[Taaktopic] I will always watch them

Langzaam begonnen ze alles een beetje op de rit te krijgen in het nieuwe kamp. Hun territorium was al mooi uitgebreid, maar nog niet genoeg naar Claw zijn zin. Binnenkort moest hij met wat katten de grenzen maar eens uit gaan breiden. Eerst was er alleen nog wat anders wat hij wilde controleren. Het was niet voor niets dat hij meteen de hele Elite meegesleept had, dat had een goede reden gehad. Die reden waren de Twolegs. Die vreemde wezens hadden steeds meer rotzooi naar het park gesleept. Zo veel dat hij het er niet meer veilig had gevonden en dat vond de grote gitzwarte kater niet snel. Hij vertrouwde het niet, dus was het reden genoeg geweest voor hem om ook de kittens en moederkatten op sleeptouw te nemen. Ze zaten nu goed, maar zijn roets lag in hun oude kamp dat zou ook nooit verdwijnen. Dus wilde hij ook dat in de gaten blijven houden, totdat hij er achter was wat die Twolegs in Scourge’s naam van plan waren. Hij sjouwde met grote passen naar de slaapplaats van de Young one’s. Het was nog vroeg in de ochtend, de zon kwam pas net op. De vogels begonnen te kwetteren en de blauwe lucht kondigde een mooie dag aan. “Ara meekomen.” Bromde hij naar binnen. Zonder op de Young one te wachten sjouwde hij doodkalm door. Om via hun territorium richting Twoleg place te gaan.

[&Ara]

[Taaktopic] I will always watch them Eki8z

[Taaktopic] I will always watch them ZrDY9U2

[Taaktopic] I will always watch them 2lm7uhg

Respect for ourselves guides our morals

Ara schrok wakker toen ze de stem van de leader hoorde en sprong meteen recht. Ze nam even een seconde de tijd om ervoor te zorgen dat haar korte grijze vacht niet alle kanten op stak en daarna sprong ze uit haar nest. Ze was eerst nog een beetje gedesoriënteerd, het nieuwe territorium niet helemaal gewend, maar dat ging snel over. De zwarte kater was nog niet bijzonder ver van haar vandaan en de slanke kattin trok een sprintje om hem in te halen. Respectvol bleef ze een klein eindje achter hem lopend, niets zeggend tot ze door hem aangesproken zou worden.

Kort, sorry (a)"

Hij hoorde pootstappen achter zich. Daaruit kon hij opmaken dat de Young one hem gevolgd was. De geur van Ara prikkelde zijn zintuigen, mooi. De kattin zei niets, maar hij wist zeker dat ze heel nieuwsgierig was naar wat hij voor haar in zijn kop had. Ze hield uit respect haar bek, dus hield hij zijn tempo eventjes in zodat hij naast haar kwam te lopen. “Ik wil bij Twoleg place kijken. Ik moet er achter komen wat die Twolegs allemaal van plan zijn. Zorg er voor dat ze je niet te pakken krijgen.” De blik in zijn groengele ogen richtte zich even strak op haar, voordat hij weer voor zich keek. Het zat hem niet lekker hoe ze uit hun kamp waren verdreven. Natuurlijk was hij blij met het nieuwe kamp en was het waarschijnlijk net zo gegaan als de Twolegs er niet waren geweest. Het was meer een kwestie van gekrenkte trots.

Respect for ourselves guides our morals

Claw hield zijn pas ietsje in, wat dus duidelijk een teken was dat ze naast hem moest gaan lopen. Dat was dan ook wat Ara deed. Met een vragende en geïnteresseerde blik in haar mosgroene ogen keek ze de zwarte kater aan terwijl hij uitlegde wat de bedoeling was. Ja, dat was logisch. Het had de eer van bloodclan natuurlijk wat geschramd dat ze door tweebenen - nota bene tweebenen, niet eens honden of zo iets - uit hun vorige camp waren verjaagd, als het ware. Ook al was hun nieuwe camp misschien zelfs beter dan het oude, het zat de leider duidelijk niet helemaal goed. Ara knikte. "Komt in orde, Leader.", mauwde ze, een glimlach op haar snuitje. Ze was blij dat hij haar voor deze taak uitgekozen had, zodat ze kon laten zien wat ze al geleerd had - met of zonder haar mentor, die het vaak maar te druk leek te hebben om haar echt te trainen. Of dat echt zo was, dat wist ze niet; ze vond het zo respectloos om het maar even te gaan vragen. Want wie was zij om te beslissen hoe de commander zijn tijd moest vullen?

