren. Dat was dus het voordeel van twee apprentices hebben, hoewel hij het ook wel eens zag zitten om samen met Webpaw of Mistpaw en Leopardpaw te trainen. Maar dat zou hij dan eerst aan Quietstep moeten vragen. Voor nu was het belangrijk dat Webpaw hem beter zou leren kennen en dat hij zou ontdekken wat Webpaw’s capaciteiten waren. En hij dacht dat de apprentice het wel een stuk beter zou kunnen zonder Leopardpaw’s strakke blik op hem. Hij grinnikte bij het idee hoe Leopardpaw zich moest voelen nu hij het druk ging hebben met twee apprentices. Waarschijnlijk deed ze haar uiterste best om zo veel mogelijk bij hun uit de buurt te blijven. De zwarte tom schudde zijn kopje zodat hij zijn gedachten kon verdrijven en liep in de richting van de slapende apprentices. “Webpaw,” sprak hij zachtjes. “Maak jij je klaar voor je training?” Hij dacht echter al wel dat de apprentice wakker was. Hij kon zich zelf nog goed herinneren hoe hij nauwelijks had kunnen slapen toen hij wist dat hij de volgende ochtend op pad mocht gaan met zijn nieuwe mentor. Hopelijk vond Webpaw hem een goede mentor en zou het allemaal vlotjes verlopen. Crowfur liep alvast naar de uitgang van de grot, maar schoof wel een prooi alvast in de richting van waar Webpaw zou komen. “Eet maar eerst,” sprak hij toen hij dacht pootstappen te horen die in zijn richting kwamen.

Crowfur trok kort met zijn oortje toen hij Webpaw aan zag stormen en bijna de gezamenlijke fresh-kill pile om zag rammen. Het was moeilijk aan te duiden of hij met zijn oortje trok uit verbazing of uit amuse. In elk geval leek het erop dat de tom bloednerveus was voor zijn eerste training en Crowfur kon niet anders dan glimlachen daarop. Het was in elk geval een heel andere houding dan Cinderpaw en eentje die hij wel kon appreciëren. Hij verwachtte dan ook wel dat het een aangename training zou worden, hoewel de tom wel iets rustiger mocht doen naar zijn mening. “Ik vind het leuk dat je enthousiast bent, maar probeer je wel een beetje in te houden, Webpaw. Er slapen hier ook nog andere katten en bovendien heb je je energie nodig voor de training.” Hij gaf de tom een knipoog en luisterde toen naar de vraag. “Wij gaan een training doen,” merkte hij fijntjes op. “Dat is heel iets anders dan enkel jagen. Bovendien leer je niet alleen jagen, maar ook andere tactieken en ga je ook beoordeeld worden op je snelheidstechnieken. Het is niet dat als we nu in een ander gebied wonen dat je je kwaliteiten om de snelste van WindClan te worden moet laten verwaarlozen. En in jouw geval denk ik dat de snelste van WindClan worden zeker geen probleem mag zijn.” Hij knipoogde plagerig naar zijn apprentice. “Dus eet je prooi op en kom dan naar buiten.” Hij richtte zijn blauwe blik nog even gebiedend op zijn apprentice en opende zijn bek vervolgens om het over de dagindeling te hebben. “Ik ga je de sluiphouding aanleren en de belangrijkste jachtmethodes binnen de WindClan. Als dat goed gaat, gaan we misschien al eens proberen één vechttechniek te beoefenen en gaan we je snelheid testen zodat ik kan beoordelen hoe veel tijd we daar in gaan steken. Nadien volgt er nog een kleine overhoring in verband met de andere Clans om te zien of je de geuren al goed kent. Het lijkt me nutteloos om er veel tijd aan te besteden omdat we praktisch gezien al bijna een moon met ze samen gereisd hebben.” Hij knipperde met zijn ogen. “Zijn de opdrachten duidelijk of heb je nog vragen? Heb je eventueel zelf nog suggesties van wat je zou willen leren?”

