The only ones

Woooow. Iedere keer dat hij zijn korte ronde door de Clan Cavern deed, keek de jonge kater zijn ogen uit. Om één of andere reden zaten de andere clans vol met mooie kittens van zijn leeftijd. Nectarkit en Coyotekit hadden allebei zulke mooie vachten en stiekem wilde hij zijn gezicht er gewoon in steken. Hij vond ze ergens wel een beetje leuk, al zei hij dat natuurlijk niet. Want wanneer je iemand leuk vond, was dat een geheimpje. Hij wist niet zeker waarom, want was alles niet makkelijker als je gewoon zei dat je diegene leuk vond? Maar, ervaringsdeskundig als hij was, had hij uitgevonden dat je het stil moest houden, dus dat was wat hij deed. Nu was hij weer rond aan het kijken, al vielen zijn ogen deze keer niet op een specifiek iemand. Dus hij draaide zich weer om en ging huiswaarts. Daar zaten zijn moeder, die zoals gewoonlijk wat glazig voor zich uitkeek, en Avidkit, die ruzie had met een steen. Zijn zus vond het heel indrukwekkend dat ze een steen had gevangen, maar Cedar had genoeg stenen gevangen om te weten dat ze niet probeerden te onstnappen. "Straks loopt hij nog weg," miauwde de kater, wenkend naar de steen toen zijn zus zich naar hun moeder had gekeerd. Ha, amateur.

Ongetwijfeld was hun moeder veranderd. Hij voelde het op iedere manier. De wasbeurten die ze gaf, waren haast mechanisch geworden. Een automatisme dat er bij haar ingebouwd was. Puur moederinstinct. Hij vond het niet leuk, het maakte hem bang en verdrietig en hij begreep niet waarom ze zo raar deed, maar hij hield nog steeds van haar. Want zij was gebleven. Zij had hoe dan ook voor hem gezorgd - die ene keer dat ze hem van een klif wilde gooien terzijde. Zijn vader was weg, zijn tante was weg, zijn zusje was weg, maar Redpetal was nog gewoon hier. En dat vond hij belangrijk. Hij probeerde extra normaal te doen, ter compensatie voor zijn moeder's afwijkende gedrag. En gelukkig speelde Avidkit zijn spelletje mee. Hun moeder complimenteerde de 'vangst' van Avidkit en Cedarkit rolde even met zijn ogen. Was zijn zus hier niet te oud voor? Avidkit riep om te komen vechten, waarop hij zijn kopje omhoog hief. "Nee, ik sla geen meisjes," antwoordde hij, want hij was zo'n echte gentleman. Dat hij bang was om te verliezen van zijn oudere zusje had er namelijk totaal niets mee te maken. 

Meestal stoeide hij met Bunnykit, of zijn jongere neefjes en nichtjes, want die kon hij allemaal wel aan. Maar Avidkit was net zo groot als hij en minstens zo fel. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij niet een tikkeltje bang was om door haar in elkaar gestompt te worden. Want wie wilde er nou verliezen van zijn zus? Avidkit liet een geïrriteerde zucht horen en voor hij het wist, klapte haar poot volop tegen zijn wangetje aan. Het deed niet ontzettend veel pijn, maar het was meer het verrassende element dat zijn ogen deed vergroten. "Jij!" riep hij vervolgens boos uit. Hij hoorde de aanmoediging van zijn moeder op de achtergrond en zette zich vervolgens op zijn achterpootjes af om met zijn volledige lichaam tegen zijn zus aan te beuken. Het gevecht was begonnen.

Gelukkig voor hem gaf Avidkit mee in zijn aanval. Samen vielen ze op de grond en rolden ze een stukje door. Voordat hij ook maar besloten had waar hij ongeveer was, voelde hij twee poten in zijn buikje duwen die de lucht bijna uit zijn longen drukte. "Hmpf," kreunde hij gepijnigd, waarna hij ook nog eens een hap in zijn oor voelde. Snel duwde hij zijn voorpootjes naar Avidkit's gezicht, zijn nagels ingetrokken natuurlijk, om ervoor te zorgen dat die poten uit zijn buik werden gehaald. Hij kreeg een extra harde schop terug, en rolde vervolgens maar van haar af. Zodra hij weer wat lucht binnenkreeg, maakte hij weer aanstalten om op zijn zusje af te duiken. Deze keer richtte hij zichzelf op haar flank. Het feit dat zijn buik flink pijn zou doen na dit gevecht, realiseerde hij zich nog niet. Zijn adrenaline lag te hoog en het feit dat zijn moeder meekeek, betekende al helemaal dat hij geen zwakte moest laten zien.

Avidkit sprong overeind alsof ze het hele gevecht al gewonnen had, maar niets was minder waar. Hij had zich tot nu toe alleen nog maar ingehouden. Hij zou haar weleens laten zien uit welk hout hij gesneden was. Ergens begon hij dit steeds leuker te vinden. De meeste kittens waar hij mee stoeide, waren een stuk jonger dan hij en winnen was dan ook best makkelijk. Zo makkelijk dat het tamelijk saai was. Maar de krachtmetingen met zijn zus waren spannend. Hij wist nooit zeker wie er zou gaan winnen en de gevechten waren een echte uitdaging voor hen beiden. Zijn hart hamerde in zijn borstkasje en de frons op zijn gezicht was veranderd in een brede grijns. Zijn plotselinge tegenaanval liet Avidkiti gillen. Zijn zus rolde verder, ontweek zo zijn grip en kwam weer overeind. Voordat hij zichzelf overeind had kunnen werken, kwam ze alweer op zijn oor af. Wat had ze met zijn oren? Hij grauwde geschrokken en haalde uit met zijn poot naar haar kopje terwijl hij achterover viel.

Zodra zijn lichaampje de grond raakte, begon Avidkit te roepen dat ze gewonnen had. Hij fronste en schudde wild met zijn kopje. "Niet waar!" riep hij, minstens net zo hard als zijn zus. Zodra ze haar pootje op zijn borstkas zette, sloeg hij die weg en krabbelde hij overeind. "Het is een gevecht tot de dood, dus niemand heeft gewonnen," miauwde hij toen met een geheven kopje. Hij zou echt niet verliezen van zijn zusje. Hij zou sterven voor dat gebeurde. De schaamte alleen al!