Inmiddels liepen ze tussen de grote kaarsrechte bomen, Tallpines. Bomen gepland door Twolegs om er vervolgens soms weer een paar om te gooien. Claw had er een paar keer naar zitten kijken. Zijn oren plat in zijn nek door het enorme lawaai die het maakte als er weer een boom omging. Hij kon het niet bevatten. Waarom maakten ze bomen om ze vervolgens weer kapot te maken. Het was één van die zoveel dingen die hij niet kon begrijpen van die vreemde wezens. Waarschijnlijk wilde hij het niet eens begrijpen. Hij zakte iets door zijn poten toen het park in zicht kwam. Hoe dichterbij ze kwamen hoe meer Twolegs rond aan het rennen waren. Met een kleine zwiep van zijn staart droeg hij Ara op om stil te houden. Verborgen in het iets langere gras staarde hij naar de Twolegs. Het was nog steeds een grote bende in het park, door de waterschade. Ze waren druk aan het repareren, maar het leek nog steeds niet echt op een park. Bloemenperken waren weggeslagen en houten bankjes, bosjes en bomen geknakt. “Wat een rotzooi.” Bromde hij zachtjes.

Respect for ourselves guides our morals

De tweebenen waren zo'n rare beesten. Ara kon hen niet snappen. Wanneer ze door de kaarsrechte bomen liepen vroeg ze zich af wat hun nut was, aangezien ze toch steeds weer neergehaald werden. De jonge poes had het nog nooit zelf gezien, maar ze had de verhalen wel gehoord. Misschien bouwden ze er hun nesten mee, zoals vogels ook met takjes deden? Hm, ze wist het niet. Uiteindelijk kwam ze aan in het park, dat volledig vernietigd leek. Door de waterschade natuurlijk, ze had het zelf ook gezien toen hun camp hier nog was. De tweebenen stonden in groepjes bijeen en waren van alles aan het doen. De grijze poes hurkte neer naast de leider in de bosjes, haar groene ogen spiedend naar de vreemde beesten. Ze knikte eens instemmend op de opmerking van de zwarte kater maar durfde zelf niets te zeggen, bang om hun aandacht te trekken.

Het maakte hem pissig. Hoe twolegs omgingen met hun omgeving. Het maakte hem ook pissig, dat zij daar zo weinig aan konden doen. De twolegs waren met veel te veel. Ze konden er niks tegen beginnen. Als ze ontdekt werden zou dat alleen maar betekenen dat de twolegs hen gevangen zouden proberen te nemen, zoals ze dat met Chawl hadden gedaan. En sommige andere BloodClan katten en Rogue’s. Hij tikte met zijn staart Ara aan, dat ze terug moesten gaan. Hij had geen zin om ontdekt te worden en ze hadden genoeg gezien. Het was duidelijk dat ze voorzichtig moesten zijn in de buurt van twoleg place. Pas toen hij weer een beetje tussen de Tallpines was kwam hij weer normaal overeind. De twoleg geuren waren hier niet meer vers, dus kwam hij uit zijn sluiphouding. Dat was nooit zo comfortabel met zijn logge lijf.

Money can't buy manners

Ara keek weg van de tweebenen en naar de leider toen die haar aantikte met zijn staart, en volgde hem terug weg van hen, haar buik net niet tegen de grond en haar staart laag. Haar poten trilden nog steeds ietwat, zeker omdat ze het al zo lang had moeten volhouden, maar ze begon sterker te worden. Ze was niet bijzonder breed gebouwd, maar ze begon peziger te worden, de spieren begonnen duidelijk te worden onder haar korte vacht. Ze was nog steeds wat onhandig in haar sluiphouding, het was allesbehalve comfortabel en ze moest echt op haar tanden bijten om het zo lang vol te houden; maar ze was nog jong, en bovenal koppig. Ze zou het goed doen, ze zou de leider en haar mentor niet teleurstellen en ze zou een gerespecteerd member worden. Bij de Tallpines kwamen ze allebei weer recht, Ara pas als ze had gezien dat Claw het ook deed, en met een kleine waarderende kreun strekte ze haar lichaam uit. Argh, ze zou toch nog meer moeten trainen op de sluiphouding voor ze het veel langer vol zou kunnen houden; dit was toch echt haar limiet geweest voor ze zo door haar poten zakte.

Hij wachtte niet op de jonge kattin, maar ze hield hem al aardig bij. Hij sjouwde door terug naar het kamp. Aan de rand van Fourtrees bleef hij staan en gleed de blik in zijn groengele ogen even over het kamp. Het was rustig in het kamp en toen hij zijn bek een stukje open deed om de geuren in zich op te nemen rook hij ook niks geks. Toen keek hij om naar Ara. “Je kunt weer gaan.” Zei hij bars. Voordat hij in de richting van zijn onderkomen liep. Hij verdween naar binnen om het aantal hondentanden die hij nog had te tellen en te bekijken of hij nog nieuwe nodig had.

[Ara heeft haar taak afgerond]

Money can't buy manners

Ara knikte eens respectvol naar haar leider toen die haar vertelde dat ze kon gaan. Haar mosgroene ogen keken om zich heen, ergens wel blij met zichzelf. Claw mocht dan wel een barse kater zijn, toch had ze het gevoel dat ze het goed gedaan had en dat hij dat zou onthouden. Vrolijker dan ervoor trippelde ze weg om misschien proberen te jagen, of ze kon ook haar sluiphouding nog wat oefenen want het was duidelijk dat het nodig was.