Crowfur keek tevreden zijnde naar zijn apprentice toen deze zich verontschuldigde en zijn houding leek aan te passen. Dat was iets heel anders dan zijn vorige apprentice, welke nauwelijks naar hem geluisterd had. Oké, ze had wel naar hem geluisterd, maar ze had een grote bek opgezet en dat had hij iets minder gevonden. Hij vond het belangrijk dat apprentices goed naar hun mentors luisterden en dus hamerde hij er bij Leopardpaw ook altijd op dat ze Quietstep met respect moest behandelen. Het was immers niet omdat ze Crowfur liever als mentor had gehad dat ze daarom Quietstep niet moest respecteren. Quietstep had hard gewerkt voor zijn rank en daar mocht hij ook wel wat voor terug krijgen. Crowfur zou het zelf immers ook niet appreciëren als een apprentice niet naar hem luisterde en de ouders vonden dat allemaal maar oké. Hij probeerde streng maar rechtvaardig voor zijn dochter te zijn en hij had het idee dat dat de beste manier was bij haar om haar op te voeden, zeker omdat ze ietsje meer op haar moeder begon te lijken naarmate ze ouder werd, zowel qua uiterlijk als qua innerlijk. Crowfur besloot om zich op Webpaw te focussen voordat hij weer die kant op ging met zijn gedachten. De lichtgrijze apprentice had het over vissen en Crowfur voelde zijn schouders aanspannen. “We zijn WindClan, niet RiverClan,” merkte hij fijntjes op en hij deed zijn best om zijn stem niet ijzig te laten klinken. Toen zuchtte hij zachtjes. “Maar ik neem aan dat we voor deze ene keer wel een uitzondering kunnen maken.” Hij draaide zijn kopje naar Webpaw. “Ik zal je aanleren hoe dat je moet vissen, maar je zwijgt erover in alle talen tegen de andere apprentices.” Hij trok met zijn oortje. “Het is immers een beetje vreemd als een WindClanner zijn apprentice kan aanleren hoe hij moet vissen.” Hij zei er verder niets over, want dan had hij het idee dat hij zichzelf ging verraden. Als Webpaw hem ging vragen hoe hij had leren vissen, verzon hij wel iets over de reis. Hij wenkte zijn apprentice. “Laten we gaan dan,” sprak hij. Hij liep door het beboste gedeelte en keek om zich heen. “We bevinden ons nu in the Redwoord,” sprak hij. “Als je naar daar loopt, ga je naar the Highlands.” Hij zwiepte met zijn staart in een bepaalde richting. “Daar in de buurt liggen ook the Rapids waar je kunt gaan vissen. Dan heb je hoger in dit gebied nog the Starpools en op de hoge toppen van de bergen the Eagle’s Peaks. Het is ten strengste verboden om daar zonder toestemming naartoe te gaan omdat daar gevaarlijke dieren wonen die je mee kunnen nemen.” Hij draaide zich een kwartslag en wenkte weer naar een ander gedeelte van het gebied. “Aan het einde van de berg bevindt zich een klif die de Vulture’s Drop genoemd wordt. Ook daar blijf je ver uit de buurt zonder mijn toestemming. Er is daar een apprentice doodgevallen, dus ik verwacht dat je mijn waarschuwing serieus neemt.” Hij keek Webpaw op serieuze wijze aan. “Ik zal je een van onze trainingen eens een keertje meenemen naar the Starpools. Dat zijn poelen waarvan de oppervlakten ’s avonds bezaaid zijn met sterren. Het is echt heel mooi om te zien.” Hij wenkte zijn apprentice terug terwijl hij richting the Highlands liep. “Het gedeelte waar ik nu naartoe ga lopen, is grond waar wij WindClanners ons waarschijnlijk het meeste thuis gaan voelen. Hier zal ik je leren hoe je moet jagen. Heb je nog vragen?” vroeg hij terwijl hij verder liep.